historia pewnej zakładniczki

Nie wieeeeerzę. 54 strony w Wordzie. Już wiem, jak czuła się YurikO, pisząc tak długie opowiadanie (Skyfall -> http://reach-the-climax.blogspot.com/2014/10/skyfall.html POLECAM Z CAŁEGO SERCA). Sprawdzanie było najgorsze, wierzcie mi. Tak mi się już nie chciało tego czytać, no ale… Mimo wszystko mogłam coś przeoczyć, więc w razie czego – piszcie od razu.

Przyznaję, to nie jest mój pomysł. Bazowałam na Black Ice Becci Fritzpatrick, zmieniłam niektóre motywy/sceny/końcówkę. Wiem, wiem, znowu się na czymś opierałam, jestem beznadziejna i w ogóle A FE, ale obiecuję, że kolejna partówka będzie mojego wymysłu – nawet mam już na nią pomysł. xD

Jeśli chodzi o nazwy miejscowości i gór, to są one prawdziwe, ale ręki nie dam sobie uciąć, że prawidłowo ich użyłam. Wiecie, nie miałam jeszcze okazji być w Japonii ani chodzić po tamtejszych szlakach. :D Uznałam jednak, że wymyślanie ciekawych nazw nie jest moją mocną stronę, dlatego trochę poszperałam po internetach i macie. (Ech, nie powinnam się przyznawać, to jeszcze nikt by się nie zorientował, a ja taka szczera...)

Tak czy siak - mam nadzieję, że będzie Wam się miło czytało i jakoś to przetrwacie. :)

ENJOY!

historia pewnej zakładniczki

– Dom! Sakura, tam jest jakiś dom!

Powiodłam wzrokiem za palcem Ino, aż w końcu z daleka, pomiędzy drzewami i obficie padającym śniegiem, zauważyłam drewnianą chatkę. Na sam ten widok serce zabiło mi dwa razy mocniej i jednocześnie odczułam niesamowitą ulgę. To oznaczało ratunek.

Na tyle szybko, na ile byłyśmy w stanie, zaczęłyśmy przedzierać się przez coraz to większe zaspy śniegu. Każdy krok sprawiał mi niewiarygodny ból i wymagał ode mnie nakładu tak dużej ilości energii, że nie byłam pewna, czy w ogóle do tego domu dotrę. Niemal nie czułam nóg i rąk, a twarz szczypała mnie od mrozu i ostrego wiatru. Mrużyłam oczy, chowając się za szalikiem, ale to niewiele dawało. Było mi zimno, czułam zmęczenie i ogromny głód.

Mimo, że coraz bardziej zbliżałyśmy się do domku, wcale nie czułyśmy radości. Obie opadłyśmy już z sił, jednak ja jeszcze byłam w stanie ustać na nogach, a Ino już nie. Padła w śnieg, sztywna jak kłoda.

– Ino! – jęknęłam i podeszłam do przyjaciółki. Na jej czerwonej od mrozu twarzy malował się spokój. Jedynie oczy zdradzały, jak bardzo się bała, że zamarznie tu na śmierć. – Ino, już niedaleko – wysapałam i uklękłam obok dziewczyny. – Nie możesz się teraz poddać. Rusz dupę, no!

Dziewczyna szczękała zębami jak najęta i powoli skinęła głową. Walczyła ze swoimi słabościami i niesamowicie mi imponowała. Nie spodziewałam się ujrzeć w niej tyle samozaparcia i siły. Szłyśmy już półtorej godziny, z każdą minutą coraz bardziej zziębnięte i słabsze, a ona mimo wszystko odważnie parła do przodu. Ino, ta, która nigdy nie musiała sprzątać, gotować, czy nawet ćwiczyć. Ta, która nie miała kondycji i była typową blondynką, skupiającą na sobie uwagę krzykliwością głosu i ubioru. Moja Ino, moja przyjaciółka.

– Pomocy! – krzyknęłam z nadzieją, że osoby z chatki mnie usłyszą. Wiatr dął jednak tak mocno i głośno, że mój głos rozpływał się w powietrzu. Sama ledwo dosłyszałam swój krzyk. – Pomocy! – wydarłam się jeszcze raz, ale na marne.

Ostatecznie pociągnęłam Ino za fraki, pomagając jej stanąć w pozycji pionowej. Dziewczyna złapała się moich ramion i patrzyła na mnie załzawionymi, zmęczonymi oczami, pełnymi nadziei na pomoc.

– Chodź – rozkazałam, ciągnąc ją za sobą za rękę. Rozgarniałam śnieg, ułatwiając jej przejście, choć sama czułam wszechogarniający ból. Zacisnęłam jednak szczęki, gotowa pomóc i sobie, i przyjaciółce.

Po ciągnących się w nieskończoność kilkunastu minutach, stałyśmy wreszcie na werandzie i waliłyśmy w drzwi. Nasze zniecierpliwienie sięgało zenitu, gdy przez dłuższy okres czasu nikt nam nie otwierał, pomimo światła, zdradzającego obecność lokatora. Ino walnęła mocniej w drzwi i przeklęła pod nosem, aż w końcu do naszych uszu doszło ciche „Idę już, idę!”.

Popatrzyłam na zdenerwowaną przyjaciółkę i posłałam jej przepełniony ulgą uśmiech. Obie z trudem panowałyśmy nad płaczem, który jednak w tych warunkach nie był wskazany, bo mogłoby się to źle skończyć. Musiałyśmy wytrzymać jeszcze chwilę, jeszcze króciuteńką chwilę, jeszcze to przekręcanie zamka, uchylanie drzwi…

Uderzyło w nas ciepło dobiegające z domku, które najprawdopodobniej dawał żywo palący się kominek. Przez chwilę obie nie wiedziałyśmy co powiedzieć, zafascynowane odrobiną przyjemnego powiewu.

Popatrzyłam na wysokiego mężczyznę, spoglądającego na nas z ogromną niechęcią. Właściwie, wzrok wlepił we mnie, tak jak i ja w niego. Kojarzyłam go. Te czarne oczy i równie ciemne włosy swobodnie opadające na czoło, jasna karnacja i wyraźnie zarysowane kości policzkowe – kogoś tak przystojnego nie da się zapomnieć. Spotkaliśmy się kilka dni temu w sklepie i nawet rozmawialiśmy, dlatego od razu przypomniało mi się jego imię. Westchnęłam z jeszcze większą ulgą, bo ogarnęła mnie pewność, że uzyskamy od niego pomoc. Zapamiętałam Tetsu jako człowieka sympatycznego, więc nie miałam już żadnych wątpliwości.

– Sakura? – Chłopak uniósł wyżej brew i założył ręce na klatce piersiowej. Oparł się o framugi drzwi, zagradzając tym samym wejście do środka.

– Znasz go? – spytała Ino zszokowana, na co tylko skinęłam głową. – Zresztą nieważne. Potrzebujemy pomocy – powiedziała od razu, dalej szczękając zębami.

– Co wam się stało? – spytał poważnie, ignorując moją przyjaciółkę. Jego zimny wzrok kompletnie mi się nie spodobał. Poznałam innego Tetsu – uśmiechającego się szarmancko, o ciepłym spojrzeniu, emanującego życzliwością. A on? Był oschły i nie wydawało się, żeby chciał nam pomóc.

– Nie widać? – parsknęła Ino, przebierając nogami z zimna. Wiatr dalej smagał nasze plecy, a ciepło kominka już przestało do nas dochodzić. – Czy możemy porozmawiać w środku? Wierz mi, zaraz tu zamarzniemy!

– Nie – odparł chłodno Tetsu. – Nie możecie tu wejść.

Patrzyłam na niego w szoku i mogłam się założyć, że Ino również. Nie spodziewałam się po nim takiej odpowiedzi.

– Ale…

– Tetsu, kto to? – Z domu dobiegł do nas kobiecy, dość piskliwy, głos. Po chwili w drzwiach pojawiła się wysoka, czerwono-włosa dziewczyna z okularami o czarnych oprawkach na nosie. Zlustrowała nas wzrokiem, a później utkwiła spojrzenie w chłopaku.

Nie chciał nas wpuścić przez swoją dziewczynę?! Serio?! A gdzie tu współczucie?!

– Potrzebujemy pomocy, a twój kochaś nie chce nam jej udzielić – warknęła zniecierpliwiona Ino. – Nie możecie nas tutaj zostawić, bo zamarzniemy! – jęknęła błagalnie.

– Nie no, jasne – zgodziła się dziewczyna i posłała nam ciepły uśmiech. – Wejdźcie, zagrzejecie się…

– Nie – warknął Tetsu. – Nie są nam tutaj potrzebne.

– Ale…

– Niech wejdą – warknęła dziewczyna i pociągnęła za sobą znajomego. Kruczowłosy, chcąc nie chcąc, zrobił nam miejsce, obdarzając nas przy ty morderczym spojrzeniem. Bijący od niego chłód zmroził mi krew w żyłach bardziej, niż minusowa temperatura, śnieg i ostry wiatr. Mimo wszystko minęłam go i od razu zaczęłam pocierać ręce, by przywrócić w nich krążenie.

Gdy tylko drzwi zostały zamknięte, a zimno przestało atakować nas z każdych stron, odczułam ulgę. Myśl, że znalazłyśmy pomoc, otuliła mnie swoimi ramionami i pomagała się rozluźnić.

Razem z Ino zdjęłyśmy przemoczone buty. Nasze grube skarpety niemal ociekały wodą, na co obie się skrzywiłyśmy. Nie czułyśmy stóp i nawet nie chciałam wiedzieć, w jakim były stanie.

– Dam wam ciepłe skarpety – powiedziała dziewczyna i zniknęła za rogiem korytarza. Tetsu natomiast został z nami i wpatrywał się w nas z nienawiścią.

– Możesz mi wyjaśnić, o co ci chodzi? – syknęłam, ledwo mogąc ustać na nogach. Ino już dawno usiadła pod jedną ze ścian i objęła się rękami, zbierając jak najwięcej ciepła.

– Nie powinno was tu być – odpowiedział chłodno. Jego czoło zmarszczyło się w gniewie, ale jak tylko jego dziewczyna pojawiła się w przedpokoju, wróciło do dawnej, gładkiej struktury.

– Macie.

Wzięłyśmy od dziewczyny skarpety z nieskrywaną wdzięcznością. Usiadłam na ziemi, nie mając pewności, czy byłabym w stanie ustać na jednej nodze. Jak tylko zdjęłam przemoczone ubranie, zauważyłam, że miałam sine palce. Zerknęłam szybko na stopy Ino, które na szczęście były w lepszym stanie od moich.

Ignorując ból, naciągnęłam suche skarpety na stopy i zaczęłam je rozmasowywać. Miałam nadzieję, że wrócą do dawnego stanu.

Z pomocą ściany podniosłam się do pionu, a potem podałam rękę Ino. Zdjęłyśmy kurtki i za radą dziewczyny, zaniosłyśmy je do pokoju z kominkiem i przewiesiłyśmy przez oparcie krzesła. Nie czekając na nic, dopadłyśmy do ognia i zaczęłyśmy się ogrzewać oraz suszyć mokre spodnie.

– Jestem Karin. – Zerknęłyśmy na dziewczynę i równo skinęłyśmy głowami.

– Sakura – odparłam, rozluźniona ciepłem, które mnie otaczało.

– Ino – dodała moja przyjaciółka.

Karin usiadła na kanapie i podciągnęła pod siebie kolana, a Tetsu dalej stał w drzwiach i mierzył nas ponurym spojrzeniem. Nie wiedziałam, skąd ta zmiana, ale dla świętego spokoju postanowiłam go zignorować. Szczęście, że jego dziewczyna była normalniejsza.

– Co wam się stało? – spytała z ciekawością, ale i przejęciem. Zerknęłam na Ino, ale ta nie zamierzała udzielić odpowiedzi. Boczyła się na mnie, bo to ja wymyśliłam sobie wyprawę w góry na czas naszych wakacji, podczas gdy inne koleżanki pojechały nad cieplutkie, pełne słońca i przystojnych, półnagich mężczyzn, morze.

– Jechałyśmy w kierunku Tōgasayama, u podnóży tych gór mamy domek, który był naszym celem, ale zastała nas śnieżyca, a moje auto nie jest przystosowane do tego typu warunków i zwyczajnie nie chciało dalej jechać. Zresztą… Wiecie dobrze, jak wąskie i strome są tutaj drogi. Jazda oblodzoną trasą nad urwiskiem była zbyt niebezpieczna – wyjaśniłam. – Nie mogłyśmy zostać w aucie, bo bez włączonego silnika byśmy zamarzły, a i tak akumulator raczej nie wytrzymałby całej nocy. Musiałyśmy znaleźć schronienie.

– Daleko stąd zostawiłyście samochód? – spytał Tetsu. Odruchowo zerknęłam w jego kierunku, czego zaraz pożałowałam, bo od jego postawy aż zrobiło mi się na powrót zimno.

– Mniej więcej półtorej godziny drogi stąd – odparłam słabo, obawiając się, do czego zmierza. Jak jeszcze niedawno nawet go lubiłam, tak teraz nienawidziłam z całego serca.

– Gdybym was pchnął, nie ruszyłby? – Moje oczy automatycznie się rozszerzyły. Przeniosłam błagalny wzrok na Karin, która z kolei piorunowała spojrzeniem Tetsu.

– To zbyt niebezpieczne – wyznałam cicho.

– Aż tak ci przeszkadzamy? – syknęła Ino. – Naprawdę taki problem widzisz w przenocowaniu dwóch, przemoczonych, zmarzniętych i niemal umierających, dziewczyn?

– Daj spokój, Tetsu, dobrze? – Karin wstała z kanapy i podeszła do chłopaka. – Niech zostaną.

Kruczowłosy obdarzył ją jeszcze zimniejszym spojrzeniem, niż mnie i Ino, po czym wrócił wzrokiem do nas. Czułam się przy nim jak w areszcie. Ciągle stał w przejściu i nas obserwował, nie odzywając się do tego nawet słowem. I w dodatku chciał nas wyrzucić w taką pogodę za drzwi, co było istnym absurdem. Gnojek.

– Jesteście tylko wy dwie? – spytała Karin.

– Tak – odparłam spokojniejsza.

– Ktoś na was czeka w tym domku?

Nim Ino zdążyła cokolwiek powiedzieć, zaprzeczyłam. Mój instynkt samozachowawczy kazał mi ukryć niektóre informacje. Na przykład takie, że Kiba, chłopak Ino a mój przyjaciel, jest już na miejscu i pewnie niecierpliwie wypatruje mojego samochodu. Wolałam mieć go jako asa w rękawie, gdyby Tetsu wymyślił coś dziwnego.

– Miałyśmy spędzić tam taki babski tydzień. – Wzruszyłam ramionami i rozejrzałam się po pomieszczeniu, gdyż dopiero teraz mogłam zarejestrować coś innego, od kominka. Domek był drewniany, niesamowicie przytulny i co najważniejsze – ciepły. Mały salonik ozdabiały rogi zwierząt oraz jedna, wielka skóra wisząca na ścianie, zapewne niedźwiedzia. Oprócz kanapy, przy kominku ustawiono również dwa fotele, a w drugiej części pomieszczenia stał stół z pięcioma krzesłami. Idealnie, jak na wypad w góry. – Kogo to domek? – spytałam z ciekawości. Karin zerknęła na Tetsu, ale wskazała palcem na siebie.

– Też przyjechaliśmy tutaj trochę odpocząć – mruknęła. – Na pewno jesteście głodne. Przygotuję coś.

– Pomogę ci – zaoferowałam od razu i odprowadzona morderczym spojrzeniem Ino, którą zostawiłam na pastwę losu z wrogim Tetsu, poszłam za Karin do kuchni.

Pomieszczenie to nie było duże i pierwsze, co rzuciło mi się w oczy, to niewielka lodówka. Byłam tak głodna, że mogłabym zjeść ją całą, a jej metalowe części zostawić sobie na deser. Oprócz tego w pomieszczeniu znajdowały się typowe dla kuchni meble – kilka szafek, kuchenka gazowa, stół i kosz na śmieci.

Karin otworzyła drzwiczki lodówki i popatrzyła na mnie zza okularów. W jej spojrzeniu doszukałam się czegoś dziwnego, a gdy wyciągnęła pomidory w puszce, moje zdziwienie jeszcze bardziej się poszerzyło.

– Powinien być jeszcze makaron. – Karin wskazała na jedną z szafek, do której odruchowo podeszłam. Jednak w środku niczego nie było. – Gdzieś tam jest, poszukaj.

Nieco skonsternowana, zaczęłam przeglądać wszystkie półki, aż w końcu natrafiłam na poszukiwany produkt. Postawiłam go na blacie i obserwowałam, jak Karin przeszukuje szafki, by znaleźć odpowiedni garnek.

Jak na kogoś, kto tutaj co jakiś czas przyjeżdża, kompletnie nie wiedziała, gdzie co jest. Zaniepokoiło mnie to, tak samo jak fakt, że nie zabrali ze sobą jedzenia, choć zamierzali spędzić tutaj kilka dni.

Nie myśl tyle, Sakura.

Może po prostu dopiero co przyjechali, a sklep był już zamknięty i jutro zamierzali zrobić zakupy? Tak, to dobre wytłumaczenie.

Mimo wszystko niepokoiło mnie, że Karin nie miała pojęcia, co gdzie jest, skoro to jej domek. Niemniej postanowiłam to zignorować, bo zapach pomidorów szybko zmył ze mnie czarne myśli.

– Jesteście z Tetsu parą? – rzuciłam, chcąc nawiązać z nią jakikolwiek kontakt. Panująca między nami cisza tworzyła nieprzyjemne napięcie.

– Przyjaciółmi – odparła swobodnie, wsypując makaron do garnka. – A wy z tą całą Ino, długo się znacie?

– Właściwie całe życie. Jeszcze do niedawna za sobą nie przepadałyśmy i ciągle robiłyśmy sobie na złość. Dopiero dwa lata temu po raz pierwszy na spokojnie porozmawiałyśmy i okazało się, że miałyśmy o sobie błędne zdanie.

Karin zaśmiała się i przewracając oczami, rzuciła przeciągłe „baby”.

– Co zamierzałyście robić w Izu?

– Planowałyśmy wędrówkę pasmem Amagi. Chciałam się w końcu wyłazić po górach, bo już dawno tego nie robiłam.

– Znasz te okolice? – spytała, i choć było to zwyczajne pytanie, coś mi się w nim nie spodobało.

– Tak – skłamałam. Prawda była taka, że orientowałam się mniej więcej w terenie, ale bez mapy Kiby, o której zapomniał i kazał wziąć Ino, raczej bym sobie nie poradziła. Było na niej niemal wszystko pozaznaczane – począwszy od tras, na każdym domku i niewielkim stawie kończąc. O tym wolałam jednak nie wspominać. – Wychowałam się w górach.

Karin skinęła z uznaniem głową i wylała na patelnię pomidory.

– A Ino? Czy ona ma dobrą kondycję?

– Niespecjalnie, dlatego jej nie powiedziałam o moich zamiarach – przyznałam z rozbawieniem. – Zaplanowałam trasę na mniej więcej sześćdziesiąt kilometrów, oczywiście w ciągu całego wyjazdu. Ino natomiast myśli, że będziemy raptem spacerować.

– Nie wygląda na taką, która lubi ruch – przyznała Karin. – Się dziewczyna zdziwi.

Wzruszyłam obojętnie ramionami.

– A wy? Chcecie zdobyć szczyt? – spytałam i zamieszałam makaron, byleby cokolwiek zrobić z rękami.

– Tego jeszcze nie wiemy. To był spontaniczny wyjazd pod tytułem „zobaczymy na miejscu, jak to będzie”.

– Takie są najlepsze – przyznałam, a Karin potaknęła głową.

Jak się okazało, dziewczyna była naprawdę sympatyczną osobą. Przez cały czas swobodnie nam się rozmawiało, dlatego poczułam niemal fizyczny ból, gdy posiłek był już gotowy, a Tetsu wparował do kuchni i samą swoją obecnością zniszczył mój dobry nastrój.

Razem z Karin rozłożyłyśmy talerze, których też nie mogła znaleźć, ale pozostawiłam to bez komentarza. Może w międzyczasie ktoś z jej rodziny tutaj był i urządził małe przemeblowanie? Usiedliśmy razem przy stole w grobowej ciszy. Ciepły posiłek był niebem dla mojego podniebienia i dalej lekko zmarzniętego organizmu. Wsunęłam całą porcję dość szybko, nastawiając się na późniejszy ból brzucha, ale nie mogłam się opanować. Może nie było to szczególnie dobre, ale zawsze coś. Najwyraźniej podobnego zdania była Ino, bo zjadła wszystko tak samo prędko, co ja.

– No dobra – mruknęła Karin, wytarłszy usta chusteczką. – Chyba powinniśmy teraz porozmawiać na poważniejsze tematy.

Zmarszczyłam brwi, rzuciłam przelotne spojrzenie równie zdezorientowanej Ino, po czym wyprostowałam się na krześle. Jej słowa nie zabrzmiały szczególnie przyjaźnie.

– To znaczy? – spytałam niepewnie, wywołując tym samym uśmiech u Karin. Tetsu natomiast bez słowa wpatrywał się w dziewczynę, ale jego ciemne oczy wyrażały teraz coś zupełnie innego: niepewność. Obawiał się, co dziewczyna może zrobić, przez co aż mnie ścisnęło w żołądku. Zaczynałam się ich bać.

– Co wzięłyście ze sobą na waszą wycieczkę? – spytała spokojnie. Oparła łokcie o blat i stukała palcami u rąk o siebie.

– Co to ma do rzeczy? – Odparłam, choć nogi zaczęły mi się trząść jak galareta. Do tej pory Karin była zupełnie inną osobą. Teraz miałyśmy do czynienia z zimną, opanowaną suką.

– Odpowiedz mi na pytanie – syknęła.

– Ale…

– Śpiwory, namioty, prowiant? – przerwała mi. – Cokolwiek?

– Czemu pytasz? – Trzymałam się swojego, jednak Ino nie była na tyle cierpliwa.

– Mamy śpiwory, koce, coś do jedzenia i apteczkę – odpowiedziała szybko. – Ale to wszystko zostało w samochodzie, który utknął na drodze.

– Jasne – przytaknęła Karin. – Macie zapałki?

– Zapalarkę – sprostowałam.

– Latarki?

– Tak. I jeszcze czołówki.

– Kompas, mapy?

– Kompas. – O mapie Kiby wolałam przy nich nie wspominać.

– Czekan?

– Nie. – Nawet myślałam, żeby go wziąć ze sobą, ale przy Ino i tak nie miałabym okazji, żeby z niego skorzystać.

– I to wszystko jest w aucie? – upewniła się Karin.

– Możesz mi powiedzieć, o co tutaj chodzi? – spytałam poirytowana. Dziewczyna oparła się wygodnie na krześle i zerknęła na Tetsu.

– My też tutaj utknęliśmy – powiedziała w końcu. – Problem w tym, że nie mamy ze sobą żadnych rzeczy, które mogłyby nam pomóc wydostać się z gór, zanim stopnieje śnieg. A nie możemy czekać w nieskończoność. Dlatego potrzebujemy waszego sprzętu, żeby jak najszybciej opuścić to przeklęte miejsce.

Patrzyłam w szoku to na Karin, to na Tetsu, który jak zwykle nie wykazywał żadnych emocji. Poczułam się jak głupia dziewczyneczka wplątana w jakieś gówno. Od razu przyszło mi na myśl, że ta para ma jakieś porachunki z policją lub strażą leśną, bo bez powodu nie uciekaliby z przytulnego domku podczas śnieżycy. To spostrzeżenie zmroziło mi krew w żyłach.

Po chwili Karin wstała i wyszła z kuchni. Nim jednak zdążyłam otrząsnąć się z szoku i spytać Tetsu, o co chodzi, dziewczyna wróciła z czymś w dłoni, co skierowała prosto na mnie.

Pistolet. Najprawdziwszy pistolet.

Zamarłam na krześle, choć tak naprawdę miałam ochotę wybuchnąć śmiechem. Cała ta sytuacja była jedną, wielką, komiczną katastrofą. Uciekłyśmy ze szponów zabójczej zimy tylko po to, by wpaść w ręce morderców. Z deszczu pod rynnę, co?

– K-karin – wydukałam, przytomniejąc. Nie wierzyłam, że dziewczyna celuje we mnie z pistoletu. Ciągle miałam nadzieję, że to jakiś dziwny przejaw jej czarnego humoru, ale niestety, tak nie było.

– Nawet nie próbujcie krzyczeć czy uciekać, bo i tak nic wam to nie da. Strzelę bez wahania, więc lepiej z nami współpracujcie, jasne? – warknęła i przeniosła pistolet na Ino, wbijając jej go w plecy. Dziewczyna pisnęła przerażona, nie wiedząc, co robić. Sama też ledwo powstrzymywałam się od paniki. – To jak będzie, dziewczyny?

– Proszę cię, Karin, zabierz pistolet – powiedziałam najspokojniej, jak tylko mogłam. Starałam się nie patrzeć dziewczynie w oczy, poza tym tak naprawdę nie mogłam oderwać wzroku od broni. Gdyby tylko, nie daj Boże, wypaliła, Ino... Nie mogłam nawet o tym myśleć.

– Chcę jasnej odpowiedzi. Pomożecie nam się stąd wydostać?

– Pomożemy – wyszeptałam i przymknęłam powieki, widząc, że Karin schowała pistolet za pasek od spodni. Poczułam się o niebo lepiej z myślą, że już nie celuje nim w moją przyjaciółkę, że chwilowo jesteśmy bezpieczne.

– Mówiłaś, że znasz te góry – zauważyła ostro i usiadła przy stole, tuż obok mnie. – Jak daleko stąd jest autostrada?

Zerknęłam przelotnie na Ino z nadzieją, że w żaden sposób nas nie wyda, po czym zwróciłam wzrok ku Karin.

– Około dziesięciu kilometrów – wypaliłam, tak naprawdę nie mając pojęcia, gdzie znajdowała się autostrada. – Może trzynaście, bo nie pójdziemy najkrótszą drogą.

Czerwono-włosa skinęła z uznaniem głową, zadowolona moją odpowiedzią. Ino natomiast patrzyła na mnie przerażona, jak nigdy.

– Trafisz do swojego samochodu? – spytała z powagą.

– Myślę, że tak.

– Świetnie. – Dziewczyna wstała i skierowała się do okna. Rozejrzała się uważnie, po czym zwróciła się do Tetsu. – Pilnuj jej – rozkazała, głową wskazując na Ino. Sama zaś do mnie podeszła i gwałtownie chwyciła za włosy. Odruchowo próbowałam się wyrwać, przepełniona adrenaliną i strachem, ale wtedy dostałam czymś ciężkim w twarz, przez co aż mnie odrzuciło. Pulsujący ból rozszedł się w okolicach lewego oka, którym ledwo dostrzegłam, że dziewczyna na nowo trzymała pistolet. Przeklęłam w myślach i pozwoliłam jej wyszarpać się za kudły do innego pokoju, odprowadzona krzykami Ino, że nie mogą nam tego robić. A oni, cholera, mogli. Mogli, bo mieli broń, bo Tetsu z całą pewnością bezproblemowo poradziłby sobie z nami dwiema. Skurwysyny.

Karin otworzyła drzwi od pomieszczenia, którego jeszcze nie dane mi było zwiedzić. Jako, że cały czas szłam w pochylonej pozycji, bez większego problemu kopnęła mnie nogą w żebra, wpychając tym samym do pokoju. Upadłam na zimną, niczym nie pokrytą posadzkę, z cichym jękiem. Jak najszybciej mogłam, na czworakach podeszłam do jednej ze ścian i ze strachem patrzyłam na wymachującą pistoletem, Karin.

– Posiedzisz tu sobie trochę – warknęła. – A teraz muszę porozmawiać z twoją przyjaciółeczką.

– Nie rób jej krzywdy, błagam – wycharczałam, ale drzwi z hukiem się za nią zatrzasnęły.

Objęłam nogi ramionami, przeklinając w myślach ten cholerny wyjazd. Nigdy nie przypuszczałam, że wpakuję się w takie gówno. Zdana na łaskę i niełaskę morderców, przemarznięta, bez możliwości ucieczki czy obrony. Niech to szlag.

Podeszłam niepewnie do drzwi i przysłuchałam się dochodzącym z domu odgłosom. Ino płakała cicho, natomiast Karin mówiła coś do niej podniesionym tonem głosu. Przynajmniej wiedziałam, że moja przyjaciółka jeszcze żyje.

Wykorzystując fakt, że znalazłam się sama, wyjęłam z kieszeni spodni mapę Kiby. Szczęście, że przechwyciłam ją od Ino, gdy wysiadałyśmy wtedy z samochodu. Drżącymi rękami rozłożyłam ją przed sobą i przez dłuższą chwilę próbowałam rozszyfrować, co i jak. Zawierała ona mnóstwo przypisów, dzięki czemu mogłam dokładnie zlokalizować naszą pozycję. Zdziwiłam się, bo nawet ten domek był na niej zaznaczony i opisany jako opuszczony. Cholerna Karin!

Upadłam na kolana i przejechałam palcem po ścieżce, która mogłaby zaprowadzić nas do Izu, w którym czekał Kiba. Jednocześnie próbowałam zapamiętać każdy szczegół tej mapy, każde zejście z trasy, każdą drogę, położenie autostrady, przebiegającej kilka kilometrów od tego miejsca. Nie miałam pewności, czy Ino wytrzyma w takich warunkach, a dudniący w okna wiatr dawał mi do zrozumienia, że śnieżyca nie zamierza ustąpić. Kolejny raz zaklęłam pod nosem, chwilę jeszcze popatrzyłam na mapę, po czym złożyłam ją i schowałam do spodni.

Opuszkami palców dotknęłam bolącego miejsca pod lewym okiem. Było o wiele cieplejsze, niż reszta twarzy. Mogłam się tylko domyślać, że jutro będzie mocno zasinione. Niech ją szlag, do cholery! A wydawała się być taka miła!

Rozejrzałam się po pomieszczeniu, które najprawdopodobniej służyło za składzik drewna, bo prócz kilku drewien niczego innego nie dostrzegłam. Gołe podłogi i ściany nie tylko sprawiały zimne wrażenie. Tutaj po prostu było o wiele chłodniej, niż w pozostałych pomieszczeniach, bo ziąb bezproblemowo dostawał się do środka przez nieszczelne okna. Otuliłam się ramionami, choć nic mi to nie dało. Moją uwagę przykuła stojąca w kącie ciemna, duża skrzynia, ale chwilowo ją zignorowałam.

Przez jakiś czas chodziłam w kółko, nasłuchując, co się dzieje w domu, co z Ino. Przyjaciółka ucichła, a Tetsu i Karin albo rozmawiali szeptem, albo wcale. W całej chacie zapanowała nieprzyjemna cisza.

Usiadłam na zimnej podłodze, zmęczona i załamana. Musiałam wymyślić jakiś plan, a przede wszystkim sprawić, by zostawili Ino w tym domu. Byłam niemal pewna, że dziewczyna tego nie przeżyje. Ja, w przeciwieństwie do niej, przygotowywałam się do tej wyprawy już od roku. Chodziłam po górach, ćwiczyłam, biegałam. Miałam od niej o wiele lepszą kondycję, a i tak przedzieranie się przez ten śnieg sprawiało mi ogromną trudność. Nie chciałam nawet myśleć, jak ciężkie musiało to być dla niej. Dlatego też zastanawiałam się, w jaki sposób zapewnić jej bezpieczeństwo, co powiedzieć?

Myśl, Sakura, myśl.

Nim jednak zdążyłam cokolwiek wymyślić, do pomieszczenia wkroczył Tetsu. Spiorunowałam go wzrokiem, ale ten milczał jak zaklęty. Potarłam ze złością piszczel, nie wiedzieć nawet, czemu.

– Zimno mi – mruknęłam po chwili, obserwując przy tym reakcję mężczyzny. Stał dalej niewzruszony, pilnując, żebym przypadkiem nie uciekła. A niby gdzie miałabym zniknąć? Wpakować się prosto w tę śnieżycę? Też mi coś. – Mógłbyś mi chociaż przynieść kurtkę? Jest w pokoju z kominkiem – dodałam z głupią nadzieją.

– Nie próbuj żadnych sztuczek – ostrzegł mnie, na co aż prychnęłam.

– Byłoby kiepsko, gdybym wam uciekła, co? – warknęłam, w końcu przykuwając jego uwagę. Popatrzył na mnie zainteresowany. – Nie znacie terenu i nie macie pojęcia, którędy iść. Powiedz mi, czy ty i Karin się przed kimś ukrywacie? Uciekacie przed policją?

Mimo wszystko łudziłam się, że Tetsu, którego poznałam w sklepie, jest tym samym, który stoi tu przede mną.

– Nawet nie myśl, że ujdzie wam to na sucho – syknęłam i uderzyłam otwartą dłonią w podłogę. Jego stoicki spokój irytował mnie z każdą minutą coraz bardziej. – Śnieżyca w końcu minie, ludzie znów zaczną chodzić po górach, a strażnicy leśni wrócą do pracy i nas znajdą!

– Więc trzymaj nas z daleka od ludzi – odpowiedział spokojnie.

– Jeśli będziemy szli lasem, możemy zbłądzić.

– Więc staraj się nie zabłądzić.

Zdusiłam w sobie okrzyk bezsilności i gwałtownie wstałam. Tetsu cały czas bacznie mi się przyglądał, jak chodziłam w tę i z powrotem, uderzając złożoną w piąstkę dłonią, o drugą. W końcu podeszłam do niego i odważnie popatrzyłam mu w oczy.

– Nie jesteś taki jak Karin – zauważyłam, siląc się na jak najbardziej pewny siebie ton głosu. – Nie chciałeś nas tutaj wpuścić, bo przeczuwałeś, jak to się skończy. Wiedziałeś, że Karin weźmie nas na zakładniczki.

– Nawet jeśli? – prychnął.

– Jesteś inny – dodałam dobitnie. – Dlaczego byle babie nie umiesz się sprzeciwić?

– Bo może nie mam na to ochoty?

Zmrużyłam oczy i z setką przekleństw cisnących się na usta, odsunęłam pod okno. Śnieżyca nie ustawała.

– Karin nas zabije? – spytałam cicho, naprawdę bojąc się o nasz los.

– Jeśli wyprowadzicie nas z gór bez robienia zbędnych problemów, puścimy was wolno – zauważył.

– Jaką mam pewność?

Tetsu nie odpowiedział. Zacisnęłam mocno szczęki, z ogromnym trudem walcząc z napływającymi łzami.

– Kłamiesz – odparłam z nutką rozpaczliwego rozbawienia. – Zabijecie nas, jak tylko przestaniemy być wam potrzebne.

 Jakby na potwierdzenie moich słów, zacisnął mocno usta i zmrużył oczy.

Usiadłam z powrotem pod jedną ze ścian, kuląc się z zimna i strachu. Wizja rychłej śmierci odbierała mi jakiekolwiek siły. Bałam się jak nigdy i miałam wyrzuty sumienia, że naraziłam na niebezpieczeństwo Ino. Mogłyśmy jechać z dziewczynami nad morze i wlewać w siebie litry alkoholu, podrywać facetów i lśnić opalenizną, ale nie, mnie zachciało się wypadu w góry. Wypadu, który miał zmienić całe moje życie. Albo drastycznie je skrócić.

Nie mogłam pozwolić, żeby Ino spotkało to samo. I choć nie uśmiechała mi się wędrówka z Karin i Tetsu bez jej wsparcia, to z dwojga złego wolałam, żeby chociaż ona przeżyła. Skoro siebie nie mogłam uratować, bo zapewniając ich, że znam góry spisałam swój los na straty, to mogłam zrobić cokolwiek, żeby pomóc przyjaciółce.

– Ino ma cukrzycę – wypaliłam. – Potrzebuje leków. Bez nich może nawet umrzeć.

Pamiętam, jak ostatnio na obozie wmówiłyśmy nauczycielkom, że Ino źle się czuje, bo nie wzięła insuliny, tylko po to, żeby nie musieć iść na jakiś durny spacer. Mogłyśmy w zamian poleżeć w łóżku i poobgadywać chłopaków, których poznałyśmy poprzedniego dnia. Miałam więc pewność, że od razu zorientuje się, co takiego wymyśliłam i wejdzie w rolę chorej.

– Miałbym ci uwierzyć? – prychnął Tetsu, zanurzając dłonie w kieszeni spodni. Oparł się o framugę i rzucił okiem na dom.

– Codziennie bierze humalog i lantus, żeby utrzymać prawidłowy poziom cukru – sparowałam. Sporo wiedziałam o cukrzycy, bo mój ojciec na nią chorował. Byłam pewna, że kupi moją bajeczkę. Gdyby zaczął wypytywać, mogłam odpowiedzieć mu na wszystko bez większego problemu.

– Gdzie są jej lekarstwa? – spytał Tetsu. Tak, tak, tak!

– W samochodzie, ale do tej pory pewnie już zamarzły – odparłam. – Bez tego może jej się naprawdę stać coś poważnego. Wiem, że Karin jest obojętne, czy Ino przeżyje, czy nie, ale ty jesteś inny. Chyba nie chcesz mieć jej na sumieniu? Powinniście ją wypuścić.

– Może jeszcze nie zamarzła – zauważył szorstko. – Jesteście tu stosunkowo niedługo.

– Od dwóch godzin – syknęłam. – Insulina zamarzła na kamień.

– Zobaczymy. Powiedz mi, jak dojść do waszego auta, a ją przyniosę.

– Uuu, insulina? – Karin pojawiła się w pomieszczeniu znienacka, przyprawiając mnie o zawroty głowy. – Brzmi poważnie.

– Ino ma cukrzycę – rzucił Tetsu.

Dziewczyna zlustrowała mnie pełnym wyższości wzrokiem i wzruszyła ramionami.

– Przyniosę ją – zauważył. – I wezmę kilka rzeczy z auta dziewczyn. Sakura wskaże mi drogę.

– Sakura nigdzie nie idzie – warknęła Karin. Włosy na ciele stanęły mi dęba. Nie mogłam pozwolić, żeby Tetsu poszedł sam, bo wtedy odkryłby nasz sekret i byłoby po nas. Musiałam działać.

– Nie wiem, czy umiem opisać drogę – wtrąciłam się. – Będzie lepiej, jeśli…

– Jesteś dla nas zbyt cenna, żeby narażać cię na niebezpieczeństwo – ucięła Karin. – Zostajesz tutaj, bez gadania. Opowiedz mu, jak iść – dodała, pistoletem od niechcenia wskazując na Tetsu. Przełknęłam ślinę i szybko zrezygnowałam z mojego uporu. – Tylko bez żadnych sztuczek. Jeśli w wciągu czterech godzin nie wróci, skrócę cię o głowę.

– Jak wyjdziesz z domu, musisz wejść w las po lewej stronie i kierować się w dół, do głównej drogi. Później cały czas prosto, aż dotrzesz do mojego samochodu, czerwonego jeepa wranglera.

Chłopak skinął głową i już chciał wyjść, ale go zatrzymałam.

– Nie będziesz wiedział, czego szukać – zauważyłam, rozpaczliwie chcąc iść tam razem z nim. Nie mogłam pozwolić, by moje kłamstwo się wydało.

– Jakoś sobie poradzę. Insulina jest gdzieś w aucie, tak?

Skinęłam głową, podpisując tym samym na siebie wyrok śmierci.

Ocknęłam się zziębnięta i obolała. Mimo wszystko cieszyłam się, że udało mi się usnąć chociaż na chwilę i częściowo zregenerować siły. Zerknęłam szybko za okno; śnieg wciąż uciążliwie sypał. W domu panowała nieprzyjemna cisza. Nie miałam pojęcia, która jest godzina, ani czy Tetsu już wrócił. Jeśli tak, to czemu byłam jeszcze żywa?

Rozprostowałam zastane kości i rozmasowałam dłonie, żeby zrobiły się ciut cieplejsze. Rozejrzałam się po pomieszczeniu i po raz kolejny utkwiłam wzrok w czarnej skrzyni. Podejrzewałam, że były w niej jakieś narzędzia. A więc mogłabym się nimi obronić. Serce zadudniło mi szybciej w klatce piersiowej, bo na myśl, że którekolwiek z nich mogłoby mnie nakryć na grzebaniu w skrzyni, robiło mi się słabo. Mimo wszystko zdecydowałam się to zrobić, w końcu i tak umrę przez ten cholerny przekręt z insuliną.

Podeszłam do niej niepewnie, jakby sama w sobie miała zrobić mi krzywdę. Uklękłam, ale zanim podniosłam wieko, zerknęłam jeszcze na drzwi i nasłuchiwałam. Do moich uszu nie dochodził żaden dźwięk, więc ją otworzyłam.

Najpierw dotarł do mnie porażający smród, przez co momentalnie zmrużyłam oczy i z trudem opanowałam odruch wymiotny. Odsunęłam się od pudła na bezpieczną odległość i zwalczyłam mdłości. Mimo wszystko moim ciałem dalej wstrząsały nieprzyjemne dreszcze, dlatego naciągnęłam rękaw bluzy i ukryłam w nim nos. Na czworakach podeszłam do skrzyni i zamarłam, sparaliżowana strachem tak autentycznym, jak nigdy dotąd. Do tej pory nie chciałam wierzyć, żeby Karin była zdolna do zabicia kogokolwiek, ale teraz…

W skrzyni leżało ciało, wyraźnie nadtrawione przez zjadające je robale, dlatego tak śmierdziało. Jedyne, co zdołałam dostrzec, to długie, czarne włosy osobnika płci – prawdopodobnie, pewności nie miałam – męskiej, po czym szybko zatrzasnęłam wieko i odbiegłam od skrzyni w jak najdalszy kąt pokoju, walcząc z całych sił z mdłościami i cisnącymi się do oczu łzami. Miałam ochotę wyć z rozpaczy. Unaocznienie słów Karin o mojej śmierci, leżące kilka metrów ode mnie, całkowicie mną wstrząsnęło. Nie mogłam zapanować nad głośnym, szybkim oddechem, dreszczami i przeczuciem, że nie wyjdę z tego żywa. Ogarnęła mnie panika i gdyby nie strach, zaczęłabym wydzierać się wniebogłosy i wyskoczyłabym przez okno prosto w śnieg. Wolałam umrzeć przez naturę, a nie dostać kulką od drugiego człowieka i skończyć w jakimś pudle, gdzie nikt nigdy by mnie nie znalazł. Nie chciałam jednak zostawiać Ino. Tylko ona mnie tutaj trzymała. Świadomość, że mogłaby przeze mnie cierpieć, pozwalała mi myśleć zdroworozsądkowo. Musiałam walczyć dla niej.

Wzięłam kilka głębokich wdechów, wpuszczając zimne powietrze do organizmu i jeszcze bardziej go wyziębiając. Mimo wszystko poczułam się lepiej, choć mój wzrok cały czas wędrował do tej przeklętej skrzyni. Bałam się, że to ciało może mi zrobić krzywdę. Ze wszystkich sił próbowałam odciągnąć jakoś swoją uwagę od trupa, ale nie byłam w stanie.

A potem przyszła Karin.

Dziewczyna stanęła w przejściu z wrogą miną. W jej ręce zauważyłam pistolet, przez co momentalnie się wyprostowałam i zamarłam w miejscu. To mogło oznaczać tylko jedno.

– Tetsu do tej pory nie wrócił, a minęło już pięć godzin – powiedziała nadzwyczaj spokojnie. Wolnym krokiem podeszła do mnie i zatrzymała się w odległości metra. Jako, że była ode mnie nieco wyższa, niepewnie uniosłam głowę do góry, co było moim błędem. Natychmiastowo poczułam ból na lewym policzku. Karin wymierzyła mi silny cios pistoletem, a następnie pchnęła na ścianę i pięścią zaatakowała mój brzuch. Skuliłam się z cichym jękiem, jednak dziewczyna nie pozwoliła mi pozostać w tej pozycji na długo. Mocną ręką złapała mnie za szyję i przyszpiliła do ściany. Traciłam oddech i z całych sił próbowałam się wyrwać. Kopałam, szarpałam się i charczałam z bólu, co tylko jeszcze bardziej cieszyło Karin. Ogarnęła mnie panika, aż w końcu przestałam się ruszać, bo moje oczy coraz bardziej przysłaniała maska nieświadomości i przyjemnego niebytu.

Nagle upadłam na ziemię, tłukąc sobie mocno głowę. Jakiś czas zajęło mi dojście do siebie. Wciągnęłam gwałtownie powietrze, przewróciłam się na plecy i dyszałam wściekle, nie mogąc odeprzeć wrażenia, że dalej byłam duszona. A Karin już mnie puściła. Jej ręka nie zaciskała się na mojej szyi. Chwilowo byłam bezpieczna.

– Co z nią? – Głos Tetsu spłynął na mnie niczym grom z jasnego nieba. Ostatkiem sił przekręciłam się na brzuch i podniosłam na czworaka. Mężczyzna wpatrywał się we mnie z powagą. W jego czarnych oczach dostrzegłam jednak coś więcej, niż obojętność, ale nie byłam pewna, czy mogłam nazywać to zmartwieniem.

– Tylko rozmawiamy – odpowiedziała swobodnie Karin i podeszła do Tetsu. – Masz wszystko, co potrzeba?

Usiadłam na piętach i zaczęłam rozmasowywać obolałą szyję. Zupełnie zapomniałam, że mój lewy policzek przed chwilą oberwał po raz drugi.

– Mam – odwarknął. – Możesz mi powiedzieć, co ty wyrabiasz? – syknął. Twarz Karin stężała, a jej zgrabna i jak się okazało, silna dłoń, zacisnęła się na pistolecie. – Co z jej szyją?

– Przyłapałam ją, jak próbowała się powiesić na tym kablu – odparowała dziewczyna i wskazała na wymieniony obiekt. Tetsu powiódł wzrokiem za jej palcem, a następnie wbił go w moją osobę. – Jeszcze chwila, a naprawdę by się zabiła, uwierzysz? – Po czym zmieniła temat: – Co ze sobą wziąłeś?

Tetsu przez dłuższy czas piorunował niewzruszoną Karin wzrokiem, aż w końcu westchnął zrezygnowany. Z sercem walącym jak oszalałe czekałam, aż w końcu powie, że go okłamałam. Bałam się tego momentu jeszcze bardziej, niż bliskiego spotkania z czerwono-włosą.

– Trzeba przeszukać sprzęt i sprawdzić, co będzie potrzebne – mruknął i zerknął na mnie przelotnie. Karin już chciała coś powiedzieć, ale Tetsu jej nie pozwolił. – Nie zamierzałem sortować wszystkich ich rzeczy na takim mrozie. Wierz mi, zamarzłbym, robiąc to.

– W porządku. – Dziewczyna skinęła głową, wyraźnie nachmurzona. Najwyraźniej nie lubiła, gdy ktoś się jej nie słuchał, nawet, jeśli był to jej przyjaciel.

– Znalazłem też insulinę – zwrócił się do mnie. – Na szczęście nie zdążyła zamarznąć. Dotarłem tam w samą porę.

Tetsu posłał mi zadziorny uśmiech, a następnie skinął do Karin głową. Dwójka wyszła z pomieszczenia, a ja dopiero wtedy odważyłam się zmienić pozycję i oprzeć o lodowatą ścianę, której chłód w żaden sposób na mnie nie oddziaływał. Byłam w zbyt wielkim szoku, by myśleć o czymkolwiek innym. Skoro Tetsu dotarł do naszego jeepa, nie było możliwością, by znalazł w nim insulinę, bo Ino wcale nie ma cukrzycy. I on doskonale o tym wiedział. W takim razie, jaki był jego cel? Czy zamierzał mi pomóc? Dlaczego zagrał w moją grę?

Objęłam się ramionami, nieznacznie pokrzepiona. Skoro Tetsu specjalnie dla mnie skłamał, najwyraźniej nie chciał, by coś stało się mnie, lub Ino. Był po naszej stronie, a przynajmniej nie trzymał się ślepo Karin, a to dawało nadzieję, że wyjdziemy z tego cało. Obie.

Gdy na zewnątrz zaczęło robić się jasno, a wiatr przestał tak upierdliwie dąć w okna, przetarłam zaspane oczy i podniosłam się do siadu. Miałam obolałą twarz, szyję i brzuch. Policzek piekł mnie jak cholera i jak tylko go dotknęłam, poczułam, że mam na nim wielkiego siniaka. Podpuchł mi również tak, że słabo widziałam na lewe oko, ale wiedziałam, że za kilka godzin lub dni nieco stężeje i będzie lepiej. Nie przejęłam się tym szczególnie, choć ból był naprawdę nieznośny.

Nie wiem, która była godzina, gdy Tetsu przyniósł mi nieco makaronu z sosem pomidorowym. Najwyraźniej mieli tutaj tego większe zapasy.

Odważyłam się spojrzeć na mężczyznę z niemałą odrazą. Chciałam mu pokazać, że mimo wszystko mu nie ufam, że sytuacja z insuliną nie wzbudziła we mnie pozytywnych uczuć względem jego osoby. Tetsu zdawał się natomiast tego nie zauważać.

– Jak zjesz, to wyruszamy – poinformował mnie sucho i podniósł się z kucek.

– Chcę zobaczyć się z Ino – zażądałam hardo. Kruczowłosy spojrzał na mnie przenikliwie, po czym skinął głową i nakazał iść za sobą. Nie sądziłam, że pójdzie tak łatwo.

Okazało się, że moja przyjaciółka spędziła noc w toalecie. Jak tylko się zobaczyłyśmy, przylgnęłyśmy do siebie. Ino zaczęła płakać, ja natomiast głaskałam ją po głowie i powtarzałam w kółko, że będzie dobrze. Obiecywałam jej, że wyjdziemy z tego cało, choć nie miałam żadnej pewności, że tak właśnie będzie. Nadal łudziłam się, że Karin i Tetsu zostawią ją w tym domku, choć oczywiście jej tego nie powiedziałam. Zrobiłaby mi awanturę. Albo im. W każdym razie spowodowałaby, że albo zabiliby ją na miejscu, albo zabrali ze sobą, a to uśmierciłoby ją prędzej czy później. Dlatego tylko przytulałam dziewczynę do siebie i szeptałam uspokajające słówka.

Ubrana w ciepłe, zimowe ubrania, wyszłam razem z Karin przed domek. Delikatny wietrzyk dmuchnął w moje policzki i nieprzyjemnie podrażnił ten zraniony, dlatego szybko naciągnęłam na twarz szalik i schowałam się, jak tylko mogłam, w kapturze kurtki. Czułam się jak łamaga i wyglądałam jak łamaga. Biorąc prysznic, miałam okazję przeglądnąć się w lustrze i zarejestrować wzrokiem ogromną śliwę, malującą się pod lewym okiem. Nie to było jednak w moim wyglądzie najsmutniejsze. Dostrzegłam w sobie Sakurę przegraną, Sakurę naiwną, Sakurę idiotkę, nie potrafiącą obronić przyjaciółki. Okazało się, że jestem słabsza, niż do tej pory myślałam, a moje oczy wręcz emanowały tą informacją dla wszystkich wokół. Tetsu i Karin mogli czytać ze mnie jak z otwartej księgi i bezproblemowo dowiedzieć się, jak bardzo mnie przerażali. A tego zdradzić nie chciałam. Wolałam zgrywać twardzielkę i zbudować w ich oczach obraz pewnej siebie dziewczyny, co, kurna, kompletnie mi nie wychodziła. Byłam zdana na ich łaskę, której nie posiadali szczególnie dużo.

– Idziemy – warknęła Karin i zatrzasnęła drzwi od domku. Minęła mnie bez słowa, a gdy nie ruszyłam się z miejsca, obejrzała się ze zniecierpliwieniem.

– Co z Ino i Tetsu?

– Poszli przodem – odparła. – Rusz się. Idziemy, już.

Niemal jęknęłam, gdy dowiedziałam się, że Ino jednak też idzie. Mój plan nie wypalił, a to oznaczało, że moja przyjaciółka była w naprawdę dużym niebezpieczeństwie. Niech to szlag!

Urażona, ale i przerażona pistoletem, który Karin nieustannie dzierżyła w dłoni, narzuciłam na ramiona plecak, wypakowany głównie ubraniami na zmianę i papierem toaletowym, które w razie mojej ewentualnej ucieczki szczególnie mi się nie przydadzą i ruszyłam za dziewczyną, wytężając wzrok w poszukiwaniu przyjaciółki. Ogarnęło mnie dziwne podenerwowanie. Nie mogłam oprzeć się wrażeniu, że stanie się coś złego, że być może Ino nie jest bezpieczna z Tetsu, że odpłaci się jej za numer z insuliną… Zaczynałam panikować.

Nagle doszedł do nas odgłos kroków po skrzypiącym śniegu. Odwróciłam się gwałtownie, a dostrzegłszy bruneta bez Ino, zamarłam w bezruchu.

– Gdzie ona jest? – spytałam oszołomiona.

– Już myślałam, że nas nie dogonisz – prychnęła Karin, całkowicie ignorując moje pytanie.

– Jeszcze czego – skomentował Tetsu z aroganckim uśmiechem. – Chyba mnie nie doceniasz.

– Gdzie jest Ino? – warknęłam roztargniona.

– Została w domku – odpowiedział spokojnie Tetsu. Rozszerzyłam ze zdumienia oczy. – Byłaby zbędnym balastem. Nie mamy na tyle żywności, a jej choroba tylko by przeszkadzała – wyjaśnił spokojnie.

Z trudem opanowałam się od okrzyku radości. W zamian za to, weszłam w rolę oburzonej przyjaciółki.

– Co? Ale… Nie możecie jej tak zostawić! – pisnęłam i podeszłam do Tetsu. – Musimy po nią wrócić!

– Idziemy bez niej – zarządziła stanowczo Karin. – Nawet nie próbuj żadnych numerów. Nie masz z nami szans, pamiętaj.

Rzuciłam jeszcze oburzone spojrzenie chłopakowi, ale posłusznie ruszyłam za dziewczyną.

Śnieg przestał wreszcie padać, ale w ciągu nocy przybyło go około czterdziestu centymetrów, przez co naprawdę ciężko było nam maszerować. W dodatku ciągle szliśmy pod górkę, w kierunku Izu i Kiby, choć obiecywałam im, że za tamtym wzniesieniem będzie autostrada. Nie mogłam ich tam zaprowadzić, bo jak tylko przestałabym być im potrzebna, zabiliby mnie. Musiałam jak najdłużej zwlekać, krążyć i kłamać. Zapewniać, że idziemy w dobrym kierunku. Obiecywać wydostanie się z gór. Grać kogoś, kim nigdy nie byłam: pewną siebie alpinistkę.

Po głowie cały czas krążyła mi Ino. W pustej chatce, z daleka od ludzi, na pewno czuła się opuszczona i samotna. Byłam pewna, że trzęsła się ze strachu i tylko krok dzielił ją od paniki. O ile już w nią nie popadła. Cholera jasna. Ino mogła sobie nie poradzić w tej cholernej sytuacji.

Mimo wszystko musiałam skupić się teraz na sobie. Myśleć, że przecież przyjaciółka jest w nagrzanym, ciepłym domku, oddzielona ścianami od śnieżycy i innych niebezpieczeństw, które można spotkać w lesie. Poza tym ktoś niebawem znajdzie mojego jeepa i zacznie się rozglądać. Kiba pewnie już wyruszył na poszukiwania i prędzej czy później, dotrze do swojej dziewczyny. A ja pewnie będę już wtedy martwa. I gdzie tu sprawiedliwość, hm?

– Jesteś pewna, że idziemy w dobrym kierunku? – spytała nagle Karin, tym samym wybudzając mnie z letargu, w jaki zdążyłam popaść. Rozejrzałam się po okolicy, która jednak nic mi nie powiedziała, po czym skinęłam głową.

– Muszę siku – westchnęłam i zatrzymałam się, podobnie jak Karin i Tetsu.

– Masz pięć minut – zarządziła dziewczyna.

Odeszłam od nich kilka metrów i upewniwszy się, że nie zauważą mapy, szybko kolejny raz ją przejrzałam. Szliśmy w kierunku niewielkiej leśniczówki. Żeby do niej dotrzeć, musielibyśmy skręcić nieco w prawo, a później kierować się cały czas przed siebie. Nadzieja na ocalenie wzrosła we mnie na nowo. Jeśli byli tam strażnicy leśni, na pewno mi pomogą.

Ostrożnie złożyłam mapę, żeby jej przypadkiem nie potargać, i z powrotem włożyłam ją za pasek od spodni. Czując ją, miałam swego rodzaju psychiczny komfort, że nic mi nie grozi. Dopóki byłam im potrzebna, nie zrobią mi krzywdy.

Wróciłam do Karin i Tetsu mocno podminowana, ale ze wszystkich sił nie chciałam im tego pokazać. Powodem mojego smutku było uzmysłowienie sobie, że pomimo trzygodzinnej wędrówki, przeszliśmy raptem kilometr. I choć wiedziałam, że poprowadzenie ich do autostrady nie będzie bułką z masłem, to jednak brutalne zderzenie się z rzeczywistością odebrało mi jakiekolwiek chęci do dalszej, w moim mniemaniu bezowocnej, podróży. Co gorsza, wiatr powoli się wzmagał, nieprzyjemnie drażniąc nas swoimi zimnymi, wygłodniałymi ciepła człowieka, ramionami. Buty zdążyły mi już przemoknąć i niemal nie czułam palców. Byłam przemarznięta i przerażona, ale musiałam udawać pewną siebie i przeć do przodu.

Tyle, że już mi się po prostu nie chciało. Czułam, że z każdym krokiem zbliżałam się do śmierci, a to, bynajmniej, motywujące nie było. Równie dobrze mogli mi już teraz odstrzelić łeb i skrócić cierpienie, ale wtedy by sobie nie poradzili. Tylko dlatego wciąż trzymali mnie przy życiu, co było cholernie dołujące. Tak interesownie jeszcze nikt, nigdy mnie nie traktował.

W pewnym momencie poczułam, że coraz bardziej opadam z sił. Zerknęłam na rozciągający się przede mną las i jęknęłam pod nosem, czego moi przymusowi towarzysze na szczęście nie usłyszeli. Choć wiedziałam – mniej więcej – gdzie idę oraz ile ta droga nam zajmie, czułam dezorientację. Miałam nadzieję, że treningi zwiększą moje możliwości, ale chyba nieco się pomyliłam.

– Potrzebuję przerwy – zarządziłam. Ciężko dysząc odwróciłam się przodem do zmęczonej Karin i niewzruszonego Tetsu, którzy bez słowa skinęli głowami. Choć nie powinnam, opadłam na śnieg i rozkoszowałam się chwilą wytchnienia. Szumiało mi w uszach i miałam mroczki przed oczami z wysiłku, ale ten jeden moment pozwolił mi się niewiarygodnie odprężyć.

 – Masz.

Uchyliłam powieki i zobaczyłam przed sobą manierkę z wodą. Niechętnie podniosłam się do siadu i przejęłam od Tetsu rzecz, natychmiastowo przystawiając ją do ust.

– Niedługo będziemy musieli zacząć rozglądać się za jakimś miejscem do spania – zauważył. – Jeśli znajdziemy jakąś jaskinię, powinniśmy w niej zostać.

– Przecież dopiero środek dnia – burknęła Karin. – Nie możemy marnować czasu.

– Ciemno zrobi się szybciej, niż przypuszczasz. A wierz mi, że noc w lesie nie jest szczególnie przyjemna, jak się nie ma schronienia.

Dziewczyna parsknęła pod nosem, wyraźnie zdenerwowana.

– Chyba nie chciałabyś spotkać niedźwiedzia, co? – spytał z rozbawieniem Tetsu i upił łyka z drugiej manierki.

Karin prychnęła coś do siebie i odeszła od nas na odległość kilku metrów. Zerknęłam niepewnie na Tetsu, którego opanowany wzrok wwiercał się w plecy przyjaciółki.

– Często chodzisz po górach? – spytałam nieśmiało. Chłopak przeniósł na mnie ciepłe spojrzenie i od niechcenia wzruszył ramionami.

– Zwykle co weekend – odparł. – Choć ostatnio trochę to zaniedbałem.

– Dlaczego? – spytałam od razu. Tetsu odwrócił wzrok i zacisnął mocno usta. Zaniepokoiło mnie to.

– Mam parę spraw do załatwienia i tego się trzymam.

– Jak na przykład porwanie dziewczyny? – prychnęłam. Tetsu zaśmiał się gardłowo i przyjemnie.

– Na przykład.

Zerknęłam z odrazą na Karin i głośno westchnęłam. Kątem oka widziałam, że chłopak przygląda mi się z zaciekawieniem, które jednak dzielnie ignorowałam.

W gruncie rzeczy cieszyłam się, że Tetsu jest z nami. Był inny niż jego przyjaciółka. W nim kryło się coś dobrego, co pozwalało mi mu zaufać. Chciałam wierzyć w to, że mam sojusznika, który w razie wypadku mi pomoże. Na Karin nie miałam co liczyć, ale Tetsu… On był dobry, czułam to. I dlatego nie rozumiałam, dlaczego przyjaźni się z tak złym człowiekiem.

– Odpoczęłaś już? – krzyknęła do nas dziewczyna, z wyraźnym zniecierpliwieniem w głosie. Popatrzyłam niezadowolona na Tetsu, ale ten tylko pokręcił głową i podniósł się ze śniegu, a następnie wyciągnął do mnie dłoń. Nieszczególnie chętnie skorzystałam z jego pomocy, a stanąwszy z nim twarzą w twarz, bliżej, niż bym tego chciała, poczułam skrępowanie.

– Nie zwracaj uwagi na jej humory – powiedział i schylił się po mój plecak. – Chodźmy.

Słowa Tetsu były zupełnie obojętne, ale mimo wszystko dały mi nadzieję, że wyjdę z tego żywa. Gdyby był bezlitosnym mordercą, nie miałby zupełnie żadnego powodu, żeby mnie pocieszać czy dodawać otuchy. A on zachowuje się wobec mnie naprawdę sympatycznie i ciężko było mi wyobrazić sobie, jak kogoś zabija. A to było pocieszające.

Z ociąganiem ruszyłam przed siebie i poprawiłam plecak. Wszystko mnie bolało od ciężkiego bagażu, niemniej pocieszałam się, że do leśniczówki już niedaleko, że lada moment znajdziemy się w ciepłym miejscu, że ktoś, kto tam będzie, mnie uratuje.

– Muszę znowu siku – westchnęłam po jakimś czasie.

– Dajesz jej za dużo wody – syknęła Karin. – Co chwila chce jej się lać!

– Daj jej spokój – odparł Tetsu i kiwnął do mnie głową. – Pięć minut.

Schowałam się za krzakami, szybko podejrzałam mapę i wróciłam, nim ci zdążyli się mocno zniecierpliwić.

Skierowałam nas nieco w dół trasy, gdzie miał znajdować się mój ratunek. Jednocześnie był to dla moich porywaczy dobry znak, w końcu do autostrady trzeba było kierować się w stronę niższych terenów, a nie wyżej. Później jednak, żeby dostać się do Izu, musiałam wymyślić jakieś kłamstwo… Ale przecież w leśniczówce będzie strażnik, który mi pomoże.

Po kolejnej godzinie, z oddali zauważyłam zarys domu. Nie miałam już na nic siły, ale urosła we mnie tak wielka nadzieja i radość, że natychmiastowo się pozbierałam i zmrużyłam oczy, by dokładniej przyjrzeć się leśniczówce.

Nagle poczułam mocne szarpnięcie. Tetsu przycisnął mnie swoim ciałem do drzewa, a Karin odskoczyła w drugą stronę, by się ukryć. Patrzyłam z przerażeniem na chłopaka, który położył mi dłoń na ustach i mocno ją docisnął. Mój szybki oddech zdradził, jak bardzo się go bałam.

– Wiedziałaś o tej leśniczówce? – syknął, mrużąc gniewnie swoje czarne, groźne oczy. Pokręciłam szybko głową i zacisnęłam powieki, bo mocniej przycisnął mnie do drzewa. – Nie kłam!

– Musimy się cofnąć – powiedziała Karin. Zerknęłam na nią; wyjęła zza paska pistolet i patrzyła prosto na Tetsu. Chłopak puścił mnie, a ja szybko przetarłam usta i oczy, w których zdążyły zebrać się łzy.

– Jasne. Idziemy.

– Ale… – zaprotestowałam i zostałam obdarzona dwoma, wrogimi spojrzeniami. Z początku poczułam mrożący strach, ale szybko zebrałam w sobie wystarczającą ilość odwagi, by znów się odezwać. – Może znajdziemy tam schronienie? Jedzenie, picie? W środku może nikogo nie być…

– Chyba cię pogrzało – warknęła Karin.

– Sakura może mieć rację – przyznał niechętnie Tetsu. – Powinniśmy uzupełnić zapasy.

– Przecież wokół mamy mnóstwo wody, a bez jedzenia wytrzymamy dłużej, niż myślisz– odparowała Karin. – Rozejrzyj się tylko dookoła – dodała, kopiąc śnieg.

– A jak niby chcesz go roztopić przy minusowej temperaturze? – odbił atak Tetsu. – Powinniśmy to sprawdzić.

– Dobra. Ja pójdę, bo jako jedyna mam broń. Zaraz wracam.

Karin szybkim krokiem skierowała się w dół, a ja tymczasem zaczęłam odchodzić od zmysłów. A co, jeśli strażnik nie będzie uzbrojony i dziewczyna ot tak go zastrzeli? Mogłam skazać go na śmierć tylko przez swoje widzimisię!

– Macie zamiar kiedykolwiek powiedzieć mi, o co tutaj dokładnie chodzi? – spytałam, wykorzystując fakt, że Karin przy nas nie było. Tetsu nie spuszczał wzroku ze swojej przyjaciółki, która była w połowie drogi od leśniczówki. – A więc rzeczywiście chodzi o policję – westchnęłam, gdy nie odpowiedział nawet słowem. – Wpakowaliście się w jakieś bagno. Zdajesz sobie sprawę, że porywając mnie, tylko pogarszacie swoją sytuację? – spytałam. – Mówię do ciebie! – syknęłam i uderzyłam go w ramię.

– Więc przestań.

– Czasem jesteś nie do zniesienia – mruknęłam cicho i skrzyżowałam ręce na klatce piersiowej.

– Nie muszę być do zniesienia.

– Nie przyjaźnisz się z Karin – zauważyłam, choć wcale nie byłam tego taka pewna. Chciałam go złamać, zmusić do rozmowy. Tetsu popatrzył na mnie zaciekawiony.

– Skąd to podejrzenie?

– Karin cię okłamała – powiedziałam szybko. – Wcale nie próbowałam się zabić, to ona mnie przydusiła.

Tetsu nie zdziwił się jakoś szczególnie, więc musiał już wcześniej się domyślić, że to jej sprawka.

– Bała się twojej reakcji? – spytałam. – Wie, że nie chcesz, by stała mi się krzywda, dlatego cię oszukała?

Chłopak prychnął z rozbawieniem.

– Naprawdę myślisz, że stanę w twojej obronie, gdy będzie próbowała wbić ci kulkę w łeb? – odpowiedział pytaniem. Czarne oczy zrobiły się momentalnie gniewne i nieprzyjemnie zimne. – Jesteś jak wszystkie dziewczyny. Naiwnie wierzysz, że cię uratuję. Dobra, może nie jestem taki jak Karin, ale to nie oznacza, że zaliczam się do tych dobrych. Nie licz na mnie. Jeśli sobie u niej przesrasz, ja nie będę się bawił w twojego księcia z bajki ani ochroniarza – warknął dobitnie, wpatrując się we mnie wrogo. Moje resztki nadziei właśnie się rozpłynęły, wraz z pojawiającym się w sercu nieprzyjemnym ściskiem. Już miałam zamiar zrezygnować z rozmowy, ale przypomniałam sobie o jeszcze jednej, istotnej rzeczy.

– Insulina – wychrypiałam słabo. Dopiero po chwili zorientowałam się, jak żałośnie to zabrzmiało. – Dlaczego skłamałeś o insulinie Ino?

– A myślisz, że co by zrobiła Karin, gdyby dowiedziała się prawdy? – prychnął. – Martwa na nic mi się nie przydasz, a musisz ściągnąć mnie z tych cholernych gór.

Tetsu praktycznie na mnie nie patrzył. Utkwił wzrok w domku – do którego Karin pewnie już dotarła – wyrażający znudzenie i obojętność. I właśnie wtedy zorientowałam się, że on może być gorszy od swojej towarzyszki. Mógł grać potulnego, poddawać się regułom narzuconym przez Karin, a w odpowiednim momencie wyprowadzić swój cios. Ta świadomość zaczęła mnie zabijać.

Nagle usłyszałam chrzęst śniegu i natychmiastowo odwróciłam się w kierunku nadchodzącej dziewczyny. W jej oczach szalały radosne iskierki. Nawet nie próbowała powstrzymać uśmiechu. Co gorsza, w jej dłoni swobodnie wisiał pistolet. Nie usłyszałam wystrzału, a to oznaczało, że w leśniczówce nikogo nie było.

– Miała rację – zwróciła się do Tetsu i wskazała bronią na mnie. – Nikogo tam nie było chyba od wieków, ale znalazłam mnóstwo jedzenia i jest bieżąca woda. Prześpimy się tam a potem spadamy.

Miałam ochotę ugiąć się wraz z ciężarem, który spadł na moje barki. Mój ostatni ratunek został właśnie przekreślony. Już nic nie mogło mi pomóc. Mogłam jedynie liczyć na szczęście, które ostatnio szczególnie nie paliło się, żeby mi towarzyszyć.

– To świetnie. Chodź, Sakura.

Powłóczyłam nogami za porywaczami, całkowicie wyssana z jakiejkolwiek energii i chęci do życia. Gdy tylko weszliśmy do leśniczówki, do moich nozdrzy dotarł zapach stęchlizny, a swobodnie otulający meble kurz dał mi do zrozumienia, że w chatce rzeczywiście od dawna nikogo nie było. Nigdzie nie zauważyłam śladów butów, w kuchni panował porządek, wszystkie naczynia leżały w szafkach. Nic nie wskazywało na to, żeby ktokolwiek odwiedzał to miejsce.

– Pójdę zebrać trochę drewna – mruknął Tetsu i wyszedł z domku. W tym czasie zdążyłam przeszukać wszystkie szafki, a odkrywszy kilka konserw i puszek z jedzeniem, ogarnęła mnie przyjemna ulga. Przynajmniej się najemy.

– Zrób coś na obiad – rozkazała Karin, a następnie zniknęła gdzieś w korytarzu.

Wyciągnęłam z szafki garnek i szybko nalałam do niego wody na makaron. W związku z tym, że do jedzenia były tylko rzeczy puszkowane, uznałam, że najlepszym, co mogę zrobić, będzie tuńczyk właśnie z makaronem.

W momencie, gdy woda zaczęła się gotować, do kuchni wszedł Tetsu i oznajmił, że kominek już się pali. Ucieszyła mnie ta wiadomość, bo w całej leśniczówce było przeraźliwie zimno, ale zareagowałam z dystansem. Jedyne, co zrobiłam, było skinięcie głową.

– Jakbyś potrzebowała pomocy, wołaj.

Nie potrzebowałam. Ani teraz, ani nigdy, a nawet jeśli – i tak bym go o nią nie poprosiła. Dlatego w samotności ugotowałam nam obiad i oznajmiłam, że jest już gotowy. Nałożyłam sobie nieco dania i bez słowa ruszyłam do salonu, w którym było już przyjemnie ciepło. Zdjęłam z siebie kurtkę i usiadłam na zakurzonym dywaniku przed kominkiem, rozkoszując się ciepłem, jakie dawał.

Patrząc tak na tańczące płomienie uznałam, że noc będzie odpowiednią okazją do ucieczki. O ile oczywiście nie zamkną mnie w jakimś pomieszczeniu i oboje pójdą spać, a zważając na fakt, że byli zmęczeni i z całą pewnością spragnieni snu, mogłam w to uwierzyć. Poza tym, umówmy się, nie pozostało mi już nic innego, jak korzystać z okazji. A jeśli ma się taka natrafić, musiałam psychicznie się przygotować i wiedzieć, że właśnie tego chcę. Wędrować przez las samotnie, zdana tylko na siebie, nieszczególnie silna, ale sprytna i z mapą Kiby.

Po obiedzie wzięłam szybki prysznic, wcześniej rozwieszając przemoczone ciuchy przez oparcia krzeseł. Gdy wyszłam z łazienki, na zewnątrz było już całkiem ciemno, choć zegary wskazywały na godzinę dziewiętnastą. Pomimo ciężkich powiek i znużenia, musiałam wytrzymać i nie zasnąć. Problem jednak w tym, że gdy tylko usiadłam w fotelu i nakryłam się kocem, który podał mi Tetsu, moje zmęczenie wygrało. Patrzyłam jeszcze chwilę na chłopaka, leżącego z wyciągniętymi nogami na kanapie, jak powoli odpływa w błogą krainę snu, a później sama – niech mnie szlag – dałam się do niej zaciągnąć.

Obudziły mnie wdzierające przez okno promienie słońca. Przetarłam oczy i natychmiastowo rozejrzałam się po pomieszczeniu. Tetsu dalej leżał na kanapie, tym razem odwrócony tyłem do mnie i smacznie spał. Niby mogłam to wykorzystać, ale wiedziałam, że każdy mój ruch może go obudzić, bo był już w miarę wyspany, więc wolałam nie uciekać. Zerknęłam za to przez okno i dostrzegłam padający śnieg. Zaczęłam się modlić o śnieżycę. Jeśli takowa wystąpi, posiedzimy tu jeszcze jeden dzień i tej nocy, nie będąc aż tak padnięta, z pewnością uda mi się wymsknąć.

Rozprostowałam zastane kości i cicho poszłam do kuchni, owinięta kocem. Postawiłam wodę na herbatę i usiadłam na krześle przy oknie, wpatrując się w spadające płatki śniegu. Wszystko wyglądało naprawdę magicznie, i gdyby nie to całe porwanie, byłabym teraz najszczęśliwszą osobą na świecie. Tymczasem musiałam zastanawiać się, czy uda mi się przeżyć kolejny dzień bez oberwania w twarz od Karin. Siniaki nabrały intensywnego, fioletowego koloru i bolały mnie przy każdym ruchu mięśni. Dlatego wolałam się nie uśmiechać, nie złościć, nie robić nic, co mogłoby tylko powiększyć moje cierpienie. Ponadto na szyi też malował się piękny ślad po duszeniu, a brzuch przyozdabiało niewielkie zasinienie. Karin ma moc w tych rękach, nie ma co.

Siedząc z pyszną, gorącą herbatą, podkuliłam pod siebie nogi i zniknęłam w swoich myślach. Zaczęłam się zastanawiać, jak radzi sobie Ino, czy Kiba już nas szuka, czy powiadomił policję i straż leśną, czy ktoś jest na naszym tropie… Miałam ogromną nadzieję, że Inuzuka znajdzie mnie, nim Karin zdąży pozbyć się problemu, jakim byłam. Chciałam też wierzyć, że Ino spokojnie czeka na pomoc, ale znając ją – odchodzi od zmysłów, nie mając odwagi, by wyjść na dwór. Martwiłam się o nią, ale w tej sytuacji niestety moje życie było w większym niebezpieczeństwie, dlatego cały czas do niego wracałam.

Głośne kroki ocuciły mnie z letargu, w jaki popadłam. Obojętnie zerknęłam na drzwi wejściowe, w których pojawił się przestraszony Tetsu. Ucieszyłam się, widząc na jego twarzy inne emocje od złości, czy kpiny. Jednocześnie zaczęłam się zastanawiać, czy martwił się bo uciekłam i nie wyprowadzę go z gór, czy może o moją osobę. Szybko dotarło do mnie, że o to pierwsze. W końcu nie chciał mi pomagać i jeszcze wczoraj dobitnie mnie o tym poinformował.

– Jesteś – powiedział z ulgą. Pozbierał się prędko i znów udawał obojętnego.

– Niby gdzie miałabym uciekać? – prychnęłam.

Tetsu zmieszał się nieco, ale nic nie odpowiedział. Wyjął z szafki kubek i zrobił sobie herbatę.

– Wyspałaś się? – spytał zwyczajnie. Skinęłam głową i znów spojrzałam za okno. – Zdaje się, że zbliża się śnieżyca – stwierdził. Tak, tak, tak! Oby miał rację! – Chyba lepiej będzie zostać tutaj jeszcze jeden dzień.

– Jak uważasz.

– A ty co sądzisz? – podchwycił. Wydawało mi się, że robił wszystko, bym podjęła z nim żywą rozmowę. Nie wiedziałam tylko, po co, więc wolałam zbyć go tak szybko, jak to tylko było możliwe.

– Czy to ważne? I tak nie liczycie się z moim zdaniem.

– Liczymy się bardziej, niż ci się wydaje – odparł z aroganckim uśmiechem. Miałam dość tych jego przystojnych rysów twarzy, hipnotyzujących oczu i idealnych, czarnych włosów. Zapewne w innych okolicznościach zakochałabym się w nim od pierwszego wejrzenia – ba! Jak tylko zobaczyłam go wtedy w sklepie, poczułam motylki w brzuchu. Ale teraz? Napawał mnie obrzydzeniem i znienawidziłam ten jego idealny, arogancki uśmieszek. – To w końcu na tobie polegamy. Jesteś tu najważniejsza.

– Tylko do czasu, bo jak zaprowadzę was na miejsce, zabijecie mnie bez mrugnięcia okiem – warknęłam i podniosłam się z krzesła, które cicho zaskrzypiało. – Rzeczywiście się ze mną liczycie – dodałam i chciałam wyjść z kuchni, ale Tetsu stanął w drzwiach. Z jego oczu nie znikało rozbawienie. – Puść mnie.

– Posłuchaj…

– Wal się, Tetsu – warknęłam, nie myśląc wcale o konsekwencjach. W gruncie rzeczy później mogłabym tylko żałować, że nie zabili mnie teraz, natychmiast, tylko kazali cierpieć o wiele dłużej. Co mi więc szkodziło trochę się powyżywać? – Nie mam ochoty na rozmowy z porywaczem, więc z łaski swojej, daj mi przejść.

– Bądź cierpliwa, dobra? – poprosił i położył mi dłoń na ramieniu. Szybko ją z niego strzepnęłam i bez słowa poszłam do salonu.

Nim Karin się obudziła i wyszła z jedynego pokoju sypialnego, który natychmiastowo zajęła, śnieżyca rozpętała się na dobre. Zapadła więc decyzja: zostajemy tu jeszcze jeden dzień i wyruszamy z samego rana, o ile warunki się polepszą. Przyjęłam tę wiadomość z ulgą, ale jednocześnie zmartwiło mnie, że Ino spędzi kolejne godziny samotnie, bez zapasów, a ja z tymi ludźmi, których tak nienawidziłam. Niemniej – to była okazja do ucieczki. I tym razem ją wykorzystałam.

Jak tylko Tetsu zasnął głębokim snem, niepewnie odrzuciłam koc z nóg i cichutko jak mysz, poszłam do kuchni. Owinęłam jeden nóż grubą skarpetą i wrzuciłam go do kieszeni kurtki, którą wcześniej na siebie nałożyłam. Po drodze wzięłam ze sobą jeszcze manierkę z wodą, latarkę oraz kompas, który Karin przypadkowo zostawiła na szafce obok wyjścia. Z sercem w gardle, przerażona i pełna nowej nadziei, podeszłam do drzwi. Powoli nacisnęłam klamkę i jeszcze wolniej pociągnęłam ją do siebie, żeby drewno nie wydało z siebie żadnego skrzypnięcia. Zimno wdarło się do domu, ale byłam pewna, że nie zbudzi Tetsu. Zresztą kominek szybko wyrówna temperaturę. Ze ściśniętym żołądkiem przestąpiłam próg domu i powoli, drżącymi rękami, zamknęłam drzwi. Wiatr uderzył mnie w twarz, otumaniając śniegiem, który ze sobą niósł. Schowałam twarz w szaliku i cicho, obawiając się, że obudziłam porywaczy, skierowałam się prosto do lasu. Wspięłam się po stromym urwisku najostrożniej, jak tylko potrafiłam. Gdybym tylko się poślizgnęła, z całą pewnością złamałabym rękę lub nogę. A wtedy nikomu nie byłabym już potrzebna.

Gdy wreszcie znalazłam się między drzewami, zerknęłam za siebie. Leśniczówka była ledwie widoczna, co działało również na moją korzyść. Kusiło mnie włączenie czołówki, ale nie mogłam zdradzić swojego położenia, dlatego w całkowitych ciemnościach, parłam do przodu. Pomimo zimna, śniegu i ciemności, czułam ogromne szczęście. Miałam ochotę zacząć krzyczeć, ale musiałam się powstrzymać, żeby mnie nie nakryli. Chichotałam cicho, brnąc przed zaspy. Czułam ściekający po plecach pot oraz dudniące przez zbyt duże tempo serce, ale nie zatrzymywałam się. Szłam przed siebie, wolna i bezpieczna. Dopiero później mogłam zacząć się martwić tym, że przy jakimkolwiek odpoczynku, zamarzająca woda gwałtownie obniży temperaturę mojego ciała. Obecnie cieszyłam się ucieczką, ale mimo wszystko zwolniłam. Schyliłam się również i zrobiłam ze śniegu kulkę, którą włożyłam do ust. Była lodowata, ale podziałała na mnie otrzeźwiająco. Nie sądziłam, żebym mogła się odwodnić w takich warunkach, ale skoro się pociłam, musiałam pić.

Nagle snop światła zamigotał między drzewami. Odruchowo odskoczyłam w bok i schowałam się za dużym pniem, z niedowierzaniem zaciskając powieki. Gdy je uchyliłam, światło nadal przeszukiwało okolice i co gorsza, znajdowało się coraz bliżej. Gorączkowo zastanawiałam się, co zrobić, gdzie się schować, gdy nagle usłyszałam nawoływanie.

– Sakura!

Zamarłam sparaliżowana. Głos Tetsu odbił się w mojej głowie echem i za każdym razem ranił coraz mocniej. Ogarnęła mnie panika, nie pozwalająca na wykonanie żadnego ruchu. Stałam jak słup soli i nasłuchiwałam, czy mi się przypadkiem nie przesłyszało.

– Sakura... cholery!

A więc mózg nie płatał mi figli. Tetsu naprawdę mnie szukał i prawdopodobnie szykował się na popełnienie morderstwa. O nie.

Popatrzyłam przed siebie, szukając drogi ucieczki. Las nie był szczególnie gęsty, a kilkanaście metrów dalej rzedniał i przeradzał się w polanę. Wbiegając tam, zdradzę swoje położenie, ale w tej sytuacji nie widziałam innego wyjścia.

Zerwałam się do ucieczki, spoglądając przez ramię na źródło światła. Biegłam co tchu, czując paraliżujące zimno w tchawicy, ale nie zamierzałam się zatrzymywać. Mniej więcej w połowie polany potknęłam się i przewróciłam, co jednak wyszło na moją korzyść – sekundę później światło latarki omiotło tę okolicę, tuż nad moim ciałem. Przeczołgałam się chwilę, a następnie biegnąc na wpół zgiętą, dotarłam do drzew i schowałam za jednym z nich. Oparłam się rękami o uda i pozwoliłam na chwilę odpoczynku.

– Sakura, nie uciekaj! … pomóc sobie!

Pomóc? On chciał mi pomóc? Aż zachciało mi się śmiać. Nie byłam mu do niczego potrzebna po tym, jak wyprowadzę ich z lasu. Mimo wszystko samotna wędrówka była bezpieczniejsza, w każdym razie nie czekała mnie pewna śmierć. Miałam szansę dotrzeć do Izu i Kiby, gdzie znalazłabym schronienie.

– Nie zrobię… krzywdy!

Słowa „nie zrobię ci krzywdy” nigdy nie oznaczały prawdy. Z tym przekonaniem weszłam w las i tak szybko, jak mogłam, przedzierałam się przez śnieg. Z każdą chwilą słabłam, a głos Tetsu dobiegał coraz wyraźniej i bliżej. Moja śmierć się zbliżała, mój koniec…

– Sakura! Gdzie jesteś? Sakura!

Błagam, Tetsu, odpuść. Błagam! Pozwól mi uciec!

Opadłam z sił. Skuliłam się za jednym z drzew i zaczęłam ryczeć z rozpaczy i bezsilności. Czekałam, aż chłopak dorwie mnie w swoje szpony i brutalnie zabije za nieposłuszeństwo. Sekundy dłużyły się w nieskończoność, jego głos osaczał mnie z każdej strony, a ja rozpaczliwie krzyczałam, żeby przestał, żeby mnie zostawił. Tylko to mi pozostało.

– Sakura!

Tetsu padł na kolana tuż obok i oplótł mnie swoimi ramionami. Zaczęłam się szamotać, pewna, że chce mnie w ten sposób zabić, wbić mi nóż w plecy, ale niewiarygodnie się pomyliłam. Chłopak potrząsnął mną za ramiona i dopiero wtedy się opanowałam.

– Uspokój się, słyszysz? Wariatko, cicho. Nic ci nie grozi.

– Zostaw mnie – jęknęłam żałośnie. – Tetsu błagam, zostaw mnie.

– Nie mogę – odparł z pobłażliwym uśmiechem i ujął moją twarz w dłonie. – Jeśli cię tutaj zostawię, umrzesz za trzy godziny, o ile nie szybciej. Nie pozwolę na to.

– Teraz nie! – prychnęłam przez łzy. – Ale jak tylko was zaprowadzę do autostrady…

– Nigdy – odpowiedział szybko. – Rozumiesz, Sakura? Nie pozwolę ci umrzeć.

Patrzyłam na niego jak sparaliżowana. Łzy spływały mi po policzkach i nieprzyjemnie drażniły. Tetsu cierpliwie ścierał je kciukami, ale te napływały kolejnymi falami, ukazując przed chłopakiem wszystkie moje słabości.

– Wszystko w porządku? – spytał, a ja pokręciłam głową. – Jesteś ranna?

– Nie, ale to nie znaczy, że jest w porządku – fuknęłam i odepchnęłam jego ręce. Tetsu zlustrował mnie wzrokiem, jakby szukając obrażeń. – I tak nie wracam.

– Wolisz tu zostać i zginąć?

– A co za różnica? Karin i tak by mnie zabiła – prychnęłam. Tetsu uśmiechnął się delikatnie i pokręcił głową.

– Nie pozwolę jej na to.

– Czemu miałabym ci wierzyć? – fuknęłam, czując kolejną falę łez. – Nie powtrzymałeś jej przed porwaniem nas, pobiciem mnie i zabiciem tego kogoś ze składziku! – powiedziałam, nim zdążyłam się ugryźć w język. Tetsu wydał się naprawdę zaskoczony, ale przecież był dobrym aktorem i musiałam o tym pamiętać.

– Jak to? – spytał. – Kogo ze składziku?

– W tej skrzyni na narzędzia było ciało – wyznałam. – Chyba nie sądzisz, że uwierzę, że nic o tym nie wiedziałeś.

– Mówiłaś jej o tym? – spytał, a ja pokręciłam głową.

– A co? To ty zabiłeś tego chłopaka? – Zimny strach sprawił, że aż zakręciło mi się w głowie.

– Dobrze, że nic jej nie powiedziałaś.

– A chyba powinnam! – syknęłam i wyrzuciłam ramiona w górę. Teraz byłam już niemal pewna, że to Tetsu zabił tego człowieka. Jego ciepłe gesty zwiodły mnie i pozwoliły mu zaufać, a w gruncie rzeczy był bezlitosnym mordercą. Skuliłam się pod wpływem tego spostrzeżenia. – I tak zamierzasz mnie zabić, więc…

– Nie chcę cię zabić. Karin też nie. Zresztą mówiłem ci, że jej na to nie pozwolę.

– Serio?! – krzyknęłam. – A czy nie widzisz, że to ona ma tutaj władzę? Ma pistolet i jestem pewna, że nie zawaha się go użyć! Ty jesteś nikim!

Zamiast się obrazić i wściec, Tetsu spoglądał na mnie zaintrygowany. Nie wiem, czy chciał rozgryźć, co naprawdę o nim myślę, czy może jak mnie przekonać do powrotu, ale chwilę później wstał i podał mi rękę.

– Podnieś się. Jesteś przemoczona, temperatura twojego ciała spada i…

– Mam to gdzieś – warknęłam i skrzyżowałam ramiona, jak małe dziecko. – Nie zamierzam wam dłużej pomagać. Wolę umrzeć tutaj, niż z waszej ręki.

– Gdzie jest ta silna dziewczyna, którą wczoraj poznałem? – spytał i ukucnął przede mną. Patrzyłam na niego spode łba. – Ta, która ochroniła przyjaciółkę kosztem swojego życia, ta, która zamierzała pokonać sześćdziesiąt kilometrów z ciężkim plecakiem?

– Nie mam jej tu! – syknęłam. – Zresztą podsłuchiwałeś nas? Mówiłam to do Karin, nie do ciebie.

– Oczywiście, że podsłuchiwałem. – Tetsu uśmiechnął się tajemniczo, coraz bardziej mnie do siebie przekonując. To było w tym wszystkim najgorsze. Chciałam mu zaufać, wierzyć, że nie zrobi mi krzywdy. I choć wiedziałam, że może być groźny, to umiejętnie mnie do siebie przekonywał. – Weź się w garść – rozkazał. – Jesteś silna fizycznie, teraz jeszcze musisz wytrzymać psychicznie. Wracamy do leśniczówki.

– Karin mnie zabije.

– Karin się nie dowie.

– A jeśli nie śpi? – spytałam. – Jeśli twój wrzask ją obudził?

– Śpi – odpowiedział pewnie. – Wierz mi. Ją ciężko obudzić.

– Nie chcę tam wracać – wysapałam, niemal krztusząc się łzami i paniką, siedzącą w gardle. – Nie chcę… Boję się – przyznałam. – Tak cholernie się boję.

– Wiem.

Nagle poczułam przyjemne ciepło bijące od ciała chłopaka. Bezwiednie wtuliłam się w jego muskularne ciało i pozwoliłam, by uspokajająco głaskał mnie po głowie. Trzęsłam się z zimna i strachu, ale jego ramiona przyniosły potrzebne ukojenie. Uspokoiłam się po chwili i od niego odsunęłam.

– Nie pozwolę, by stała ci się krzywda.

– Dlaczego? – spytałam. – Jaki masz cel, prócz tego, że mam cię wyprowadzić z gór?

Tetsu zmrużył oczy i znów uśmiechnął się w ten piękny, irytujący sposób.

– Po prostu nie chcę, żebyś cierpiała. Czy to wystarczy?

– Nie wystarczy – burknęłam. – Ale powinniśmy wracać.

Chłopak uśmiechnął się z westchnieniem ulgi i pomógł mi podnieść się ze śniegu.

Teoretycznie droga w dół powinna być łatwiejsza, ale moje zmęczone nogi wcale nie chciały współpracować i wlekłam się w kierunku leśniczówki jak ślimak. Wszystko mnie bolało a świadomość, że nie udało mi się uciec, nieprzyjemnie gniotła mnie w okolicach serca. Nie miałam też żadnej pewności, że Karin śpi. Kto wie, może krążyła właśnie wokół leśniczówki z pistoletem w dłoni, a ja naiwnie dałam się prowadzić na pewną śmierć?

Gdy po jakimś czasie znaleźliśmy się przed domem, Tetsu nagle szarpnął moim ciałem i przycisnął mi dłoń do ust tak mocno, że przez chwilę nie mogłam oddychać. Chłopak pociągnął mnie w tył i ukrył za domkiem, ale przez okno mieliśmy widok na wszystko, co się działo w środku. Dlatego gdy zobaczyłam Kibę, zaczęłam szamotać się w rękach Tetsu, kopać go i jęczeć. Krzyczałam do przyjaciela, że tutaj jestem, że potrzebuję pomocy, że nie może mnie zostawić, ale słowa nie wyszły poza moją głowę, a dudniący wiatr skutecznie zagłuszał moje pojękiwania.

Kiba musiał zaskoczyć Karin podczas snu, bo mierzył do niej z pistoletu, który z całą pewnością zabrał z domku w Izu. Rodzina Yamanaka, mojej przyjaciółki, miała tam jej zapas, na wszelki wypadek i w razie chęci upolowania jakiejś zwierzyny, na co zresztą mieli pozwolenie. Dziewczyna natomiast trzymała ręce w górze i nawet z takiej odległości czułam, jak wielki strach ją obleciał.

Próbowałam krzyczeć, ale Tetsu bezlitośnie zaciskał dłoń na moich ustach. Z całej siły kopnęłam go piętą w piszczel, za co natychmiastowo zostałam ukarana. Chłopak przygwoździł mnie do ściany i boleśnie wbił kolano w plecy, aż w końcu przestałam stawiać opór. Przycisnął moje ciało do oblodzonych desek i nie pozwalał ruszyć się choćby milimetr.

– Gdzie one są?! – ryknął Kiba. – Wiem, że je tutaj zabrałaś, ty cholerna dziwko!

– Jestem tutaj całkiem sama – skłamała Karin. Tylko głupi uwierzyłby w tak fałszywy ton głosu.

– A te trzy szklanki?! – wydarł się i wolną ręką wskazał na zlew w kuchni. – Gadaj, co z nimi zrobiłaś! Zabiłaś je?!

– Nie jestem zabójcą – odparła spanikowana.

– Nie? – prychnął Kiba. – Znam cię, dziwko. Wiele razy widywałem się w tym barze, na dole. Podrywasz wszystkich, a potem wywozisz ich nie wiadomo gdzie i robisz zdjęcia! Po co ci one? Co, chcesz zaszantażować ich rodziny? Ile chcesz za nie pieniędzy? I co zrobiłaś z Ino i Sakurą?!

– Musiałeś mnie z kimś pomylić.

– Zacznij gadać, kurwo, albo wezwę policję! Nie wykręcisz się z tego!

– Dobra, dobra. – Karin zmiękła, a ja poczułam nie do opisania ulgę. – Musisz mi uwierzyć, że nie zrobiliśmy im krzywdy.

– My? – spytał podejrzliwie Kiba.

– Ja i mój znajomy, Tetsu – sprostowała. W tym momencie chłopak mocniej zacisnął rękę wokół mojej talii, jakby chcąc mi dać do zrozumienia, że i tak nie uda mi się zwrócić uwagi przyjaciela. – Przyszły do nas podczas śnieżycy, więc wpuściliśmy je do środka. Nie mogliśmy ich tak zostawić…

– Konkrety!

– To Tetsu szukasz. Był tu, kiedy kładłam się spać. Musiał z nią uciec…

– Z kim? – Kiba powoli tracił cierpliwość.

– Z Sakurą. Pewnie są teraz gdzieś w lesie.

– A Ino? Gdzie jest Ino?!

– Została w domku, kilka kilometrów stąd…

– Zostawiliście moją dziewczynę samą?! – Kiba wtargnął do środka i przycisnął Karin do ściany, przystawiając jej pistolet do skroni. Ze zdumienia otworzyłam szeroko oczy. Nie spodziewałam się, że Inuzuka może być tak narwany. – Co to za domek?!

– Z takimi zielonymi zasłonami i czerwonym dachem, niedaleko stąd…

– Wiem gdzie – syknął. – Ten cały Tetsu… Kim on jest?

– To on stanowi niebezpieczeństwo, nie ja – jęknęła Karin, błagając jednocześnie o litość.

Kiba uśmiechnął się, odsunął od niej i wycelował pistoletem prosto w czoło dziewczyny. Szarpnęłam się, żeby mu jakoś przeszkodzić, ale żelazny uścisk Tetsu nie pozwolił mi na jakikolwiek ruch.

– Chyba mnie nie zabijesz – powiedziała cicho, niepewnie. – W lesie byliśmy tylko my, strażnicy od razu dowiedzą się, że to ty…

Kiba uśmiechnął się z wyższością i zwolnił blokadę pistoletu.

– Spokojnie, nie zostawię żadnych śladów.

Strzał.. Drugi. Trzeci. Czwarty.

Ciało Karin osunęło się po ścianie, zostawiając na nim krwiste ślady.

Tetsu drgnął lekko, ale nie zwolnił uścisku.

Prawie odleciałam ze strachu i wrażenia, jakie zrobiła na mnie czyjaś śmierć.

Kiba wszedł do środka i rozejrzał się w poszukiwaniu kogokolwiek, kto mógłby mu powiedzieć coś na temat Ino, lub mój. Jak przez mgłę widziałam, że wyciągnął z kieszeni spodni zapalniczkę i podpalał nią firanki, a następnie starą kanapę. Z początku nie rozumiałam, po co to robi, ale po kilku sekundach dotarło do mnie, że zaciera za sobą ślady. Policja to właśnie jego oskarżyłaby o śmierć Karin, dlatego najlepszym zabezpieczeniem dla niego będzie spalenie dowodów. Nie mogłam uwierzyć, że Kiba cechował się taką przebiegłością, oraz, że ogień tak szybko rozprzestrzenia się po kolejnych meblach i ścianach. W środku zapanował gęsty dym, natomiast chłopak wyszedł właśnie z domu.

Tetsu siłą zaciągnął mnie w ciemny kąt ganku, a ja, mając świadomość, że Kiba ma zamiar odejść beze mnie, zaczęłam rzucać się i szamotać w ramionach porywacza. Nie mogłam jednak uciec, a ryk wiatru tłumił moje desperackie próby nawoływania. Po chwili usłyszeliśmy ryk odpalanego silnika, a do naszych oczu doszedł widok Kiby, odjeżdżającego na skuterze śnieżnym. Patrzyłam za nim z rozpaczą. Opadłam z sił i bezwiednie zwisałam w ramionach Tetsu, który puścił mnie po krótkiej chwili. Uklękłam w śniegu, nie mogąc uwierzyć, że Kiba mnie zostawił. Że nie zdołał mnie usłyszeć. Że zabił Karin.

Czułam żar ogarniający moje policzki od palącej się leśniczówki, ale nie byłam w stanie się ruszyć. Łzy ciekły mi po twarzy. Skuliłam się i wydałam z siebie głośny jęk rozpaczy, ale Tetsu w ogóle nie zwracał na to uwagi.

– Nie ruszaj się stąd – rozkazał i naciągnął kurtkę na twarz. – Pójdę po nasze rzeczy.

Chłopak rzucił się w otwarte drzwi leśniczówki, a mi przyszło do głowy, że teraz mogłabym uciec. Tyle, że on by mnie znowu wytropił, a wtedy nie mogłam liczyć na jego litość. Zresztą miał wszystkie nasze rzeczy, był mi potrzebny…

Oszołomiona, odsunęłam się od domku na bezpieczną odległość i dopiero wtedy zdałam sobie sprawę z rozmiarów pożaru. Ogień trawił już wszystkie ściany, a ogromny żar uderzał mnie w twarz i oblewał ją potem. Widziałam, jak Tetsu biega i pakuje wszystko, co napatoczyło mu się pod rękę, do plecaków i byłam zdumiona, że jest w stanie tam oddychać.  W końcu wytoczył się stamtąd chwiejnym krokiem, dusząc się dymem. Rzucił dwa plecaki na ziemię i padł w śnieg, przeraźliwie kaszląc. Twarz miał pokrytą czarną sadzą, jedynie wokół oczu zrobiły mu się niewielkie, jasne obwódki.

Patrzyłam na jego cierpienie z istną obojętnością. Nienawidziłam go za to, co mi zrobił. Miałam ochotę skrzywdzić go tak, jak on mnie. Zdeptać, przycisnąć jego przystojną twarz do śniegu i przydusić. Wszystko dlatego, że Kiba odjechał beze mnie przez niego.

Po chwili Tetsu się uspokoił i przetarł twarz rękawem kurtki. Podał mi jeden plecak, który automatycznie od niego przechwyciłam, a drugi zarzucił na swoje ramiona. Popatrzył na mnie uważnie, z powagą. Widział moje rozgoryczenie, byłam tego pewna, ale nie raczył nic na ten temat mówić.

– Musimy jak najszybciej znaleźć schronienie – powiedział chrapliwym głosem i odkaszlnął dwa razy. – Zaraz rozpęta się śnieżyca.

Weszliśmy w ciemny las, który częściowo osłaniał nas przed mroźnym wiatrem i grubym śniegiem, nieustannie przeszkadzającym nam w wędrówce. Biały puch sięgał coraz wyżej i beztrosko zwisał z gałęzi, co uzmysłowiło mi, że w takich warunkach nikt nie będzie w stanie wyruszyć w góry. Ani policja, ani Kiba, ani nikt z mojej rodziny. Ta myśl wbiła mi kolejną już szpilkę w serce, przez co aż się skuliłam.

– W porządku? – Tetsu zatrzymał się i podszedł w moim kierunku.

– Zostaw mnie – syknęłam, gdy chciał położyć mi dłonie na ramionach. – Po prostu mam już dość.

– Wiem, że jesteś zmęczona…

– Mam dość ciebie. Tej sytuacji. Wszystkiego – warknęłam. – Nie odzywaj się do mnie.

Tetsu zmarszczył lekko brwi, ale mnie wysłuchał. Ruszył do przodu, a ja niechętnie za nim. Myślami non stop wracałam do Kiby i zastanawiałam się, co mogłam zrobić, żeby mnie zauważył. Wyrzucałam sobie zmarnowanie okazji i przeklinałam na swoją nieporadność, ale cały czas dudniło mi w głowie, że to nie moja wina. Robiłam wszystko, by się wyrwać, by dać mu jakoś znać, że też tu jestem. Tetsu po prostu jest zbyt silny.

Cały czas czułam mroźne podmuchy wiatru na całym ciele. Buty już dawno mi przemokły, przez co stopy dawały znać o sobie przy każdym kroku. Byłam zmęczona, przerażona oraz wypruta z jakichkolwiek chęci do życia. Po jakimś czasie mój mózg zupełnie się wyłączył, a ja skupiłam się tylko na tym, żeby posuwać się do przodu.

Ocknęłam się z niebytu, gdy Tetsu posadził mnie na jakimś kamieniu. Popatrzyłam na niego półprzytomna i dopiero wtedy się zorientowałam, że musiałam zemdleć. Zrobiło mi się natychmiastowo głupio, ale chłopak najwyraźniej nie zwrócił na to większej uwagi. Mówił coś do mnie, podekscytowany. Dopiero gdy powiodłam wzrokiem za jego palcem, dostrzegłam powalone drzewo, którego rozległe gałęzie ochraniały niższe tereny przed śniegiem i zimnem, a pod konarem powstało coś w rodzaju jaskini, która mogła zapewnić nam odcięcie się od śnieżycy. Tetsu pomógł mi wpełznąć do środka, a sam wszedł tuż za mną. Śmierdziało tutaj zgnilizną i wszędzie panoszył się brud, ale przynajmniej było sucho i nie wiało.

– Jak twoje stopy? – spytał, pocierając o siebie dłońmi, żeby je rozgrzać.

– Mokre – wydusiłam z siebie. Na nic innego nie mogłam sobie pozwolić. Bolały mnie zęby od ciągłego szczękania, w głowie huczało od emocji i zmęczenia, a całe ciało było tak obolałe, że z ogromną przyjemnością oparłam się o ziemię i zamknęłam oczy.

– Napij się, zanim uśniesz – polecił i podał mi manierkę z wodą. Upiłam dwa łyki, czując przyjemne ciepło, rozchodzące się po całym ciele, po czym skuliłam się i pozwoliłam na sen.

Obudziłam się w przyjemnym cieple. Niechętnie uchyliłam powieki i dostrzegłam przedzierające się przez konary promienie słońca. Nie chciałam się ruszać, ale zobaczywszy, że leżę skulona u boku Tetsu, odskoczyłam na bok, czego szybko pożałowałam. Ogarnął mnie przenikliwy chłód i dopiero wtedy zauważyłam, że chłopak rozłożył na ziemi karimaty i przykrył nas kocami. Oddał mi też swoje buty, dzięki czemu w końcu czułam palce.

– Nie śpisz już? – spytał zaspany i podniósł się do siadu. Przetarł oczy i popatrzył za moim wzrokiem, na swoje buty. – Miałaś zupełnie przemoczone skarpety. Powiesiłem je i buty żeby wyschły, ale najpierw musimy rozpalić ogień. – Zerknęłam na moje odzienie, przewieszone przez wystający konar. – Przestało padać, więc mogę znaleźć trochę drewna.

Tetsu zbliżył się do mnie i zaczął rozsznurowywać swoje buty. Nieśmiało patrzyłam na jego przystojną twarz i powtarzałam sobie, że powinnam go nienawidzić, a nie zachwycać się jego urodą.

– Zaraz wracam – powiedział i wyszedł na zewnątrz naszej kryjówki. Posłałam mu tęskne spojrzenie, bo bez niego ta nora wydawała się być przerażająco zimna, ale nic nie odpowiedziałam. Naciągnęłam na siebie mocniej koc i wtuliłam w karimatę.

Nie chciałam tego przyznawać, ale towarzystwo Tetsu działało na mnie pokrzepiająco. W tym momencie nie potrafiłam, nie chciałam sobie wyobrazić, że mogłoby go zabraknąć. Nie poradziłabym sobie sama. I choć znalazłam się w tej sytuacji przez niego, byłam wdzięczna, że jeszcze mnie nie zostawił.

Gdy chłopak wrócił, na nowo pogrążyłam się we śnie. Przyjemnie było się ocknąć otulona ciepłem, jakie dawało ognisko, rozpalone przez Tetsu. Obolała, ale już nie trzęsąca się z zimna, usiadłam i zerknęłam na pogrążonego w myślach chłopaka.

– Mogę spytać – mruknęłam, zwracając na siebie jego uwagę – czemu mi pomagasz?

Tetsu patrzył na mnie nieprzeniknionym wzrokiem, aż zrobiło mi się głupio, że w ogóle się odezwałam.

– Może ciężko ci będzie w to uwierzyć, ale nigdy nie zamierzałem cię skrzywdzić. Po prostu… Sprawy trochę wymknęły się spod kontroli.

Chwilę jeszcze wpatrywałam się w Tetsu, po czym podciągnęłam kolana pod brodę i objęłam je rękami.

– Przykro mi z powodu Karin – mruknęłam.

– Mi również. Ale nie myśl o niej. Skup się na sobie.

– Powiesz mi w końcu, co takiego zrobiliście, że uciekacie przed policją? – spytałam, nie patrząc na chłopaka. Nie miałam odwagi.

Tetsu przez chwilę siedział w ciszy, aż w końcu ułożył się wygodniej i do mnie przybliżył. Odsunęłam się od niego jak oparzona, chwilę później orientując się, że po prostu zmieniał pozycję. Nie zamierzał mnie skrzywdzić.

– Boisz się mnie? – spytał podejrzliwie. – Chyba nie sądzisz, że mógłbym cię uderzyć?

– Nie wiem, co sądzić – burknęłam. – Porwałeś mnie i przetrzymujesz w jakiejś norze. Co mam sobie myśleć?

– A czy kiedykolwiek podniosłem na ciebie rękę? – odparował. Moje milczenie było dla niego odpowiedzią. – Nie musisz się mnie bać.

– Tego nie wiem – skomentowałam cicho. Czułam na sobie przewiercający na wskroś wzrok Tetsu i wcale nie było mi z tym dobrze. Mimo wszystko jego czarne oczy wzbudzały we mnie strach. I zaufanie jednocześnie.

– Karin była mi potrzebna do załatwienia pewnej sprawy – zaczął rzeczowo. Zerknęłam na niego kątem oka; spoglądał w ognisko. Od razu dostrzegłam, że jest spięty. – Jak tylko ją odnalazłem, zrobiłem wszystko, żeby mi zaufała. Miałem nadzieję, że dzięki niej rozwiążę tę sprawę. Problem pojawił się jednak, gdy podczas napadu na sklep, Karin postrzeliła policjanta. Od tego momentu byliśmy poszukiwani, więc musieliśmy uciekać i przez przypadek znaleźliśmy się w tym domku.

–  Uch – mruknęłam, oplatając się mocniej ramionami. – Brzmi niefajnie.

– Ten pistolet, który miała przy sobie, należał do mnie. Podczas ucieczki wyrzuciłem go do śmietnika i zamierzałem tam wrócić, ale Karin mnie przechytrzyła. Wiele razy próbowałem jej go odebrać, ale była zbyt sprytna… Gdybym wiedział, że będzie go używać do szantażowania was, postarałbym się bardziej. Nie chciałem, żeby was skrzywdziła.

Tetsu wzruszył ramionami i posłał mi blady uśmiech.

– Jakieś jeszcze tajemnice przede mną skrywasz? – spytałam niepewnie. Chłopak znów przyglądał mi się jakiś czas, a następnie rozpiął kurtkę i wyjął z wewnętrznej kieszeni portfel. Pogrzebał w nim chwilę, aż wreszcie podał mi swój dowód osobisty. Zerknęłam na fotografię przedstawiającą chłopaka, oraz odruchowo sprawdziłam imię i nazwisko: Tetsu Gensai.

– Wygląda na autentyczne, co nie? – zapytał. – Ale takie nie jest.

Chłopak podał mi drugi dowód, który był starannie ukryty w portfelu. Tym razem zasłonił jednak kciukiem nazwisko i adres. Na drugim dokumencie znajdowało się to samo zdjęcie, ale zmieniło się jego miejsce i data wydania. I przede wszystkim nazwisko.

Popatrzyłam na niego pytająco. Pewny siebie uśmiech przyozdobił jego twarz, od której nie mogłam oderwać wzroku. Był tak cholernie przystojny! Już nie zachowywał się jak zimny drań, tylko jak naprawdę fajny facet, a nie mogłam myśleć o nim w ten sposób. Natychmiastowo zrobiło mi się gorąco i przeszły mnie przyjemne dreszcze wzdłuż kręgosłupa, więc spuściłam wzrok.

– Nie chciałem, żeby Karin znała moje prawdziwie imię.

– Dlaczego?

– Nie ufałem jej. Wolałem, żeby nie miała na mnie żadnego haka w razie kłótni. Niemniej nie wiem, czy mogę zaufać tobie, dlatego zdradzając ci moje prawdziwe imię, sporo ryzykuję. Mam jednak nadzieję, że w zamian za to, ty też podzielisz się ze mną swoimi sekretami – dodał z czarującym uśmiechem, po czym schował dowód do portfela.

– Nie mam żadnych tajemnic – odpowiedziałam od razu. Chłopak chwycił w palce końcówki moich włosów. Odruchowo posłałam mu wrogie spojrzenie.

– Naturalne? - zapytał. Wzięłam pukiel z jego dłoni i zgarnęłam wszystkie włosy na prawą stronę, z daleka od niego.

– Nic ci do tego – fuknęłam.

– Odpowiedz – poprosił. Zerknęłam na niego urażona.

– Nie są naturalne – westchnęłam w końcu. – Mają mysi kolor, brzydki.

– Czemu zdecydowałaś się na róż? –  spytał zaintrygowany.

– Nic ci do tego – powtórzyłam.

– Ciekawi mnie to.

– To niech przestanie.

– A mówiłaś, że nie masz żadnych tajemnic – zauważył z rozbawieniem. – Oraz, że przyjechałyście tutaj z Ino same. – Zmienił gwałtownie temat. – Co więc robił tutaj jej chłopak? Przecież drogi są pozamykane, musiał tu przyjechać zanim rozpoczęła się śnieżyca. – Mistrz dedukcji, a niech go!

– No i?

– Czemu o nim nie powiedziałaś? Wtedy, gdy jeszcze nie wiedziałaś, że Karin jest niebezpieczna?

– Przez ciebie. Bałam się, że jesteś jakimś psycholem, skoro nie chcesz wpuścić zmarzniętych dziewczyn do domu podczas śnieżycy – burknęłam, wywołując tym samym u chłopaka szeroki uśmiech. – Poza tym nie ufałam wam i wolałam zostawić sobie asa w rękawie. Jak widać, miałam rację.

– Myślisz, że ten cały chłopak…

– Kiba – podsunęłam.

– Kiba… Że jest w Izu?

– Może – mruknęłam. Jeśli odnalazł Ino, na pewno właśnie tam ją zabrał.

– Dałabyś radę się tam dostać?

– Chyba tak – odpowiedziałam z wahaniem. Chciałam najpierw poznać jego plany, zanim do czegokolwiek się zobowiążę.

– Powinniśmy tam pójść – stwierdził. – Jaki jest Kiba?

– Nie zauważyłeś tego? – prychnęłam. – Zrobi wszystko, żeby pomóc mi i Ino. Nie odpuści, wierz mi. Nie masz pojęcia w jak wielkie gówno wdepnąłeś, biorąc nas za zakładniczki, Tetsu.

– Sasuke – poprawił mnie. Zmrużyłam gniewnie oczy.

– Serio chcesz, żebym tak do ciebie mówiła? – prychnęłam poirytowana. – Nie wydaje mi się, żebym mogła zauważyć w tobie kogoś innego.

– Spróbuj – polecił z nieodgadnionym wzrokiem.

– Sasuke – powiedziałam zdenerwowana. Chłopak uśmiechnął się tajemniczo. – Sasuke… – powtórzyłam nieco łagodniej. Powoli zaczynało mi się to podobać, ale nigdy w życiu się przed nim nie przyznam.

– Czy twoim zdaniem Kiba zachował się dziwnie, strzelając do nieuzbrojonego człowieka?

Zawahałam się. Zapragnęłam go bronić i mieć jako wsparcie. Szukałam w głowie usprawiedliwień: musiał szaleć z niepokoju i był pewien, że Karin zrobiła mi i Ino krzywdę, dlatego strzelił. Chciałam w to wierzyć, ale niepokojące myśli nie pozwalały mi na przyjęcie tego ze spokojem. Byłam wstrząśnięta tym, że zabił bezbronną dziewczynę ot tak.

– Nie, to wcale nie jest dziwne – powiedziałam, siląc się na pewny ton głosu. – Kiba nie jest głupi i wiedział, że Karin kłamie, że mnie i Ino grozi niebezpieczeństwo. Przecież ona nie była niewiniątkiem. Ile razy mierzyła do nas z pistoletu? Postrzeliła policjanta i spójrz tylko, co zrobiła z moją twarzą – dodałam, palcem wskazując na lewy, siny policzek. Sasuke skrzywił się nieco.

– No dobra, ale nie zmienia to faktu, że dość łatwo wpadł w złość – przyznał chłopak.

– Wcale nie! On tylko… Ma bardzo silne poczucie sprawiedliwości.

– Które przejawia się strzelaniem do bezbronnego człowieka?

– Przyganiał kocioł garnkowi. Karin też zabiła tego kolesia, ze skrzyni.

– Skąd ta pewność? – Sasuke uniósł do góry brew i – cholera no! – przyciągnął mnie tym samym do siebie jak magnez. Oczarowana jego urodą, nie umiałam mu odpowiedzieć na pytanie. – Nieważne. Musimy pomyśleć, co dalej.

Rozluźniłam się nieco i dopiero wtedy odczułam, jak mocno spięłam wszystkie mięśnie ciała.

– Mamy ze sobą trzy manierki wody i dwa batoniki. Nie sądzę, żeby wystarczyło nam to do Izu, więc będziemy musieli zapolować – powiedział, grzebiąc w plecaku.

– Karin mówiła, że były cztery manierki, tak mi się przynajmniej wydawało.

– Zostawiłem jedną Ino. – Sasuke położył palec na ustach. – Tylko nie mów nic Karin, niech to będzie nasza tajemnica.

Patrzyłam na niego otępiała. Jego makabryczne poczucie humoru wcale mnie nie rozśmieszyło, ale mimo wszystko odczułam ulgę, że Ino miała przynajmniej coś do picia. Nie spodziewałam się, że Sasuke wykaże się takim dobrym sercem. Jego gest wzruszył mnie na tyle, że zapragnęłam się do niego przytulić. Jak wtedy, gdy próbowałam uciec.

– Naprawdę to zrobiłeś? – wydusiłam z siebie.

– Zostawiłem jej manierkę wody i dwa batoniki. To powinno wystarczyć, żeby przeczekać śnieżycę. Za niedługo powinna minąć i Ino będzie mogła ruszyć w kierunku samochodu, albo znajdzie ją Kiba. Wiem, że się o nią martwisz, ale z dwojga złego lepiej, że została w bezpiecznym domku, niż gdyby miała się włóczyć tutaj z nami, narażona na śmierć z głodu lub z zimna – dodał. – Zresztą… Twoje kłamstwo o tym, że Ino ma cukrzycę, najprawdopodobniej uratowało jej życie. Powinienem powiedzieć ci to już wcześniej, ale naprawdę zaimponowałaś mi swoją odwagą i pomysłowością. Tyle tylko, że wtedy byłem… Ciut sfrustrowany. – Sasuke zabawnie zmrużył oczy i posłał mi uśmiech. – W każdym razie – powinnaś być z siebie dumna.

Niemal w ogóle nie usłyszałam jego pochwał. Byłam za bardzo skupiona na tym, co powiedział na początku.

– Naprawdę to dla niej zrobiłeś? – upewniłam się po raz kolejny.

– Zdziwiona, że wcale nie jestem taki zły?

Do tej pory, to była najmilsza rzecz, jaka mnie spotkała. Nie przypuszczałam, że Sasuke może być na tyle domyślny oraz dobry, żeby pomóc Ino. A jednak – zagwarantował jej wodę i coś do jedzenia, co mogło pomóc jej przetrwać śnieżycę. Być może moja przyjaciółka tym samym zorientuje się, że Tetsu, którego poznała, nie zamierza zrobić mi krzywdy i przestanie się martwić?

Taaak, jasne. Znając Ino, odchodziła od zmysłów.

– Dziękuję – wyszeptałam wzruszona. – Naprawdę dziękuję.

Sasuke zareagował na moje słowa skinieniem głowy. Zdawało mi się, że się zmieszał, dlatego szybko zmieniłam temat.

– Myślisz, że moje buty już wyschły? Muszę siku. – W gruncie rzeczy chciałam jeszcze raz zerknąć na mapę Kiby, skoro niebawem mieliśmy wyruszać w drogę. Choć nie powiem, rzeczywiście musiałam się załatwić.

Sasuke sprawdził je i mi podał. Ruszyłam powoli, nie oddalając się szczególnie od naszego tymczasowego obozowiska. Gdy byłam dostatecznie daleko, wyjęłam mapę i prędko ją przestudiowałam. Izu znajdowało się jakieś trzy kilometry od naszego miejsca pobytu, natomiast tuż obok, bo jakieś trzysta metrów, Kiba zaznaczył zieloną kropką chatkę traperską i napisał obok: „Dobre schronienie przed wiatrem”. Szkoda, że nie mogłam zerknąć na mapę zanim rozpętała się śnieżyca. Na mapie były zaznaczone jeszcze dwie takie zielone kropki. Jedna z nich znajdowała się przy domku, w którym spotkałam Karin i Sasuke, natomiast pozostała również musiała oznaczać schronienie, bo Kiba napisał przy niej „Wybite okna”. Z tego, co udało mi się odczytać, znajdowała się w połowie naszej wędrówki do Izu, więc mogliśmy tam po drodze odpocząć.

Nim jednak wróciłam do Sasuke, postanowiłam sprawdzić chatkę traperską, skoro byłam już blisko niej. Mogłam tam znaleźć jakieś przydatne rzeczy, które pomogłyby nam rozpalić ognisko, czy coś w tym stylu. Spoglądając prawie cały czas na mapę, kluczyłam między drzewami, aż w końcu do moich oczu dotarł niewielki domek. Zmrużyłam powieki i podeszłam do tego miejsca bliżej. Stała przede mną rozpadająca się, stara, drewniana chatka. Szyby w oknach były powybijane, a drzwi do niej były tak wąskie i małe, że musiałabym się skulić, by wejść do środka.  Jednak ten maleńki otwór miał swoje zastosowanie – chronił przed niedźwiedziami, które mogłyby zrobić obozowiczom niezapowiedzianą wizytę.

Podeszłam bliżej i zauważyłam na drzewie kawałek żółtej taśmy policyjnej. Przyprawiło mnie to o dreszcze, dlatego stanęłam w miejscu i rozejrzałam się wokół. Nie chcąc mieć jednak z tym miejscem nic wspólnego, powoli zaczęłam się cofać, czując paraliżujący niemal strach.  Cały czas wpatrywałam się w chatkę, z obawy, że jak tylko się odwrócę, coś z niej wyskoczy i mnie zaatakuje.

I wtedy doznałam olśnienia.

Kojarzyłam ten domek z wiadomości. Kilka miesięcy temu w jego wnętrzu znaleziono zwłoki mężczyzny, zamieszkującego te okolice – Deidary Douhito.

Z tego co pamiętam, Deidara miał zostać zabity przez własnego chłopaka, Sasoriego Akasunę, który później zniknął bez śladu. Policja do tej pory go nie odnalazła. O jego zniknięciu było głośno we wszystkich wiadomościach. Doskonale pamiętam, jakie dreszcze przechodziły mnie po plecach, gdy słyszałam ich historię. Nie mogłam uwierzyć w to, że ktoś najpierw zabił swojego faceta, a potem tak po prostu uciekł. I co gorsza – stanowił zagrożenie dla innych ludzi.

Nagle drzwi chatki zaskrzypiały przeciągle i ze środka wyszło jakieś zwierzę. Leniwie się przeciągnęło, pokazując mi dosadnie, że ma mnie gdzieś, oraz ostrzegając wielkimi pazurami, że nie powinnam się zbliżać. I nie zamierzałam. Zrobiłam krok w tył, śnieg zachrzęścił nieprzyjemnie, a futrzak przeniósł na mnie swoje czarne oczy i patrzył tak przez chwilę. Choć nie był to niedźwiedź, a wielkością przewyższał średniej wielkości psa, przyprawił mnie o dreszcze strachu.

Gdy wykonałam kolejny krok, z jego gardła zaczęły dobiegać chrapliwe dźwięki. Zwierzę zawarczało groźnie, ukazując rząd swoich żółtych zębów. Słyszałam różne historie o rosomakach i doskonale wiedziałam, że powinnam przed nim spieprzać.

Niewiele myśląc, rzuciłam się do ucieczki, nawołując przy tym Sasuke. Słyszałam, że zwierzę biegnie za mną, zajadle warcząc, dlatego starałam się zdusić w sobie ból nóg, które nie zdążyły jeszcze w pełni wypocząć, i biec przed siebie najszybciej, jak tylko mogłam. Próbowałam się obejrzeć za siebie, ale w panice potknęłam się i zaryłam twarzą prosto w śnieg. Podniosłam się pośpiesznie, dostrzegając kątem oka porozrzucane wokół kości i aż mną wstrząsnęło. Nie miałam jednak czasu, żeby się nad tym zastanawiać.

– Sasuke! – wydarłam się, mknąc przed siebie. Rosomak cały czas za mną pędził, nie dając mi nawet chwili wytchnienia. Byłam przerażona i zdesperowana. W dodatku powoli zaczynałam tracić orientację; nie miałam pojęcia, gdzie znajdowało się nasze obozowisko. Gałęzie uderzały mnie w twarz i raniły ręce, ale ignorowałam piekący ból i prosiłam Sasuke o pomoc.

Nagle poczułam mocne szarpnięcie. Zaczęłam kopać, wierzgać i piszczeć wniebogłosy, byleby tylko chłopak zdążył przybiec mi na ratunek, ale nie poczułam bólu. W zamian dostałam oplatające mnie ramiona i świszczący oddech obok ucha.

– Spokojnie, wariatko – zaśmiał się Sasuke, trzymając mnie kurczowo. – Nic ci nie będzie, już w porządku.

Na dźwięk jego głosu przerażenie natychmiastowo minęło. Oparłam się o jego klatkę piersiową i dopiero wtedy chłopak mnie puścił. Natychmiastowo odwróciłam się przodem do niego i wtuliłam w to muskularne ciało, dające tyle ciepła. Ten gest był instynktowny. Potrzebowałam przytulenia, nawet, jeśli miał mi dać je Sasuke.

Chłopak zesztywniał, nie wiedząc, co zrobić. Dopiero po chwili, słysząc mój szloch, niepewnie mnie do siebie przytulił i pogładził po plecach. Przylgnęłam do niego jeszcze bardziej, pragnąc zostać w jego ramionach już na zawsze.

– Ciii, nic ci nie będzie. Powiedz mi, co się stało? Usłyszałem wrzask i myślałem, że to niedźwiedź…

– To rosomak – mruknęłam w jego ramię. – Ale gonił mnie i…

– Najwyraźniej go spłoszyłem – stwierdził. – Masz, napij się wody.

Niechętnie odsunęłam się od Sasuke i wzięłam małą buteleczkę do rąk. Byłam na tyle roztrzęsiona, że nie przeszkadzał mi gorzki smak napoju i chłód, jaki towarzyszył spływaniu cieczy po gardle, tym bardziej, że już po chwili uderzył we mnie gorąc.

– Był w starej chacie traperskiej – wyjaśniłam, gdyż chłopak cały czas przyglądał mi się badawczo. – Wydaje mi się, że to ta sama, w której odkryto zwłoki tego chłopaka, o którym nie tak dawno mówili w telewizji.

– Jakiego chłopaka? – Sasuke położył mi dłonie na ramionach i przyglądał się jeszcze bardziej natarczywie, niż uprzednio.

– Deidary Douhito. Tego, co zabił go Sasori Akasuna, a później zniknął bez śladu.

Chłopak skinął głową i się wyprostował. Gdy zabrał ręce, ogarnął mnie dziwny chłód.

– Już sobie przypominam – powiedział obojętnie. – Chodź, musisz się ogrzać.

Wpełzliśmy do naszej nory i natychmiastowo naciągnęłam na siebie koc. Sasuke polecił mi zostać tutaj i się zagrzać, sam zaś poszedł upolować coś do jedzenia. Czekałam niecierpliwie, aż wreszcie się pojawi, w głowie układając najczarniejsze scenariusze. Niemal westchnęłam z ulgą, gdy wrócił, z trzema królikami w ręce. Szybko obdarł je za skóry i upiekł nad ogniem. Nie był to może zbyt przyjemny widok, ale skręcało mnie w żołądku z głodu, dlatego szybko zjadłam całkiem smaczne mięso i z uczuciem sytości podziękowałam mu za obiad.

– Gdzie nauczyłeś się polować? – spytałam, wygodnie usadawiając się w naszym prowizorycznym łóżku. Sasuke położył się obok i popatrzył w księżyc, prześwitujący między konarami drzewa.

– Byłem na kilku obozach przetrwania – odparł. – Jak byłem młodszy, moi rodzice cholernie mnie rozpieszczali. Jeszcze do niedawna nie szło ze mną wytrzymać i z pewnością nie pokonałbym takiej trasy. Ale to się zmieniło, gdy dostrzegłem, że nie umiem zrobić nic samodzielnie. Pojechałem na jeden obóz, gdzie po prostu zostawiono nas w lesie na pastwę losu i tak nauczyłem się kilku sztuczek. A ty? Czemu chodzisz po górach? – Sasuke odwrócił głowę w moim kierunku tak gwałtownie, że aż zakręciło mi się w mojej. Patrzyłam na jego przystojną twarz, porośniętą lekkim zarostem, brudną i zmęczoną, i nie mogłam wyjść z podziwu. Był niesamowicie przystojny, cholera. Ile jeszcze razy przemknie mi to przez głowę?

– Kiba to mój dobry przyjaciel. Znamy się od dziecka – wyznałam. – Jeszcze zanim zaczął spotykać się z Ino, setki razy wyjeżdżaliśmy z moimi lub jego rodzicami w góry i pokonywaliśmy coraz to trudniejsze szlaki. Niestety wszystko się skończyło, gdy… – umilkłam i zerknęłam z ociąganiem na Sasuke. Słuchał mnie zainteresowany i najwidoczniej moja zawahanie zaciekawiło go jeszcze bardziej, gdyż uniósł do góry brwi, ale wolałam ominąć ten temat i nie zdradzać mu zbyt wiele. Tak na wszelki wypadek. – Z początku nienawidziłam gór, ale szybko je pokochałam i chciałam zarazić miłością do nich Ino – zmieniłam temat. – Ale po tym wszystkim, chyba już nigdy mnie nie posłucha. – Zachichotałam, wywołując tym samym kpiący uśmiech na twarzy Sasuke. Podał mi jeszcze raz butelkę, w której jak się okazało był bimber. Upiłam dużego łyka, rozkoszując się ciepłem, jaki dawał.

Sasuke, przejmując ode mnie butelkę, musnął moje palce swoimi. Popatrzyłam na niego rozpalona, ale jego twarz nie wyrażała żadnych emocji. Przyglądał mi się z powagą i zaciskał mocno usta, które tak bardzo pragnęłam teraz pocałować. Cholera, jeśli syndrom sztokholmski naprawdę istniał, to ja właśnie miałam pierwsze jego objawy.

– Gdy dotrzemy do Izu, Kiba z pewnością będzie chciał przekazać mnie policji. Co prawda to był pomysł Karin, żeby cię uprowadzić, ale ja się na to zgodziłem – powiedział nagle.

Poczuwszy dziwny ból w okolicy serca i przestraszona, że Sasuke się jednak rozmyśli i nie zaprowadzi mnie do przyjaciela, natychmiastowo zareagowałam:

– Możemy powiedzieć Kibie, że otumaniłeś Karin i pomogłeś mi uciec – podsunęłam.

– Twoja historia nie będzie się zgadzać z wersją Ino.

– To powiemy, że zrobiłeś to później, że z początku bałeś się jej sprzeciwić bo miała broń, ale potem stanąłeś w mojej obronie i…

– To nie zmienia faktu, że cię uprowadziłem – przerwał mi. Umilkłam. Strach obleciał mnie na nowo.

– Porozmawiam z nim – rzuciłam nieśmiało.– Na pewno mnie wysłucha.

– Nie wygląda na takiego, który lubi kogokolwiek słuchać – prychnął. – A już na pewno nie obchodziło go, co do powiedzenia miała Karin.

Zaklęłam w myślach, bo ta rozmowa przestała być pod moją kontrolą. Musiałam go jakoś przekonać, że Kiba nie zrobi mu krzywdy, że wszystko się jakoś ułoży, ale w gruncie rzeczy chyba sama do końca w to nie wierzyłam. Widziałam, do czego był zdolny mój przyjaciel i nie zdziwiłabym się, gdyby i Sasuke władował kulkę w łeb. Zresztą moim obowiązkiem będzie opowiedzenie policji, co się stało, bo typ pokroju Sasuke zasługiwał na więzienie, ale… Nie chciałam go wkopywać.

– Zresztą i tak o wszystkim będziesz musiała powiedzieć policji – powiedział, jakby odczytał moje myśli. – Wszystko wyjdzie na jaw.

– Nie powiem im o tobie – zapewniłam od razu. Naprawdę bałam się, że zrezygnuje z pomagania mi.

– Prędzej czy później będziesz musiała. Zasypią cię serią pytań i chcąc nie chcąc, wyznasz im prawdę. Zostałaś w to wszystko wciągnięta przez przypadek i nie masz żadnych powodów, żeby mnie chronić.

– To nieprawda. Błagam, Sasuke, jeśli obiecasz mi pomóc, nie pisnę nawet słówka! – zawołałam z rozpaczą.

Chłopak, podobnie jak ja wcześniej, gwałtownie podniósł się do siadu i zmierzył mnie srogim spojrzeniem. Pod jego wpływem cała struchlałam i zapragnęłam zapaść się pod ziemię.

– Znowu zakładasz, że pomagam ci, bo chcę coś w zamian – warknął. – A tak nie jest. Zrozum to wreszcie.

– A co innego mam zakładać? – spytałam, czując się na siłach do kłótni. – Co w ogóle Karin miała ci do zaoferowania, że się z nią spiknąłeś, co?

– Jesteś czasem strasznie irytująca – skomentował i pokręcił głową. Te słowa były dla mnie jak policzek i nie zamierzałam tego tolerować. Fuknęłam coś pod nosem i już chciałam wyjść z obozowiska, kiedy Sasuke złapał mnie za nadgarstek i przyciągnął tak, że wylądowałam między jego nogami, opleciona silnymi ramionami.

– Puszczaj – warknęłam i zaczęłam się szamotać.

– Wysłuchaj mnie, wariatko.

– Przestań tak do mnie mówić! – charknęłam.

– Więc przestań zachowywać się jak dziecko, dobrze?

Posłusznie zamarłam, czekając, co Sasuke ma mi do powiedzenia. Nie rozumiałam tylko, dlaczego cały czas trzymał mnie w swoich ramionach.

– Przyjechałem tutaj kogoś odnaleźć i miałem nadzieję, że Karin mi w tym pomoże. Złożyłem pewną obietnicę…

– Kogo chcesz odnaleźć? – spytałam od razu. Sasuke wstrzymał oddech i zdrętwiał. Nie chciał mi tego powiedzieć, byłam o tym święcie przekonana. Ale chyba nie widział innego wyjścia.

– Mojego brata – odparł po dłuższym czasie. Czekałam, aż sam zacznie kontynuować. – Zaginął jakiś czas temu. Obiecałem mamie, że odnajdę go za wszelką cenę. Zacząłem węszyć i natrafiłem na trop Karin. – Sasuke umilkł, a ja zaczynałam czuć się coraz bardziej nieswojo w jego ramionach. – Ostatni raz widziano go, jak wychodził z jakiegoś pubu właśnie z nią. Miałem nadzieję, że jak się z nią zaprzyjaźnię, wszystko mi wyśpiewa… Właśnie dlatego nie chciałem was wpuścić do tego domku. Może i było to egoistyczne, ale nie chciałem, żebyście mi przeszkodziły... A teraz moja jedyna poszlaka nie żyje. 

Te słowa złamały mi serce. Odwróciłam się przodem do Sasuke i odruchowo mocno w niego wtuliłam. Chłopak najwyraźniej również potrzebował wsparcia, bo przyciągnął mnie do siebie bez zastanawiania się. Nagle poczułam ogromną chęć skosztowania jego szyi, znajdującej się tak blisko mojego nosa, i niepewnie złożyłam na niej delikatny pocałunek. To podziałało na nas jak zapalnik. Sasuke w błyskawicznym tempie pociągnął mnie w górę i położył na karimacie, sam zaś nade mną zawisł. Chwilę wpatrywał się we mnie swoimi ciemnymi, wygłodniałymi oczami. Lustrował całą moją twarz, a ja nie pozostawałam mu dłużna. Gdy odgarnął z mojego czoła włosy, zadrżałam z podniecenia. Oddychałam szybko, podobnie jak on. Spragniona bliskości jego ciała, pocałunków, dotyku. Jeszcze przed chwilą nie byłam pewna, czy wyjdę cało ze spotkania z rosomakiem, dlatego desperacko pragnęłam poczuć, że żyję. A Sasuke był jedyną osobą, która mogła mi to zapewnić.

Niepewnie objęłam chłopaka za szyję i przesunęłam rękę na jego kark, wtapiając ją w ciemne, gęste włosy chłopaka. Przyciągnęłam do siebie jego głowę tak, że już prawie stykaliśmy się ustami. Czułam na wargach jego oddech, jak jego klatka piersiowa unosi się i opada. Sama ledwo oddychałam z podniecenia.

– Sakura – wychrypiał przepełnionym pożądaniem głosem.

– Ciii, nic nie mów – wyszeptałam, choć chyba było to bardziej do mnie samej. Rozmowa sprawiłaby, że zaczęłabym się wycofywać, a nie chciałam tego. Pragnęłam go, i choć było to cholernie niestosowne, to nie mogłam tego powstrzymać.

Sasuke musnął moje usta delikatnie, jakby z obawą, że mu ucieknę. Ten jeden gest rozbudził wszystkie moje zmysły. Gorąc buchnął we mnie ze zdwojoną siłą, o wiele lepiej ogrzewając mnie, niż palące się nieopodal ognisko. Przyciągnęłam go do siebie mocniej, pogłębiając pocałunek. Objęłam łapczywie jego plecy, a Sasuke wcisnął kolano między moje nogi, zmniejszając tym samym odległość między naszymi ciałami. Drżałam pod wpływem jego dotyku, pocałunków, z którymi zszedł na nieosłoniętą szyję, pod wpływem jego oddechu i ciepła, którym mnie obdarzał. Zachłannie oddawałam mu pieszczoty, pragnąc więcej i więcej. Podnieśliśmy się do siadu i niemal zdarliśmy z siebie kurtki, które tylko nam przeszkadzały. Sasuke powalił mnie swoim ciężarem, tym przyjemnym ciężarem, tymi wspaniałymi mięśniami, malującymi się pod opuszkami moich palców. Chłopak nie pozostawał mi dłużny: gładził ręką moją szyję, powoli zjechał nią wzdłuż mostka na brzuch i dalej w kierunku ud. Złapał moją nogę pod kolanem i ją zgiął, by jeszcze mocniej do mnie przywrzeć. Jęknęłam prosto w jego rozpalone usta, oślepiona pożądaniem, spragniona miłości.

Czułam, jak niewidzialne drzwi w moim sercu powoli wpuszczają go do środka i pozwalają mi się w nim zakochać. Tej nocy zaznałam prawdziwego szczęścia.

Obudziły mnie promienie słońca i lekkie pomrukiwanie Sasuke. Popatrzyłam na niego z błogim uśmiechem. Leżałam wtulona w jego muskularne ciało. Chłopak obejmował mnie w talii, przez co wszystkie wspomnienia minionej nocy napływały do mnie ze zdwojonym tempem. Zrobiłam się nagle sztywna, ogarnęło mnie tak wielkie przerażenie, że przestałam oddychać.

Co ja, u licha, zrobiłam?

Całowałam się z Sasuke. Namiętnie obściskiwałam się z Sasuke. Z facetem, który przetrzymuje mnie jako zakładniczkę. A to, że jest przystojny i opiekuńczy, nie miało żadnego znaczenia. Nie mogło mieć.

Jaka ja byłam głupia! Jak mogłam pozwolić mu na coś takiego? Dlaczego nie zastopowałam go, gdy zaczął mnie całować? Tak cudownie, tak zmysłowo…

Nie! Sakura, wyrzuć to z głowy!

Podniosłam się do siadu i przesunęłam w jak najdalszy kąt obozowiska. Próbowałam wmówić sobie, że to przez alkohol, że Sasuke mnie upił, ale to nie była prawda. Sama tego chciałam i na to pozwoliłam. Wina leżała po obu stronach.

Mimo wszystko musiałam się jakoś wytłumaczyć.

Pomasowałam skronie, czując w nich pulsujący ból, po czym rzuciłam spojrzenie ku Sasuke. Leżał z ręką pod głową, a termiczna, opięta odzież podkreślała jego muskularne ramiona. W dodatku uśmiechał się zaciekawiony moją reakcją.

– Co do wczorajszej nocy – zaczęłam, zakładając but na nogę. Udając, że jestem całkowicie skupiona na sznurowaniu butów, unikałam wzroku Sasuke. – To co zrobiliśmy było głupie. Bez wątpienia. Popełniliśmy błąd. Musiałam za dużo wypić i straciłam kontrolę. Żałuję, że nie da się tego cofnąć.

Sasuke tego nie skomentował. Zerknęłam na niego kątem oka – jego twarz stężała.

– Byłam praktycznie półprzytomna, kiedy… zrobiliśmy to, co zrobiliśmy. Prawie nie pamiętam, do czego między nami doszło.

Gdyby to tylko była prawda! A jak na złość, pamiętałam wszystko tak dokładnie, jak nigdy.

– Nie chciałam tego – powiedziałam, sznurując drugiego buta. – Normalnie się tak nie zachowuję.

Gdy Sasuke dalej nie odpowiadał, zerknęłam na niego jeszcze raz. Przyglądał mi się badawczo, pełen rezerwy. Nie umiałam go w tym momencie rozgryźć. Przez chwilę pomyślałam nawet, że podzielał moje zdanie.

Sasuke usiadł i leniwie się przeciągnął. Następnie ukląkł, zapiął dżinsy i posłał mi chytre spojrzenie, od którego zrobiło mi się gorąco.

– Jak długo zajęło ci przygotowanie tej przemowy?

– To nie była przemowa – fuknęłam. – Do niczego się nie przygotowywałam.

– To wyjaśnia, dlaczego to, co powiedziałaś, jest do bani – odparł sucho.

– Słucham?

– Wcale nie byłaś pijana, Sakura. Dobra, może lekko wstawiona, ale nie zapominaj, że pół butelki wypiłem ja. Postaram się zapomnieć o twoich insynuacjach, że wykorzystałem cię po pijaku. Ale jeśli tak całujesz pijana, to już nie mogę się doczekać, by przekonać się, jak to robisz, gdy jesteś zupełnie trzeźwa.

Wpatrywałam się w niego z szeroko otwartymi oczami, nie wiedząc, jak zareagować. Czy on się ze mną drażni? W takiej chwili?

– Kiedy ostatni raz ktoś cię pocałował? – ciągnął dalej bez skrępowania. – I nie mam tu na myśli niezobowiązującego, grzecznościowego całusa.

– Jak nasz pocałunek zeszłej nocy? – Udało mi się chociaż na chwilę wyrwać z odrętwienia, żeby odgryźć się Sasuke.

– Tak o tym myślisz? – Chłopak uniósł brew. – Ciekawe więc dlaczego, gdy zasnęłaś, powtarzałaś z jękiem moje imię.

– Wcale nie!

– Gdybym tylko miał kamerę… Kiedy po raz ostatni ktoś naprawdę cię pocałował? – powtórzył pytanie.

– Na serio sądzisz, że ci powiem?

– Zastanawia mnie po prostu, kto nauczył się poczucia wstydu i skrępowania w intymnych sytuacjach. Ten ktoś wziął od ciebie to, czego chciał, ale nigdy nie było go w pobliżu, kiedy chciałaś coś w zamian, tak? Czego ty chcesz, Sakura? – spytał mnie wprost. – Naprawdę zamierzasz udawać, że zeszłej nocy nic się nie wydarzyło?

Nie odezwałam się nawet słowem, więc Sasuke westchnął i ubrał buty. Jego słowa raniły, bo choć starałam się wszystko przed nim ukrywać, właśnie obnażył moje sekrety. Fakt faktem – mój ostatni związek był jedną wielką katastrofą i zdążyłam już znienawidzić faceta, który traktował mnie przedmiotowo… A on, cholera, musiał to odkryć.

– Pójdę zastawić kilka pułapek i przy odrobinie szczęścia, przyniosę nam śniadanie. Powinienem wrócić za kilka godzin.

– A co z rosomakiem?

– Dorzuciłem właśnie dwa duże kawałki do ognia. Nie odważy się go przekroczyć.

– A co… z tobą? – spytałam, siląc się na obojętny ton głosu. Sasuke uśmiechnął się arogancko.

– Martwisz się o mnie?

Nie miałam pomysłu na żadną złośliwą ripostę, więc pokazałam mu język.

Sasuke z uśmiechem pokręcił głową.

– Znowu gimnastykujesz swój język? Myślałem, że masz dość po zeszłej nocy – powiedział sarkastycznie. Czułam, że policzki mnie palą ze wstydu.

– Niech cię piekło pochłonie! – syknęłam.

– Wybacz, kochanie, ale już w nim jesteśmy.

Nie odezwawszy się więcej słowem, Sasuke wyszedł z naszej kryjówki i zniknął w lesie.

Siedziałam tak dłuższą chwilę, zastanawiając się, co powinnam teraz zrobić. Nie byłam pewna, jak się zachowywać w jego obecności, ale nie chciałam w tym momencie zaprzątać sobie tym głowy. Pragnęłam odpoczynku, a nie kolejnych stresów.

Zdecydowałam się zrobić porządek w naszych rzeczach. Wysypałam wszystko z mojego plecaka i powoli zaczęłam przeglądać jego zawartość. Nie było to może zbyt absorbujące zajęcie, ale lepsze niż nic, zwłaszcza, że minuty dłużyły się niemiłosiernie, a Sasuke z polowania raczej szybko nie wróci.

Westchnęłam dokładnie w tym samym momencie, w którym usłyszałam wystrzał z pistoletu. Zdrętwiałam, nasłuchując. Drugi. Trzeci.

– Nie – jęknęłam, wysuwając się z kryjówki. W biegu porwałam kurtkę i narzuciłam ją na ramiona. Pod powiekami czułam wzbierające łzy. Serce dudniło mi w klatce piersiowej mocniej, niż kiedykolwiek dotąd. Czułam tak paniczny strach, że ledwo utrzymywałam się na nogach. – Sasuke! – krzyknęłam i zgięłam się w pół, jakby miało to dalej ponieść mój głos. – Sasuke!

Biegłam co tchu, nie mając zielonego pojęcia, gdzie chłopak mógł się aktualnie znajdować. Ze świadomością, że sprowadzam na siebie niebezpieczeństwo leśnych zwierząt, krzyczałam jego imię raz za razem, rozpaczliwie go szukając. Bałam się, że go stracę, że leży już martwy w śniegu, że dorwał go…

– Kiba! – wykrzyknęłam zdumiona i podbiegłam, by następnie rzucić mu się w ramiona. – Kiba, jesteś tutaj!

Chłopak przygarnął mnie mocno do siebie i chwilę trzymał w uścisku. Dyszał głośno, jakby właśnie pokonał jakiś morderczy bieg. Moje serce urosło z radości do tak wielkich rozmiarów, że odnosiłam wrażenie, jakby zaraz miało rozsadzić mi klatkę piersiową. Trwałam w jego ramionach roztrzęsiona i szczęśliwa, nie mogąc uwierzyć, że mój koszmar się wreszcie skończy.

– Nic ci nie jest? – spytał od razu i zlustrował mnie wzrokiem z góry na dół. Stanęłam jak wryta, dostrzegając w jego ręce pistolet. To on strzelał. – Nie masz pojęcia, jak się martwiłem…

– Znalazłeś Ino? – spytałam od razu.

– Tak. Nic jej nie jest. Zawiozłem ją do domku w Izu. Chodź, też powinnaś tam być.

Chłopak złapał mnie za rękę i pociągnął w sobie znanym kierunku, ale ja stałam w miejscu i rozglądałam się za Sasuke.

– Do kogo strzelałeś? – spytałam przerażona. Kiba obrzucił mnie pogardliwym spojrzeniem, czego nigdy nie robił, po czym odpowiedział:

– Do twojego porywacza.

– Trafiłeś go? – Przerażenie dopadło moje gardło, bo ledwo wypowiedziałam te słowa.

– Nie. Zdążył nawiać – westchnął. – Ale przy mnie jesteś już bezpieczna, rozumiesz? Nic ci nie grozi, Sakura. Obiecuję, że ten człowiek nie zrobi ci krzywdy.

Skinęłam potulnie głową. Myśl, że Sasuke żyje, napawała mnie optymizmem. Wprawdzie nie wiedziałam, gdzie jest i czy jeszcze kiedykolwiek go zobaczę, co rozdzierało moje serce na wskroś, ale żył i to było najważniejsze.

Powłóczyłam nogami za Kibą, który zdążył schować pistolet za pasek od spodni. Zapadło między nami nieprzyjemne milczenie. Dawało mi to niepotrzebną okazję do rozmyślania, co z Sasuke. Bałam się, że być może chłopak mimo wszystko go trafił, albo nawet zabił, ale się nie przyznał, bo nigdzie nie widziałam czarnej czupryny. Zaczynałam panikować i nerwowo rozglądać się wokół, co Inuzuka natychmiastowo dostrzegł.

– Sakura, spokojnie. – Chłopak zatrzymał się i gwałtownie odwrócił do mnie przodem. – Mówiłem ci, że ze mną jesteś bezpieczna.

– Tego nie byłbym taki pewien. – Głos Sasuke spłynął na mnie niczym grom z jasnego nieba. Szybko zerknęłam w jego kierunku i zlustrowałam wzrokiem całą sylwetkę. Stał wyprostowany, z dłońmi schowanymi do kieszeni kurtki i nic nie wskazywało na to, że mógłby być ranny. Co za ulga!

– Nie podchodź – warknął Kiba, z prędkością światła wyciągając pistolet. Wymierzył nim w Sasuke, ale ten nawet nie drgnął. – Wiem, co jej zrobiłeś i nie ujdzie ci to płazem, rozumiesz?!

Kruczowłosy uśmiechnął się z kpiną i nonszalancko oparł ramieniem o drzewo. Wydawał się być znudzony całym tym zamieszaniem, choć mnie serce podchodziło do gardła. Wiedziałam, że Kiba był zdolny do wystrzału. Sasuke też to wiedział. Dlaczego więc był taki spokojny?!

– Porwałeś Ino i Sakurę, zmasakrowałeś jej twarz! – Kiba wskazał na mnie palcem. Już miałam zaprzeczyć, ale Inuzuka znów się wydarł: – Lepiej poddaj się bez walki, a nic ci się nie stanie!

– Uspokój się – powiedział spokojnie Sasuke, tylko rozwścieczając tym mojego przyjaciela. – Z tego co mi wiadomo, znajdujesz się w większych kłopotach ode mnie.

Kiba zmarszczył gniewnie czoło, niczego nie rozumiejąc. Podobnie jak ja.

– Znasz taki termin, jak homofobia? – spytał Sasuke i czekał na reakcję. Inuzuka minimalnie pobladł. Byłam jeszcze bardziej zdezorientowana, niż przed chwilą. Nie miałam pojęcia, co się dzieje, ani dlaczego Sasuke przed nim nie ucieka. Jedno było pewne: trzęsłam się ze strachu i niepewności.

– O czym ty pieprzysz? – syknął Kiba. No właśnie? Też chciałabym wiedzieć!

– Deidara Douhito, Sasori Akasuna i mój brat, Itachi Uchiha. Kojarzysz?

Mimowolnie rozchyliłam usta, patrząc ze strachem to na jednego, to na drugiego. Od Sasuke emanowała pewność siebie, natomiast Kiba zdawał się powoli panikować. Sapał groźnie i ciężko oddychał. Nie panował nad swoim ciałem, nad emocjami, co kompletnie mi się nie podobało. Co on miał do tych ludzi?

– Te zielone kropki na mapie – rzucił jeszcze Sasuke – to miejsca ich pochówku, tak?

– Dałaś mu moją mapę?! – ryknął Kiba i złapał mnie za ramię. Zabolało, więc pisnęłam cicho, przestraszona jego nagłą reakcją.

– Puść ją. – Spokojny głos Sasuke koił moje nerwy. Błagałam w myślach, żeby mnie nie zostawiał. Dlaczego ufałam bardziej jemu, niż przyjacielowi?!

– Odpowiedz! – warknął Inuzuka.

– Tak – jęknęłam, gdy ucisk na ramieniu się wzmocnił. – Kiba, to boli.

– Powiedziałem, żebyś ją puścił.

– Zamknij mordę! – Kiba gwałtownie odwrócił się w jego kierunku i na oślep wystrzelił kilka kulek. Sasuke z głośnym sykiem padł w śnieg, a z mojego gardła dobiegł paniczny krzyk rozpaczy.

– Nie! – jęknęłam i odepchnęłam od siebie rękę przyjaciela. Czym prędzej podbiegłam do Sasuke i padłam obok niego na kolana. Chłopak trzymał się za ramię, w którym tkwiła kulka. Jego twarz była wykrzywiona w grymasie. Dyszał ciężko i automatycznie mocno pobladł. Wyglądał upiornie, jakby od śmierci dzielił go raptem krok. – Sasuke – wyjęczałam cicho, obejmując go za szyję.

– Tetsu – zwrócił mi uwagę chłopak. Patrzyłam przez łzy, jak zaciska usta i łapie mnie za ramię. Pomogłam mu usiąść, choć nie obyło się bez jego gardłowego zduszenia bólu.

– Gdzie jest ta mapa? – Kiba pojawił się obok niespodziewanie i nim zdążyłam zareagować, przygwoździł Sasuke butem do podłoża, potęgując tylko jego cierpienie. Cały czas mierzył do niego z pistoletu. – Gdzie ta mapa? – spytał kolejny raz i odbezpieczył broń.

– Kiba uspokój się – poprosiłam. – Tetsu nie zrobił mi krzywdy, chciał mi pomóc.

– Pytam, do cholery, gdzie ta mapa?! – ryknął Inuzuka. Skuliłam się ze strachu i czułam, jak po policzkach spływają mi łzy. Sasuke złapał mnie za rękę, chcąc mnie pokrzepić, jednak niewiele to dało.

– Ja jej nie mam – odparł buńczucznie Sasuke. – I nie licz na to, że ci powiem. – O dziwo, na jego twarzy odmalował się spokój.

– Czyżby? – prychnął Kiba. Poczułam jego rękę na ramieniu, a później odleciałam w śnieg. Nim zdążyłam się podnieść, Inuzuka kopnął mnie w żebra i powalił, a następnie kolanem przycisnął moje gardło. – A teraz?

Zawładnął mną porażający strach. Nie potrafiłam zrozumieć, jak Kiba mógł robić mi coś takiego. Gdzie się podział mój przyjaciel, do cholery?! Gdzie on jest?!

Chłopak coraz mocniej naciskał kolanem na moją szyję. Powoli zaczynało brakować mi powietrza. Uderzałam go w nogę, walcząc o życie. Słyszałam, jak Sasuke coś do niego mówił, krzyczał, ale niczego nie potrafiłam zrozumieć. Dopiero, gdy ciemność coraz bardziej mnie ogarniała, Kiba zniknął.

Leżałam w śniegu i łapczywie wdychałam powietrze. Dusiłam się, choć mój oprawca już zniknął. Nie rozumiałam niczego i płakałam z bezsilności i rozpaczy. Tak bardzo chciałam, żeby to wszystko okazało się tylko snem, głupim koszmarem. Nie chciałam wierzyć w to, co robił Kiba, a to było tak upierdliwie prawdziwe, że bolało ze zdwojoną siłą.

– Sakura…

Niepewnie otworzyłam napuchnięte od łez oczy. Nade mną klęczał Sasuke. Grymas bólu spowił mu twarz, ale w jego oczach widziałam czystą troskę. Bez słowa patrzyłam na niego, sapiąc ciężko i głośno.

– Musimy iść – powiedział i skrzywił się, gdy się nade mną mocniej pochylił. – Chodź.

– Nigdzie nie idę – wyjęczałam przerażona. Strach mnie paraliżował. – Gdzie… Gdzie on jest…

– Musimy uciekać, rozumiesz? Zaraz tu wróci, rusz się.

– Daj mi spokój! – pisnęłam i odepchnęłam jego rękę. Przestałam nad sobą panować. Przestałam panować nad swoim życiem. Nie poznawałam mojego przyjaciela, zakochałam się w porywaczu i szczerze nienawidziłam tej sytuacji. Nie byłam już w stanie racjonalnie myśleć. – Chcę do domu! Zostaw mnie w spokoju!

– Cicho, wariatko, cicho. – Sasuke przycisnął mnie do siebie zdrową ręką i delikatnie mną bujał, żebym się uspokoiła. – Wszystko ci zaraz wyjaśnię, ale teraz musimy uciekać, jasne?

Popatrzyłam na niego zapłakana i od razu mu zaufałam. Czarne oczy patrzyły na mnie z taką intensywnością i czymś, co mogłabym nazwać nieśmiało miłością, że nie sposób było się oprzeć. Skinęłam lekko głową, w momencie, w którym pogłaskał mnie po policzku.

– Będzie dobrze – zapewnił mnie i pochylił się, by pocałować mnie szybko w usta. – Będzie dobrze. Chodź.

– Dlaczego? – spytałam jeszcze. Rysy twarzy Sasuke stały się ostrzejsze, a w oczach pojawiło się zdeterminowanie.

– Zaufaj mi – poprosił. – Wiem, że po tym wszystkim będzie ci ciężko a Kiba to twój przyjaciel, ale jeśli chcesz wyjść z tego cało, musisz mi zaufać.

– Sasuke…

– Myślisz, że skrzywdziłbym cię po tym, co między nami zaszło? – przerwał mi. Patrzył na mnie z takim zacięciem, że nie mogłam mu nie wierzyć. To było silniejsze ode mnie. – Mam pewne podejrzenia – powiedział, widząc, że nie reaguję. Popatrzył gdzieś w las, marszcząc przy tym czoło. Był cały spięty i bynajmniej nie z bólu. Denerwował się o wiele bardziej, niż ja. – Ale nie mogę ci teraz o nich powiedzieć. Nie mamy czasu.

– Ufam ci, Sasuke – powiedziałam cicho, jakbym sama w to do końca nie wierzyła. Zapatrzyłam się w czarne tęczówki, w których pojawiła się iskra radości i dziwnego… szaleństwa. Chciałam, by mnie pochłonęło. Być może wiele ryzykowałam, ale to przy nim czułam się najbezpieczniej.

Podnieśliśmy się z trudem i czym prędzej pobiegliśmy w las, z nadzieją, że zgubimy Kibę. Nie miałam pojęcia, dlaczego Inuzuka nagle zniknął, ani – co gorsza – dokąd poszedł, ale jedno było pewne: musiałam dostać się do Izu i uratować Ino. Jeśli groziło jej niebezpieczeństwo, to była to głównie moja sprawka.

Po raz kolejny przedzieraliśmy się przez zaspy, ale tym razem Sasuke narzucił o wiele większe tempo. Mimo, że to on torował drogę, ledwo mogłam złapać oddech z wycieńczenia. Wlokłam się za nim na wpół przytomna, marząc tylko o tym, żeby wreszcie spotkać przyjaciółkę i sprawdzić, czy nic jej nie jest.

Kilkanaście minut później, które dłużyły się jak godziny, chłopak wreszcie przystanął. Rozejrzał się wokół jakby doskonale znał ten teren i głową wskazał właściwy kierunek.

– Zaraz umrę – wysapałam i oparłam dłonie na kolanach, żeby złapać oddech. – Nie dam rady, Sasuke.

– Innego wyjścia nie masz – zauważył. – Musimy iść.

– Mówię poważnie. Wypluję sobie płuca, jak tak dalej będziesz pędził.

Chłopak popatrzył na mnie krytycznym wzrokiem, jakby właśnie w tej chwili we mnie zwątpił. W momencie, w którym potrzebowałam go najbardziej, byłam zdezorientowana i wyniszczona psychicznie, zdana tylko i wyłącznie na niego. To zabolało, ale nie dałam tego po sobie poznać. Powstrzymałam łzy i z trudem się wyprostowałam.

– Nie dotrzemy do Izu przed Kibą – zakomenderował. – On ma skuter i na pewno nas wyprzedzi.

– Tam jest Ino – zauważyłam z rozpaczą w głosie. Sasuke wlepił we mnie nieodgadniony wzrok, przez co poczułam się odrobinę nieswojo. Mimo wszystko wytrzymałam napięcie i patrzyłam, jak po jego twarzy przelatują kolejne emocje: od niepokoju, przez złość aż do bezradności.

– Musisz teraz myśleć o sobie, Sakura – powiedział w końcu, a ja wybuchłam panicznym śmiechem. Sasuke najwyraźniej wiedział, jaka będzie moja reakcja, bo zacisnął nieco usta i dalej na mnie patrzył w ten dziwny sposób.

– O sobie? – prychnęłam. – O sobie?! Mam myśleć o sobie, podczas gdy mojej przyjaciółce może grozić niebezpieczeństwo?! – krzyknęłam. – Co z ciebie za człowiek?!

– Nie zaczynaj, Sakura – warknął gardłowo Sasuke.

– Myślisz, że jesteś od niej ważniejszy? – syknęłam i w ostatniej chwili powstrzymałam się od uderzenia go w klatkę piersiową. Przypomniałam sobie jednak o ranie. – Że twoje życie jest więcej warte, od jej?! A jeśli Kiba zrobi jej krzywdę?! – krzyknęłam i dopiero po chwili dotarła do mnie śmieszność tych słów. Dlaczego Inuzuka miałby krzywdzić Ino? Skąd w ogóle podejrzenia, że on jest złym człowiekiem? Czemu zaufałam Sasuke i uciekałam przed przyjacielem?

Bo cię dusił, idiotko.

Kurwa mać! A może chodziło o to, żeby uwolnić mnie z rąk Sasuke? Może Kiba miał plan, jak mnie odbić, a ja to wszystko spieprzyłam? Powinnam z nim pójść i uciec od mojego porywacza, a nie ślepo mu ufać. Kretynka.

Ale to Kiba cię zostawił.

Musiał mieć powód…

– Widzę, o czym myślisz – odezwał się Sasuke. – Zaczynasz we mnie wątpić.

Patrzyłam na niego z rezerwą, uznając, że to najlepszy sposób, by zmusić go do gadania. Jeśli miałam z nim gdziekolwiek pójść, musiał mnie przekonać.

– Chodź – warknął i złapał mnie za rękę. Rozejrzał się wokół, aż w końcu poprowadził nas w stronę dużego drzewa z otworem w pniu. Mogliśmy się tam chwilowo schronić, choć wcale nie miałam na to ochoty. Wolałam biec przyjaciółce na pomoc, niż ukrywać się w jakiejś dziurze z Sasuke.

– Możesz mi wreszcie wyjaśnić, o co tutaj chodzi? – warknęłam poirytowana. Sasuke przez chwilę się wahał. – Mów żesz!

– Mój brat… Itachi wyjechał tutaj bo rodzice nie mogli pogodzić się z tym, że jest gejem – wyznał z trudem. Słuchałam go w skupieniu, próbując w żaden sposób nie dawać mu do zrozumienia, że jego słowa mnie szokują, czy poruszają. Musiałam przyjąć je w spokoju. – Chciał odpocząć i uznał, że przejście w samotności łańcucha Amagi będzie na to najlepszym sposobem. Nim jednak to zrobił, zadzwonił do mnie. Powiedział, że idzie na jakąś imprezę i chce ostatecznie sprawdzić, czy kobiety rzeczywiście go nie pociągają.

– I tam spotkał Karin?

Sasuke skinął głową.

– Prawdopodobnie. Ostatnio widziano go właśnie z nią. Tyle, że… Karin go nie zabiła.

– Skąd ta pewność? – prychnęłam, bo wiedziałam, do czego zmierza. Chciał oskarżyć o to Kibę. – Mało razy nam groziła? Jeszcze ci nie pokazała, na co ją stać?

– Gdy strzeliła do policjanta, spanikowała – odparł. – Bała się i długo nie mogła dojść do siebie, mimo, że mężczyzna wyszedł z tego cało. Już wtedy zacząłem się zastanawiać, czy Karin byłaby w stanie kogoś zabić, skoro po czymś takim zachowywała się jak opętana. Później ogarnął ją jeszcze większy strach i dlatego was porwała. To była reakcja łańcuchowa. Robiła wszystko, żeby się ochronić i straciła nad tym kontrolę. Ale jestem pewien, że nigdy nikogo nie zabiła.

– Do czego zmierzasz? – spytałam podejrzliwie. Sasuke dalej patrzył na mnie nieodgadnionym wzrokiem. Nie chciał mówić wprost, że oskarża o wszystko Kibę. Miałam też nadzieję, że tego nie powie. Nie wierzyłam w to, to po prostu nie było możliwe.

– Czy twój przyjaciel… – zaczął niepewnie. Odruchowo zmrużyłam oczy. – Czy jest możliwe, żeby był homofobem? Takim z krwi i kości?

Oczywiście, że tak. Ale nie chciałam tego otwarcie przyznać. Bardzo nie chciałam, bo wiedziałam, jakie będą kolejne słowa Sasuke. Oskarżenie.

Ojciec Kiby jest gejem. Powiedział o tym rodzinie, gdy mój przyjaciel miał piętnaście lat. Kiba nigdy mu tego nie wybaczył, znienawidził go za zniszczenie życia nie tylko sobie, ale i matce, która z rozpaczy… Popełniła samobójstwo. Winą, słusznie zresztą, obarczył ojca, który przez tyle lat okłamywał jego i panią Tsume. Przez te traumatyczne wydarzenia popadł w fobię i szczerze znienawidził każdego homoseksualistę. Uznał, że ci ludzie niszczą życie innym, nie są niczego warci i powinni umrzeć. Ale nigdy nie sądziłam, że mógłby się do tego przyczynić.

– Odpowiesz mi? – spytał Sasuke, widząc, że się wyłączyłam. Gdy doszła do mnie prawda o moim przyjacielu, moje oczy zaszkliły się i wszystko zdradziły chłopakowi.

– Naprawdę myślisz, że Kiba mógłby…

– Nie wiem co myśleć, Sakura. Ale musisz zrozumieć jedną rzecz: Karin z pewnością nie była jego pierwszą ofiarą. Zabił ją bez skrupułów. Tak nie strzela się do ludzi pierwszy raz w życiu. I zatarł wszystkie ślady. Gdyby nigdy wcześniej nikogo nie zabił, prędzej by spanikował, niż cokolwiek w tym kierunku zrobił.

Patrzyłam na niego przez jakiś czas w całkowitym milczeniu. Nie dochodziły do mnie te słowa. Odbijały się od mojej głowy, uparcie próbując w nią wedrzeć. A ja wcale nie chciałam ich tam wpuścić. Broniłam się przed nimi za wszelką cenę. Nie wierzyłam, że Kiba mógłby być… mordercą.

– Ta mapa – zaczął znowu Sasuke – go zdradziła. Mówiłaś, że znalazłaś ciało w tym domku, w skrzyni…

– Czy… Czy twój brat – powiedziałam cicho, trzęsąc się ze strachu i żalu. Chłopak zesztywniał i patrzył na mnie w napięciu. – Czy miał długie włosy? Czarne?

Sasuke ledwie zauważalnie skinął głową. Tak samo jak ja bałam się prawdy o Kibie, tak on obawiał się moich kolejnych słów.

– To mógł być… on – wyszeptałam.

Widziałam, jak twarz Sasuke stężała jeszcze bardziej. Zacisnął mocno usta i zmrużył oczy, a jego barki niebezpiecznie zadrżały. Walczył z emocjami, z którymi ja tak łatwo przegrywałam. Był silny nie tylko fizycznie. Nie wiedziałam, jak to robi, ale mu tego zazdrościłam. Zachować twarz nawet w takiej sytuacji…

– Rozumiem – odpowiedział i potarł ręką usta. Powrócił do niego dawny spokój. Chyba po prostu się tego spodziewał… – W każdym razie, drugi punkt wskazywał na ciało Deidary, który też był gejem. Dziwny zbieg okoliczności, prawda?

Nie skomentowałam tego, tylko z uporem patrzyłam na jego bladą twarz.

– Jeśli przy trzeciej kropce policja znajdzie kolejne ciało… I jeśli ten ktoś był homoseksualistą…

– Nie kończ – poprosiłam i zamknęłam oczy. – Błagam, nie kończ.

Tkwiliśmy w ciszy przez dłuższy czas. Uspokajałam oddech i zszargane nerwy, starając się nie myśleć o ostatnich dniach. Zimno jednak ciągle dawało się we znaki, przez co zaczęłam mocno dygotać, aż w końcu moje lekkie drżenia przerodziły się w prawdziwe drgawki. Wcale się temu nie dziwiłam – wyszłam z naszej kryjówki bez czapki, rękawiczek i szalika. Dobrze, że w ogóle narzuciłam na siebie kurtkę.

– Musimy iść dalej – oznajmił Sasuke i podniósł się do pionu, opuszczając pień. Syknął przy tym cicho, a ja momentalnie przypomniałam sobie o ranie.

– Potrzebujesz lekarza – zauważyłam i chciałam obejrzeć jego ramię, jednak jego kpiący uśmiech kazał mi się zastanowić nad sensem moich słów. – To było głupie.

Sasuke parsknął cicho i pokręcił głową z rozbawieniem. Nie rozumiałam, jak w takiej sytuacji może zachowywać się tak swobodnie, ale była to kolejna cecha, której mu zazdrościłam.

– Będziesz musiała powiedzieć policji, gdzie jest mapa – powiedział poważnie. Nie zajarzyłam na początku, o co mu chodzi. Dopiero później dotarło do mnie, że on nie zamierzał tu zostać. Chciał uciec i mnie zostawić. Samą. Po tym wszystkim. – Ukryłem ją pod kamieniem, na którym odzyskałaś przytomność w drodze do naszego obozowiska. Mam nadzieję, że odnajdziesz to miejsce, jest dość charakterystyczne. Ale nie możesz pójść tam teraz, bo Kiba krąży w okolicy... Wskazałem mu nasze obozowisko jako miejsce, w którym mógłby ją znaleźć.

– Sasuke…

– Wiesz, że nie mogę zostać – powiedział. – Zostałbym oskarżony o uprowadzenie i wsadziliby mnie do więzienia.

– Wiem – przyznałam z ociąganiem. – Ale chyba nie zamierzasz mnie tutaj zostawić? – spytałam, pełna nadziei.

Sasuke uśmiechnął się delikatnie i wyciągnął zdrową rękę do mojego policzka. Pod wpływem jego zimnej dłoni zadrżałam, choć nie byłam pewna, czy nie z podniecenia. Obecnie nie odróżniałam już reakcji mojego ciała, bo było mi zbyt zimno.

– Nie mógłbym cię tutaj zos…

Strzał. Drugi. Trzeci.

Szeroko rozwarte oczy Sasuke.

Opadające na mnie ciało Sasuke.

Mój płacz.

Moja panika.

Strzał.