historia pewnego policjanta

– Dobranoc, stary – mruknął Yahiko, odwracając się ode mnie. Nakrył się kocem i w końcu umilkł, dzięki czemu mogłem wrócić myślami do moich problemów, które miały na imię Chihiro.

– Dobranoc.

Rozejrzałem się jeszcze po pomieszczeniu, zawieszając oko na wielkiej odznace policyjnej, ozdabiającej jedną ze ścian. Uwielbiałem swoją pracę, ale jedyne, czego w niej nienawidziłem, to nudnych nocek. Spanie w niewielkim pokoju, z innymi, chrapiącymi i pierdzącymi policjantami, których nie byłem w stanie polubić, było niesamowicie irytujące.

Zrezygnowany, przykryłem się kocem i przymknąłem powieki.

***

Wróciłem do domu zmęczony, wkurwiony i spragniony dobrego pornola. Nim jednak oddam się przyjemności, swoją drogą ostatniej, która mi w życiu pozostała, musiałem coś zjeść, bo pusty żołądek głośno o to apelował. Rzuciłem torbę na blat w kuchni i dość gwałtownie szarpnąłem drzwiczki od lodówki, przez co keczup stojący na ich półce, wyleciał na podłogę. Zakląłem pod nosem i szybko podniosłem butelkę, wciskając ją z powrotem na swoje miejsce. Gdy moje oczy zobaczyły pustą lodówkę, głośno zakląłem i trzasnąłem drzwiami. Dopiero wtedy zauważyłem, że w kuchni, przy ekspresie do kawy, stała Chihiro i z obojętnością wpatrywała się w czajnik, czekając na swój ulubiony napój.

– Dlaczego lodówka jest pusta? – warknąłem, ręką wskazując na chłodziarkę. Kobieta nie przeniosła na mnie nawet wzroku. – Mogłabyś w końcu zrobić zakupy?

– Przed tobą dwadzieścia cztery godziny wolnego, masz więcej czasu niż ja – odpowiedziała, a gdy ekspres wreszcie nalał jej kawy naczynia, szybko przelała ją do termicznego kubka.

Zdusiłem w sobie złość i najspokojniej jak tylko mogłem, podjąłem rozmowę.

– Zadałem kulturalne pytanie, mogłabyś przestać się wymądrzać. Poza tym trzeba było mi coś zostawić – syknąłem, choć wciąż w miarę spokojnie.

– Nigdy nie wiem, kiedy wrócisz – odparła, i wpakowała kubek do torebki. Dopiero wtedy, gdy stanęła do mnie tyłem, zlustrowałem jej strój: szara marynarka i tego samego koloru spodnie, a do tego czarne buty na obcasie. Ubrała się jak zwykle. Chyba przez to przestałem zwracać na jej wygląd uwagę.

– Chihiro, o co ci chodzi? Obraziłem cię, wchodząc do domu? – Rozłożyłem ręce, będąc na skraju wytrzymałości. Ta kobieta doprowadzała mnie do szału i to w jak najbardziej negatywnym znaczeniu tego słowa. Miałem jej dość.

– Myślisz, że mam czas robić zakupy, pracując na pełny etat, podczas gdy ty siedzisz przed telewizorem i chlejesz piwsko? – Złość w jej głosie tylko podsyciła szalejący we mnie huragan. Patrzyła na mnie jak na intruza, a nie kogoś bliskiego. Zresztą chyba już tym kimś dla niej nie byłem, tak jak i ona dla mnie. Byliśmy sobie obcy i nie mam pojęcia, kiedy to się stało.

– Wiesz dobrze, że nie musisz pracować na pełen etat – odpowiedziałem, a Chihiro popatrzyła na mnie jak na wariata.

– Gdybym tego nie robiła, już dawno byśmy nie mieli gdzie mieszkać, bo ty, zamiast wspomóc domowy budżet, odkładasz połowę swojej pensji na ten pieprzony motor – warknęła i założyła torebkę na ramię. – Poza tym nie mam zamiaru siedzieć w domu jak kura domowa, nie mając nawet z kim spędzić przyjemnie czasu – dodała, patrząc mi przy tym prosto w oczy. W jej czarnych tęczówkach zobaczyłem czystą nienawiść, co poniekąd mnie rozbawiło, jednak słowa, która wypowiedziała, szybko sprowadziły mnie na ziemię. Wkurwiała mnie jak mało kto.

– Denerwujesz się, bo mam marzenia? – prychnąłem i oparłem się biodrem o jedną z szafek, krzyżując przy tym ręce na klatce piersiowej.

– Denerwuję się, bo odkładasz pieniądze na pierdoły, nie widząc, ile trzeba w domu zrobić – syknęła.

– Niby co takiego? – Uniosłem brwi, naprawdę zainteresowany.

– Trzeba pomalować drzwi wejściowe i werandę, oraz naprawić ten cholerny, stary zegar, który dostałeś od ojca. Myślisz, że da się to zrobić za darmo?

Prychnąłem pod nosem i pokręciłem głową.

– To twoje zachcianki – odparłem spokojnie. – Od tego nie umrzemy, to nie są rzeczy pierwszej potrzeby. Nie myśl, że zrezygnuję z marzeń dla twojego widzimisię. Jeśli chcesz to zrobić, zapłać za nie ze swojej pensji.

Chihiro przewróciła oczami i mamrocząc pod nosem „Ta rozmowa nie ma sensu” wyszła z kuchni.

– Trzaśnij jeszcze drzwiami – mruknąłem, a po chwili po domu rozniosło się solidne huknięcie. Jak zwykle.

– O co wam tym razem poszło?

Spojrzałem na Yahiko, który zatrzymał się tuż obok mojej bieżni i założył ręce na klatce piersiowej. Jego uniesione do góry brwi irytowały mnie prawie tak, jak zachowanie Chihiro, a świdrujące spojrzenie szarych oczu przewiercało na wskroś moją osobę. Co za denerwujący człowiek. A jednak przyjaciel.

– O co ci chodzi? – fuknąłem zdyszany, nie zamierzając nawet przestać biegać. Czułem, jak po moim ciele spływa pot i było mi z tym naprawdę dobrze.

– Widzę, jak się zachowujesz – stwierdził i przewiesił ręcznik na drugiej bieżni, po czym już na mnie nie patrząc, odpalił maszynę. – Jedynie chcąc odreagować kłótnię z Chihiro próbujesz zajechać swoje serce na śmierć.

– Wal się – warknąłem. Nie miałem ochoty na rozmowę. Wolałem się wyciszyć, uspokoić samotnie zszargane nerwy, a nie słuchać kazań od Yahiko. Tylko tego mi jeszcze brakowało w tym całym gównie.

– Jak wolisz – mruknął, ale wcale nie miał zamiaru się zamknąć. Po prostu zrezygnował z wypytywania mnie o problemy. Zaczął powoli biec. – Gdybyś tylko otworzył oczy, dostrzegłbyś to samo, co ja.

– Ty i Bóg wcale mnie nie interesujecie – odpowiedziałem szybko, chyba zbyt agresywnie. Nie zważałem na to jednak. – Nie potrzebuję go, by poukładać sobie sprawy małżeńskie.

– Nawet nie wiesz, w jak wielkim błędzie jesteś. – Popatrzyłem na Yahiko z wrogością, ale ten z powagą wpatrywał się w ekran bieżni. – Abstrahując, po prostu ją krzywdzisz.

– Myślisz, że ona mnie nie? – krzyknąłem i zszedłem z maszyny. Przyjaciel zwrócił twarz w moim kierunku, wyraźnie zdziwiony. – Codziennie jest dla mnie obojętna, nie zaszczyca mnie nawet spojrzeniem, warczy na mnie, drze się nie wiadomo o co i non stop robi problemy! Stała się czepialska i nie daje mi w spokoju żyć – wydusiłem z siebie i kopnąłem bieżnię. – Kurwa mać!

– Nie byłaby taka, gdybyś nie dał jej powodu – odparł sucho Yahiko, a ja zapragnąłem trzepnąć go w łeb, solidnie, z pięści. Ewentualnie mógłbym władować mu kulkę w tę pustą pałę, gdybym tylko miał przy sobie pistolet. Powoli zrównywał się poziomem irytowania z Chihiro.

– Sugerujesz, że to moja wina? Że to wszystko, to kurwa, moja wina?! – wydarłem się, zwracając na nas uwagę innych ćwiczących. Obaj z Yahiko zignorowaliśmy ciekawskie spojrzenia.

– Nie wszystko, ale część na pewno. Znam Chihiro i nie stałaby się oschła z dnia na dzień. A już na pewno nie w stosunku do ciebie – zaakcentował. – Szalała za tobą, tak jak ty za nią, a potem oboje pozwoliliście, by to wszystko się spierdoliło. A teraz żadne z was nie chce tego naprawić.

– No właśnie – warknąłem. – To nie tylko moja wina i ja nie wyciągnę ręki jako pierwszy.

– Bo jesteś kretynem – skwitował Yahiko, za co dostał ode mnie wrogie spojrzenie i z trudem opanowałem się nad zrzuceniem go z bieżni.

– Pierdol się – wycharczałem i wziąłem swój ręcznik. – Nie wtrącaj się w nasze sprawy.

– Wasze sprawy? – zakpił i zszedł z maszyny. Zrównał ze mną swój nieugięty wzrok, a jako, że byliśmy tego samego wzrostu, mierzyliśmy się spojrzeniami przez dłuższą chwilę. – Przecież was już nie ma – zauważył dobitnie. – I jeśli czegoś z tym nie zrobisz, nigdy już nie będzie.

– Może to i lepiej – odparłem, nadal ze złością. – Chihiro jest wkurwiająca, nie wytrzymam z nią do końca życia, jeśli się nie zmieni.

Yahiko prychnął, pokręcił głową i z powrotem wszedł na bieżnię. Rozmowa skończona. Mogłem wrócić do domu.

Kurwa. Byłem jeszcze bardziej wściekły, niż przed wyjściem do siłowni. Siedziałem przed komputerem i oglądałem nagie panienki, ale nijak nie mogłem się skupić na ich kocich ruchach i wdziękach, które prezentowały. Po jakimś czasie usunąłem historię, wyłączyłem komputer i podszedłem do lodówki. Dopiero gdy ją otworzyłem przypomniałem sobie, że była pusta.

Natychmiastowo wskoczyłem w samochód i kupiłem kilka najpotrzebniejszych rzeczy jak ser żółty, szynka i chleb, i z tak załadowanym koszykiem stanąłem przy kasie. Byłem trzeci w kolejce, a już teraz blondwłosa kasjerka łypała na mnie oczami zza okularów. To było irytujące, bo w żaden sposób nie miałem ochoty na niewinne flirty podczas płacenia za to marne żarcie.

– Czy to wszystko? – spytała kulturalnie, gdy skasowała mój towar. Skinąłem głową, a ona wypowiedziała cenę. – Jeśli mogę – zaczęła i przygryzła wargę, całkiem nieświadoma tego, jak bardzo ten gest mógł działać na mężczyzn – powinien się pan trochę uśmiechnąć. W końcu za tydzień wigilia. – Kobieta wzruszyła ramionami, a gdy zobaczyła, że nadal się nie uśmiecham, jej entuzjazm zmalał. Poczułem się jeszcze gorzej, przypominając sobie, że zbliżają się święta, które spędzimy w jeszcze bardziej drętwej atmosferze, niż ostatnio. – Dziękuję i zapraszam ponownie – wydukała, dając mi resztę.

– Do widzenia.

Wyszedłem przed sklep i aż zachciało mi się prychać. Święta bez śniegu, święta bez Boga, święta bez miłości Chihiro. Równie dobrze w ogóle moglibyśmy nie obchodzić świąt, nic by się nie zmieniło, a przynajmniej nie wydalibyśmy kupy forsy na prezenty dla naszych rodzin.

Z przekleństwem cisnącym się na usta, podszedłem do samochodu, z którego byłem niesamowicie dumny. Błyszczące, srebrne Audi A8 było moją chlubą, o którą dbałem jak o nic innego. Nawet o żonę chyba tak nie dbałem, co zresztą przekładało się na jakość naszego małżeństwa. Tyle tylko, że to ona zaczęła robić się oschła i wkurwiająca, a nie ja. Jak braliśmy ślub dziewięć lat temu było zupełnie inaczej, a teraz.. Czar prysł, pojawiła się rzeczywistość i zrzędząca, skrzecząca i wiecznie naburmuszona Chihiro.

Wróciłem do domu i rozpakowałem zakupy. Po szybkiej kolacji zadzwonił telefon, i choć cholernie nie miałem ochoty na rozmowy, podniosłem słuchawkę.

– Tak – mruknąłem obojętnie i oparłem się biodrem o framugę drzwi, prowadzących do salonu.

– Witaj, Itachi – przywitał mnie ojciec. Nieco złagodniałem, choć wiedziałem, że nasza rozmowa za chwilę zejdzie na złe tory.

– Cześć, tato – odpowiedziałem i ruszyłem do salonu, żeby wygodnie się usadzić. – Co słychać?

– To co zwykle – odparł swoim szorstkim, acz ciepłym głosem. – Mama prosiła, żebym zadzwonił. Może jednak wpadlibyście z Chihiro do nas na wigilię? Czy pracujesz wtedy?

– To chyba nie jest najlepszy pomysł – mruknąłem, szykując się na kazanie.

– Och – westchnął. – Dlaczego?

– Ostatnio – zawahałem się – nie układa nam się. Nie sądzę, żeby chciała się ze mną gdziekolwiek wybrać.

– Może chociaż jej zaproponujesz, nim z góry założysz, że się nie zgodzi?

– Tato, znam ją – warknąłem. – Jest… Uparta i nie zachowuje się już tak, jak wcześniej. Zresztą nie chcę rozmawiać z tobą o moich problemach małżeńskich.

– A z kim chcesz o nich rozmawiać, jak nie z ojcem? – zaśmiał się dla rozładowania napięcia, jakie we mnie rosło, ale nie przyniosło to skutku.

– Z nikim – odpowiedziałem szczerze. – Poradzę sobie sam.

– Chciałbym w to wierzyć, synu – przyznał. – Ale jeśli nie chcesz pomocy, to chociaż wysłuchaj rady starego ojca – poprosił. Skinąłem głową, a on, jakby to ujrzał, bo zaczął kontynuować. – Spróbuj zobaczyć to, co widzi Chihiro. Weź raz jej punkt widzenia. Może to coś zmieni.

– Ale ja wiem, co ona sobie o mnie myśli – odparłem i wstałem. Zacząłem krążyć po salonie. – I pewnie jest to dokładnie to samo, co ja o niej.

– Więc powinieneś się nad tym zastanowić. Nie pozwól rozpaść się waszemu małżeństwu. Za długo nad tym pracowaliście, zbyt dużo czasu poświęciliście sobie nawzajem… Już nie pamiętasz, jak zabiegałeś o jej względy?

Prychnąłem i pokręciłem z dezaprobatą głową.

– Przemyśl to. I nie działaj zbyt impulsywnie, bo jeden zły ruch może wszystko zniszczyć.

– Gdyby Chihiro chciała współpracować, wszystko wyglądałoby inaczej.

– A czy ty współpracujesz?

– Staram się! – wykrzyknąłem i wyrzuciłem rękę w bok. – Ale ona mi na to nie pozwala!

– A co ostatnio dla niej zrobiłeś? – spytał poważnie ojciec. Nie umiałem mu na to pytanie odpowiedzieć, więc zapadło między nami nieprzyjemne milczenie. – Dzwonisz do niej czasem z pytaniem, co robi? Kiedy ostatnio kupiłeś jej kwiaty lub zrobiłeś dla niej kolację? Mówisz jej jeszcze, że ją kochasz?

– Nie wiem, czy ją kocham – wyznałem niechętnie. – To trudne, tato. Ciężko jest kochać kogoś takiego, jak Chihiro.

– Myślę, że ona mogłaby powiedzieć to samo o tobie. Wspólnie zabijacie to małżeństwo – zawyrokował. – Zastanów się nad tym. A jeśli chciałbyś jeszcze pogadać, wpadnij do mnie jutro, jak masz czas.

Zacisnąłem zęby i znów przytaknąłem skinieniem głowy.

– Trzymaj się, Itachi.

– Pa – mruknąłem i wcisnąłem czerwony klawisz. Chwilę później telefon wylądował na sofie, niesiony tam moją furią.

Chihiro wróciła do domu po godzinie dwudziestej. Siedziałem akurat przed telewizorem i piłem trzecie już piwo, niemniej w żaden sposób nie czułem tego skutków. Moja żona zignorowała mnie i bez żadnego słowa poszła prosto na górę, do naszej sypialni, w której od miesiąca nie sypiam, bo ciągle jesteśmy pokłóceni. Małżeństwo…

Gdybym tylko wiedział, że tak się to wszystko skończy, nigdy bym się jej nie oświadczył. Mając świadomość, jaka upierdliwa może być kobieta, z całą pewnością nie popełniłbym tego samego błędu. A teraz przyszło mi za to płacić, cholera. Za błędy młodości, huh.

Zerknąłem na zegarek; wskazywał dwudziestą dwadzieścia. Wyłączyłem telewizor, ogarnąłem wzrokiem stojące na podłodze butelki i szybko je pozbierałem, po czym poszedłem na górę. W korytarzu usłyszałem szum wody. Czyli jak zwykle to samo. Wraca do domu, bierze szybki prysznic, później zje kolację i zamknie się w naszej sypialni.

Wszedłem do pokoju, który do tej pory służył za gościnny i rzuciłem się na dwuosobowe, duże, wygodne łóżko. Miałem ochotę wydrzeć sobie wszystkie włosy z łba, bo leżąc tak samotnie, po głowie ciągle biegały jak zwariowane słowa ojca, uświadamiając mi, że moje małżeństwo się rozpada i żadne z nas nawet nie próbowało kiwnąć palcem, żeby je uratować. Sam też nie miałem na to ochoty, łatwiej było się poddać i pozwolić, by Chi odeszła, ale… No właśnie. Za dużo siebie włożyliśmy w nasz związek i nawet, gdyby próby ratowania nie wypaliły, przynajmniej miałbym świadomość, że nie siedziałem bezczynnie. A z drugiej strony… Łatwiej było się poddać.

– Kurwa mać – przekląłem i uderzyłem dłonią w materac. Usiadłem i schowałem twarz w dłoniach, poirytowany tym, co zrobił z mojego mózgu ojciec. Do tej pory nad wszystkim utrzymywałem kontrolę, a teraz moje myśli nijak pozwalały nad sobą panować. Oszalały i męczyły mnie tak okrutnie, że zdecydowałem się coś zmienić w sobie, ale jeszcze nie wiedziałem, co.

O, zacznijmy od zaproszenia na wigilię.

Gdy wyszedłem na korytarz, nie doszedł do mnie szum wody. Powoli, jakby obawiając się, że Chihiro może być groźna, zszedłem po schodach, ale ciemność objęła swoimi ramionami cały parter, dając mi tym samym do zrozumienia, że moja żona była w sypialni. Istnieje więc możliwość, że zrezygnowała dziś z kolacji. Tylko czemu?

Przez chwilę stałem pod drzwiami i nasłuchiwałem, jak jakiś detektyw, co Chihiro robi. Nie wiem, czemu włączyły się we mnie zapędy podsłuchiwacza, nigdy tego nie robiłem i dziwnie się z tym czułem, ale chciałem wiedzieć, co robi moja żona. Gdy jednak żaden dźwięk nie dotarł do moich uszu, zdecydowałem zapukać w drzwi. Odpowiedziała mi cisza. Niezbyt pewnie, nie chcąc wyjść na nachalnego, nacisnąłem na klamkę i włożyłem głowę do pokoju. Chi siedziała na łóżku z książką w ręce, a jedyne światło, jakie się w pomieszczeniu tliło, oświetlało ją z góry. Zirytowana podniosła na mnie oczy i teatralnie westchnęła.

– Czego chcesz, Itachi? – spytała znudzona. Ubodło mnie to, ale nie zamierzałem zrezygnować z moich planów. Jeśli ktokolwiek mógł naprawić nasze małżeństwo, to byłem to właśnie ja.

Wszedłem do pokoju i omiotłem wzrokiem sypialnię, w której nic się nie zmieniło, odkąd się z niej wyniosłem. Naprzeciw łóżka dalej wisiała wielka plazma, za którą okropnie tęskniłem.

– Pomyślałem, że moglibyśmy pojechać do moich rodziców na wigilię – powiedziałem rzeczowo, wiedząc, że właśnie tego ode mnie oczekuje. W odpowiedzi dostałem przewracanie oczami.

– Jadę do moich – odparła i wróciła do książki.

Jak to, jedzie? A od kiedy to my nie spędzamy wigilii razem, hę? Co to w ogóle znaczyło, że ona sama jedzie? I czemu nawet nie zapytała mnie o zgodę?

– Możemy najpierw pojechać do moich, a potem do twoich. – Uznałem, że najlepiej będzie pójść na kompromis, jednocześnie trzymając się swojego. Odpowiedź Chihiro, choć tak oczywista, zbiła mnie z pantałyku.

– Domy naszych rodziców są oddalone o dwie godziny drogi, nie pomyślałeś o tym, geniuszu? – zironizowała, znów patrząc prosto na mnie.

– W takim razie zróbmy wigilię tutaj – mruknąłem szybko, nie przemyślawszy tego. I to był mój błąd.

– Ciebie do reszty powaliło?! – warknęła, zamykając książkę.

– O co ci chodzi, Chihiro? – fuknąłem urażony. Nie podobało mi się, że ostatnio na wszystko reagowała z taką agresją. Zdawało się, że cokolwiek bym nie powiedział, i tak ją wkurwię.

– Jeszcze się pytasz? – syknęła wściekle. Co za żmija! – Wiesz dobrze, że moja matka nie jest w stanie tutaj przyjechać, kretynie.

– Możesz przestać? – poprosiłem poirytowany, starając się zachować względny spokój. – Po prostu staram się, żeby wszystko…

– Starasz się? – prychnęła i pokręciła z dezaprobatą głową. Zacisnąłem szczęki, nie chcąc powiedzieć czegoś niepotrzebnego. – Niby od kiedy? Trzeba było pomyśleć o tym wcześniej.

– Ale…

– Co, boisz się, że jak się rozwiedziemy, połowę majątku dostanę ja i nie oszczędzisz na motor? – warknęła. Rozszerzyłem ze zdumienia oczy, realnie zszokowany tym, co powiedziała.

– Jaki znowu rozwód? – Wyrzuciłem ręce w bok, a Chihiro odwróciła wzrok i głośno westchnęła. – Przecież nie było mowy…

– Chcę wnieść pozew – wtrąciła się, znów linczując mnie swoim zimnym spojrzeniem. Jej słowa zdenerwowały mnie jeszcze bardziej, choć nie wiem, co było tego przyczyną. Rzeczywiście, jeśli dojdzie do rozwodu, musielibyśmy podzielić się majątkiem a wtedy sprzedać dom. I gdzie niby miałbym zamieszkać? Za co kupić motor?

A z drugiej strony, Chihiro chce odejść. Akurat teraz, kiedy ja zdecydowałem się poprawić i zostać lepszym mężem, ona naprawdę ma zamiar mnie zostawić. To już nie były tylko kłótnie. To była brutalna rzeczywistość. Chihiro chce odejść.

– To koniec, Itachi – powiedziała, wstając. Odrzuciła książkę na łóżko i podparła się pod boki, chcąc zgrywać twardą. Problem polegał na tym, że uparcie wpatrywała się to w podłogę, to w ścianę, jakby z obawą, że mój wzrok może wpłynąć na jej decyzję. – Chcę rozwodu.

Doznałem szoku i jedyną odpowiedzią, kompletnie durną, okazało się być bezsprzeczne:

– Dobrze.

Następnego dnia, z samego rana pobiegłem prosto do Yahiko. Pod pretekstem joggingu, wyszedłem z domu, nie chcąc spędzać w nim nawet chwili dłużej. Obojętność Chihiro dopiero teraz zaczęła mnie zabijać, a ja nie mogłem już nic z tym zrobić. Chciała rozwodu, skreśliła nasze małżeństwo i nie zamierzała się ze mną zestarzeć. To bolało, a ja nie byłem odporny na tego typu ból. Wolałbym dostać pięć kulek w brzuch, niż usłyszeć od niej, że chce rozwodu.

I co z tego, że nam się nie układało, że mnie wkurwiała, że miałem jej dosyć? Dalej ją kochałem i nie chciałem rozwodu. A jak debil się na niego zgodziłem!

Uderzyłem w drzwi Yahiko kilka razy, prawdopodobnie za mocno. Przyjaciel po chwili stanął w drzwiach, ubrany w szlafrok, wyraźnie zaspany. Miał zmierzwione włosy i podkrążone oczy, które ostentacyjnie pocierał, chcąc pokazać mi, jak nieproszonym gościem w tym momencie byłem.

– Itachi? – spytał zdziwiony i opuścił rękę. – Co ty…

– Chihiro chce rozwodu – powiedziałem i siłą wtargnąłem do jego domu. Yahiko zamknął za mną drzwi i wciąż zaspany, podreptał za mną do swojego salonu. – Kurwa.

– Jak to, chce rozwodu? – spytał i sięgnął po whisky. Nalał alkohol do jednej szklanki i mi ją podał. Opróżniłem ją duszkiem, krzywiąc się przy tym jak dziecko, które pierwszy raz piło coś mocniejszego. Nienawidziłem whisky.

– Wczoraj mi to powiedziała – wysapałem i podałem mu szklankę, żeby nalał jeszcze tego obrzydliwego napoju. – Zażądała rozwodu.

– I co ty na to? – spytał jak debil. Zmierzyłem go groźnym wzrokiem i wychyliłem kolejną szklankę whisky.

– Zgodziłem się. – Zaśmiałem się pod nosem, uświadamiając sobie, jak żałosny byłem. – Zgodziłem się, kurwa!

– Itachi. – Głos Konan jak zawsze podziałał na mnie kojąco. Stała w progu, ubrana w biały szlafrok, i przeczesywała niebieskie włosy palcami. Skinąłem do niej głową i podałem pustą szklankę Yahiko. – Proszę, bądź trochę ciszej. Sui właśnie zasnęła, w nocy dała nam w kość.

– Przepraszam – odpowiedziałem i złapałem się za głowę. – Moja żona zażądała rozwodu.

– Słyszałam – przyznała i zbliżyła się do mnie niebezpiecznie blisko. Położyła swoją małą dłoń na moim ramieniu i wpatrzyła się we mnie ciepłymi, złotymi oczami. – Ale pijąc z samego rana na pewno nie uratujesz swojego małżeństwa.

Konan zerknęła na męża, który nalewał mi kolejną porcję whisky, i pokręciła przecząco głową. Nie odezwałem się słowem, bo choć miałam ogromną ochotę na alkohol, musiałem przyznać jej rację. Nie powinienem pić. Chihiro w mig to wyczuje i tylko utwierdzi się w swojej decyzji.

– Zrobię nam śniadanie, porozmawiamy – odezwała się Konan i wzięła rękę, którą objęła swoje ramię. – Yahiko da ci ręczniki i coś do ubrania, umyj się i przyjdź do nas.

– Dzięki, Konan. – Uśmiechnąłem się do niej krzywo. – Jesteś aniołem.

Kobieta posłała mi ciepły uśmiech i zniknęła w kuchni, natomiast jej mąż dał mi potrzebne rzeczy i odprowadził do łazienki.

– Jakbyś czegoś jeszcze potrzebował, wołaj. Tam masz szampony i mydła, wybierzesz coś dla siebie.

– Dzięki.

Zniknąłem w pomieszczeniu i szybko zrzuciłem z siebie przepocone ubrania. Odkręciłem wodę i uregulowałem, żeby była chłodna, ale nie zimna. Taka zawsze koiła moje nerwy, które w ostatnim czasie zostały mocno nadszarpnięte.

Stojąc pod prysznicem jak kołek, zastanawiałem się, kiedy to wszystko się zaczęło. W którym momencie zaczęliśmy siebie zaniedbywać i przestać zwracać na siebie uwagę. O co zaczynały się te wszystkie kłótnie i dlaczego wtedy, ten jeden, jedyny raz, pchnąłem ją na ścianę z nieposkromioną agresją i chęcią zrobienia komuś krzywdy. Wiedziałem już wtedy, że to ja jestem potworem w tym związku, ale tłumaczyłem sobie wszystko jej upierdliwym zachowaniem, ciągłym zrzędzeniem i marudzeniem. To, jak mnie wkurwiała, wykraczało poza każdą, możliwą skalę irytowania. Ale dalej była moją żoną, kobietą, na którą podniosłem rękę. Zachowałem się jak dupek, kretyn, kutas. Byłem beznadziejnym mężem i nic już nie mogłem z tym zrobić.

Szybko spłukałem z siebie pot, umyłem włosy i otarłem ciało. Ubrany w ubrania Yahiko – czarne dresowe spodnie i szary podkoszulek – wyszedłem z łazienki. Włosy dalej były mokre, ale w tym momencie miałem to gdzieś. Odrzuciłem je na plecy i w wisielczym humorze wszedłem do kuchni, po której krzątała się Konan. Doszedł do mnie zapach jajecznicy i jak na zawołanie, kiszki zaczęły grać mi walca. Kobieta usłyszała to i zerknęła na mnie przez ramię z lekkim uśmiechem.

– Yahiko poszedł do Sui, obudziła się – mruknęła. – Jeśli chcesz…

Skinąłem głową i bez słowa ruszyłem na piętro domu, do pokoju czteromiesięcznej dziewczynki. W pomieszczeniu pomalowanym na niebiesko i ozdobionym w takich samych kolorach, z białymi akcentami, siedział Pain i tulił do siebie swoją córeczkę. Pozazdrościłem mu tego, zastanawiając się jednocześnie, dlaczego z Chihiro nie zdecydowaliśmy się na dziecko. Zawsze znajdowaliśmy wymówki: jesteśmy za młodzi, nie mamy pieniędzy, to nie ta pora. Ale po dziewięciu latach małżeństwa, kiedy ja miałem trzydzieści trzy lata a Chi trzydzieści jeden, kiedy wybudowaliśmy dom i zarabialiśmy wystarczająco dużo, żeby utrzymać nawet czwórkę dzieci, dalej nie podjęliśmy decyzji. A może to by nam pomogło?

A z drugiej strony, ratowanie małżeństwa dzieckiem mogłoby nie wyjść nam na korzyść. Żadne z nas nie chciałoby, żeby dziecko wychowywało się z jednym rodzicem, stąd nasze wahania. Powinniśmy wcześniej o tym pomyśleć, a teraz… Było już za późno.

– Zobacz, kto przyszedł. Wujek Itachi? – Yahiko wskazał ręką na mnie. Sui posłusznie odwróciła główkę w moją stronę i zatrzymała na mnie swoje brązowe oczka, bacznie lustrując mnie zdziwionym spojrzeniem. Pomachałem ręką, ale dziecko nie zmieniło swojej mimiki. Patrzyło na mnie tak, jakby zauważyło ducha. – Spodobał ci się wujek, co? Dlaczego dziewczyny zawsze lecą na takich dupków? Spróbuj mi zakochać się w kimś takim, a osobiście go zabiję – zwrócił się do dziecka z przesłodzonym uśmiechem. Mała Sui wyrzuciła rączki w górę i z typowym dla niemowlaka „hyyy” uśmiechnęła się bezzębnie.

– Nieśmieszne – fuknąłem. Z dłońmi w kieszeniach oparłem się o framugi drzwi i obserwowałem, jak Yahiko wstaje z krzesła.

– Prawdziwe – skomentował. – No wujek, ponoś ją teraz. – Rudy wystawił Sui przed siebie, a ja popatrzyłem na niego jak na wariata. Nigdy nie miałem na rękach dziecka i nie wiedziałem, jak się za to zabrać. – No bierz ją, bo zaraz mi wyleci.

Dziewczynka rzeczywiście zaczęła wierzgać, ale nie na tyle mocno, żeby mocne ramiona Yahiko miały tego nie wytrzymać. Zresztą facet był silny, więc nie uwierzyłbym, że byłby w stanie upuścić siedmiokilowe dziecko.

Mimo to, niechętnie wyciągnąłem ręce i przyciągnąłem do siebie Sui. Mała posłała mi przepiękny uśmiech i złapała za mokre włosy, które dość mocno pociągnęła.

– Uwielbia się nimi bawić – mruknął Fuuma. – Chodź na dół.

Z dziewczynką na ręce, weszliśmy do jadalni, w której Konan układała właśnie sztućce. Zauważywszy, kto trzyma ją w ramionach, uśmiechnęła się delikatnie i znów poszła do kuchni.

– Konan naprawdę jest niesamowita – skomentowałem. Sui, jak gdyby wszystko zrozumiała, uśmiechnęła się razem ze swoim „hyyy”.

– Nie zawsze było tak kolorowo – odparł Yahiko i usiadł przy stole. – Też mieliśmy problemy. I też groziła mi rozwodem.

Zmarszczyłem brwi, zainteresowany jego słowami. Nigdy mi nie mówił, że miał takie problemy, a przyjaźniliśmy się już od dziewięciu lat. Wkurzyłem się, bo chciałbym być dla niego takim samym wsparciem, jak on dla mnie.

– I jak sobie z tym poradziliście? – spytałem niechętnie, gotów usłyszeć, że pomógł im Bóg.

– Zacząłem doceniać to, co dla mnie robi – przyznał. Skinąłem głową, by kontynuował. – Zawsze gdy przychodzisz do domu, wszystko jest wysprzątane, co nie? Lodówka pełna, wanna czysta, schody zamiecione. O rachunki również ty nie dbasz, a już na pewno nie uwierzę, że kiedykolwiek podlałeś kwiaty.

Zacisnąłem usta w cienką linię, ugodzony tym, co właśnie usłyszałem. Była to sama prawda.

– Kiedy ostatnio byliście na kolacji?

– Gadasz jak mój ojciec – fuknąłem i podrzuciłem Sui w górę, bo zaczęła zsuwać się po moim boku. W odpowiedzi dostałem jej urocze „hyyy”.

– Bo jak widać, oboje mamy więcej rozumu w głowie, niż ty. Też kiedyś myślałem, że jak już mam żonę, to nie muszę się starać. Gówno prawda. Właśnie po zawarciu związku powinniśmy starać się jeszcze bardziej, kupować od czasu do czasu kwiaty, czekoladki, pierdółki. Ale nie po to, żeby żona nie marudziła. Przypomnij sobie, jak wyglądały jej oczy na początku związku. Były szczęśliwe, co nie? Czy nie w nich się zakochałeś?

Skinąłem głową.

– Więc czemu pozwoliłeś, by ten blask uleciał?

Już miałem coś odpowiedzieć, kiedy w przedpokoju rozległ się dźwięk mojej komórki, dochodzący z mojej nerki. Podałem Yahiko Sui i szybko odszukałem telefon. Nieznany numer.

Byłem pewien, że dzwonią z jakimiś głupimi reklamami czy innym gównem, więc odrzuciłem połączenie i wróciłem do jadalni. Nie zdążyłem nawet nic powiedzieć, bo komórka znów rozbrzmiała głośnym dzwonkiem.

– Odbierz – polecił Yahiko. Przewróciłem oczami i nacisnąłem zieloną słuchawkę.

– Słucham – warknąłem, chcąc jak najszybciej się rozłączyć i wrócić do rozmowy z przyjacielem. Może i czasem zachowywał się jak głąb, ale musiałem przyznać, że w jego słowach znajdowało się dużo prawdy. Nie pomagałem w domu Chihiro, nie interesowałem się jej pracą, nie kupowałem jej prezentów. Wszystko to rozpłynęło się w kilka miesięcy po ślubie i z każdym dniem było coraz gorzej.

– Uchiha, kurwa, nie lekceważ mnie. – Po głosie od razu rozpoznałem Hidana i jeszcze bardziej zdenerwowany, pokręciłem głową.

– Czego chcesz? – syknąłem. – I czemu nie dzwonisz ze swojej komórki, co? 

– Bo ją zgubiłem – odparł. – Musisz przyjechać…

– Nie mam czasu, Hidan – odparłem dobitnie. Z jadalni przypatrywał mi się Pain i tak samo zirytowany jak ja, przewrócił oczami.

Nigdy nie lubiliśmy Hidana. Był naszym przełożonym i mądrzył się, jakby zjadł wszystkie rozumy świata. Wykorzystywał nas kiedy tylko mu się to podobało, wzywał nas na akcje w święta i jak mieliśmy wolne. Gnojek. Tym razem nie zamierzałem dać mu sobą poniewierać.

– Chihiro miała wypadek. – Usłyszałem, nim zdążyłem się rozłączyć. Po tych słowach w moim organizmie zaczęły dziać się rzeczy, których już dawno nie czułem: serce dramatycznie przyspieszyło swoją pracę; w głowie zaszumiało mi, jakby ktoś walnął mnie obuchem; poczułem nieprzyjemny skręt żołądka i podchodzącą do gardła whisky, co nieprzyjemnie mnie piekło w przełyk; a nogi zrobiły się jak z waty, więc podtrzymałem się framugi i oparłem plecami o ścianę.

– Co? – wychrypiałem słabo. To nie mogło dziać się naprawdę. Chi, wypadek? Przecież była sobota, siedziała w domu i nie musiała nigdzie wychodzić – ba! Zwykle tego nie robiła. Zaszywała się w weekend w swoim pokoju, czasem ewentualnie wieczorem odwiedzała przyjaciółkę. Co ona robiła poza domem o godzinie ósmej rano w sobotę?

– Róg Brzozowej i Klonowej, przyjedź tu natychmiast – zakomenderował i odłożył słuchawkę.

Yahiko podszedł do mnie wyraźnie zaniepokojony. Popatrzyłem na niego ze strachem, dalej nie wierząc w to, co przed chwilą usłyszałem od Hidana.

– Chi miała wypadek.

Na miejscu stały dwa policyjne radiowozy z migającymi kogutami, tyle samo jednostek straży pożarnej i masa gapiów. Oprócz tego, w momencie, gdy zajechaliśmy na róg wyznaczonych ulic, w oczy rzuciła nam się odjeżdżająca na sygnale karetka. Niemniej jednak najbardziej zmroził mi krew w żyłach widok tira, który otoczony był policyjną taśmą, podobnie jak całe miejsce wypadku. Nie chciałem dopuścić do siebie myśli, że Chi mogła zderzyć się z ciężarówką, ale… Niestety, tak właśnie było.

Jej samochód, biały ford fiesta, nie przypominał już niczego. Przód niemal oddzielił się od pozostałej części pojazdu, a drzwi od strony pasażera zostały powyginane we wszystkich kierunkach. Stanąłem jak wryty, przypatrując się wrakowi, chcąc jednocześnie ocenić szanse Chihiro na przeżycie. Jak przez mgłę widziałem wgniecenia od strony kierowcy, nie dające jej możliwości na wydostanie się z pojazdu bez użycia nożyc hydraulicznych, o czym zresztą świadczyły rozcięcia dokonane przez strażaków. W tej sytuacji nie mogło być dobrze. Moja żona z całą pewnością nie wyszła z tego cało i mogłem się tylko modlić, żeby to przeżyła.

Ford fiesta kontra tir. I życie niby jest sprawiedliwe?

– Uchiha. – Hidan podszedł do mnie, ubrany w strój służbowy, i ścisnął mi rękę. Ogarnął wzrokiem to, na co ja patrzyłem przez cały czas, po czym głośno westchnął.

– W jakim jest stanie? – spytałem mechanicznie, czując jednocześnie na ramieniu rękę Yahiko.

– Nie będę owijał w bawełnę… W krytycznym.

Zacisnąłem powieki i spuściłem głowę.

Kurwa mać! Dlaczego? Czemu akurat Chihiro musiała mieć ten cholerny wypadek? Dlaczego akurat w tym momencie nastąpiła kolizja? Czemu to nie był nikt inny?! CZEMU TO NIE BYŁEM JA, DO KURWY NĘDZY?!

– To nie jej wina – odezwał się Hidan. – Kierowca ciężarówki zasłabł i nie zatrzymał się na czerwonym świetle.

Skinąłem głową. Nie chciałem go dłużej słuchać, więc spytałem tylko, do jakiego szpitala ją odwieźli, a później pojechałem tam razem z Yahiko.

We dwójkę siedzieliśmy pod salą operacyjną, w której właśnie ratowano życie mojej żony. Nie mogąc zapanować nad nerwami, stukałem stopą w posadzkę i niecierpliwie przebierałem palcami u rąk, jednocześnie w myślach klnąc na czym świat stoi i błagając, by Chihiro wyszła z tego cało. Bałem się jak nigdy w swoim życiu. Mimo tych wszystkich kłótni, jej wiecznego marudzenia i żądania rozwodu, nie chciałem jej stracić. A już na pewno nie w taki sposób.

Kurwa, Chi była dla mnie wszystkim. Co z tego, że się kłóciliśmy? Mogliśmy to naprawić, wystarczyło przejrzeć na oczy i nad wszystkim popracować! A teraz życie z niej ulatywało, a ja nie mogłem na to nic poradzić. Bezradność mnie zabijała, strach paraliżował a smutek niepotrzebnie to wszystko potęgował. Gdybym tylko wiedział, nigdy nie pojechałbym do Yahiko, nie zostawiłbym jej samej w domu… Kto wie, może rano spędziłaby dwie minut dłużej w domu, kłócąc się ze mną, i nie spotkałoby jej coś takiego? Może to wszystko nie musiało się wydarzyć? Może to była moja wina?

– Mogłem temu zapobiec – wycharczałem i gwałtownie podniosłem się z niewygodnego krzesła. – Mogłem temu zapobiec.

– Niby jak? – Yahiko stanął naprzeciwko i złapał mnie za ramię. – Gówno mogłeś zrobić. To ona zdecydowała się gdzieś jechać, nie powstrzymałbyś jej.

– A gdybyśmy się pokłócili? Straciłaby kilka minut i ta pieprzona ciężarówka by w nią nie wjechała! – ryknąłem, odtrącając rękę przyjaciela. – Kurwa!

– Itachi, to nie twoja wina, do cholery – warknął Rudy. – Nie bierz wszystkiego na siebie. Poza tym Chihiro jest silna, wyjdzie z tego. Zobaczysz.

Popatrzyłem na Yahiko ze złością i głośno prychnąłem. Nie ukoiło to moich nerwów, nie poczułem się lepiej, ale po prostu czułem, że musiałem prychnąć. Jak kretyn. Jak bezradny gnojek, nie potrafiący docenić swojej żony, póki miał na to szanse.

Czas dłużył się niemiłosiernie. Odnosiłem wrażenie, że mija już kolejna doba, a tymczasem wybiła właśnie trzecia godzina operacji. Miałem kompletnie dość.

Od razu wpadła mi w oko. Piękna, wysoka, zgrabna i kompletnie pijana. Wpatrywałem się w nią i jej koleżanki z pobłażliwym uśmieszkiem, a ona jak na złość wdzięczyła się do Yahiko, który spisywał je za picie w miejscu publicznym – parku. Robiła słodkie minki, udawała urażoną a zaraz potem wybuchała śmiechem. Ignorowała mnie całkowicie, co w jakimś stopniu mnie irytowało, ale gdzieś w głowie huczały mi słowa Hidana: na służbie żadnych podrywów! Dlatego musiałem obejść się smakiem i wsiąść z rozbawionym partnerem, którego poznałem dwa tygodnie temu, do radiowozu i odjechać bez żadnego pożegnania, nie dostawszy nawet od niej uśmiechu. Natomiast ego Yahiko zostało przyjemnie połechtane - pewny siebie i przyciągający laski jak magnes denerwował jak mało kto. Ale miał poczucie humoru.

Rudy usiadł obok mnie i bez słowa podał kubek kawy. Mruknąłem ciche „dzięki”, przechwytując napój, choć cholernie nie miałem na to ochoty. Na nic nie miałem ochoty. Jedyne, czego teraz pragnąłem, to odzyskanie Chi. Błagałem, by lekarze ją uratowali, modliłem się i z trudem powstrzymywałem się przed rozpłakaniem.

– Yahiko.

Podniosłem głowę a ujrzawszy zmartwioną Konan, z powrotem ją opuściłem. Kątem oka dostrzegłem, jak mężczyzna wstaje i podchodzi do żony.

– Przyjechałam najszybciej jak mogłam. Sui jest u twoich rodziców.

– Dzięki.

– Co z Chi?

Brak odpowiedzi Yahiko tylko mnie zdenerwował. Domyśliłem się, że w geście bezradności wzruszył ramionami i objął Konan, jednak wolałbym usłyszeć głupie „nic jej nie będzie”, niż nie usłyszeć nic.

Nie mógłbym żyć bez niej. Przecież ona zawsze była pełna energii, niosła radość i ogromne pokłady miłości. A teraz walczyła o swoje istnienie.

Drugi raz spotkałem dziewczynę poza służbą, wracając do domu. Stała pod sklepem monopolowym i paliła papierosa, ubrana o co najmniej jeden ciuch za mało. Kuse spodenki niemal odsłaniały jej jędrne pośladki, natomiast króciutka bluzka pozwalała podziwiać płaski brzuch w całej okazałości. Prawdę mówiąc, piersi też ledwo zakrywała. Czarne, długie włosy spływały po jej szczupłych ramionach, dodając jej niesamowitego seksapilu. A wszystko to podkreśliła czerwoną szminką.

Chciałem zagadać jako pierwszy, ale dziewczyna odwróciła się, zlustrowała mnie wzrokiem z góry na dół i z zawadiackim uśmiechem, wypuściła dym z płuc prosto na mnie.

– O, pan policjant – mruknęła zaczepnie i oblizała usta. Spiąłem się, ale próbowałem nie dać tego po sobie poznać. A fakt, że dziewczyna jednak mnie zapamiętała, bardzo mi schlebiał.

– Mam nadzieję, że tym razem zamierzasz pić w jakimś ustronnym miejscu – odparłem, głową wskazując na sklep. Uśmiechnęła się z kpiną i zaciągnęła papierosem.

– Park taki nie jest? – spytała, wydmuchując dym. Zaśmiałem się, zaintrygowany jej odwagą i sposobem, w jaki ze mną rozmawiała. Było oczywiste, że otwarcie mnie uwodziła.

– Nie jest – odpowiedziałem. Nie umiałem flirtować. – Uważajcie, ostatnio wysyłają tam sporo patroli, a pozostali mogą nie być tak mili, jak my.

– Och proszę, jednak nie jesteś taki sztywny – zauważyła. Wkurzyło mnie to, ale jedyne, na co się odważyłem, to zmarszczenie brwi. – Myślałam, że zaraz mnie zakujesz w kajdanki, czy coś. – Dziewczyna zaśmiała się wdzięcznie i przybliżyła do mnie o krok. – W sumie, mogłoby być całkiem miło.

– Nie przeczę.

Na samo wspomnienie naszego, jak myśleliśmy, przygodnego, jednorazowego numerku, zaśmiałem się z goryczą. Dlaczego właściwie zacząłem to wspominać? Zachowywałem się tak, jakby Chihiro naprawdę umarła i kompletnie mi się to nie spodobało.

– Zjedz coś, Itachi – odezwała się Konan. Podsunęła mi pod nos pudełko z jajecznicą, które automatycznie od niej przechwyciłem. Do tej pory nie czułem głodu.

– Dziękuję.

Zjadłem wszystko, co tylko kobieta mi podała. Nie sądziłem, że w tak stresującej sytuacji mogę być głodny, ale widać – niewyobrażalnie się myliłem.

Po czwartej godzinie operacji, drzwi prowadzące do mojej żony, w końcu się uchyliły. W trójkę wstaliśmy ze swoich miejsc, a lekarz objął nas spojrzeniem.

– Pan Uchiha? – spytał szorstkim głosem. Wystąpiłem na przód, kłaniając się nieznacznie. Jego poważny wzrok wwiercał się w moje serce, jakby chciał je zabić. Bałem się jego słów.

– Co z nią? – spytałem, gdy przełknąłem dziwną gulę w gardle.

– Zapadła w śpiączkę.

Tak słodko spała… Bawiłem się jej długimi włosami, rozkoszowałem każdą chwilą spędzoną z tą przepiękną kobietą. Moją kobietą.

Zakochaliśmy się w sobie zaraz po naszym pierwszym seksie. Spędzaliśmy ze sobą każdą wolną chwilę, poznając się nawzajem. Chihiro okazała się nie być zdemoralizowaną dwudziestolatką. Owszem, lubiła wypić, niekiedy paliła i przyznała, że lubi od czasu do czasu niezobowiązujący seks, ale mimo wszystko była porządną kobietą. Wiedziała, jak się zachować w wielu sytuacjach, nauczona kultury i savoir-vivre przy stole, nigdy nie przynosiła wstydu. Dlatego przedstawiłem ją rodzicom dwa miesiące od zawarcia znajomości, a oświadczyłem się w trzecim. Teraz czekaliśmy na ślub.

– Nie śpisz – wymruczała i przesunęła się tak, by jak najmocniej do mnie przylegać. – Dzień dobry.

– Dzień dobry – odpowiedziałem i cmoknąłem ją w czoło. – Wyspałaś się?

– Nie – fuknęła. – Pośpijmy jeszcze.

– Straszny z ciebie śpioch – stwierdziłem z rozbawieniem. Chihiro mruknęła coś i wygodnie ułożyła się na moim ramieniu.

Po chwili doszedł do mnie jej miarowy oddech.

Siedziałem przy mojej żonie, podłączonej do przeróżnej aparatury i nie mogłem napatrzyć się na jej spokojną, choć poobijaną i poranioną twarz. Nos miała spuchnięty, przecięty łuk brwiowy i siniaka pod lewym okiem. Poza tym, wyglądała tak, jakby zwyczajnie spała.

Bo tak właśnie było.

Głaskałem jej dłoń, wpatrując się w jej miarowy oddech. Wyglądała tak niewinnie, delikatnie… Miałem ochotę otoczyć ją ramionami, zapewnić, że od tej pory wszystko będzie dobrze, że już nigdy jej nie zostawię, że się zmienię… Mówiłem to cały czas. Całowałem jej dłonie i błagałem, by się obudziła, by do mnie wróciła. Ale Chihiro dalej spała.

Drugiego dnia śpiączki byłem wykończony, zarówno fizycznie jak i psychicznie. Dopadł mnie emocjonalny głód, ogarnęła panika i strach, że już nigdy nie zobaczę jej pięknych oczu, słodkiego uśmiechu, że już nigdy nie pogłaska mnie po twarzy i nie powie, jak bardzo mnie kocha. A pragnąłem tego jak niczego wcześniej. Zamierzałem odzyskać tę kobietę, rozkochać ją w sobie na nowo i stworzyć z nią prawdziwą rodzinę – z gromadką dzieci i nieposłusznym, ale kochanym psem.

– Straszny z ciebie śpioch – mruknąłem z uśmiechem pełnym rozpaczy. Czułem pod powiekami łzy, które teraz bezwładnie spłynęły po moich policzkach. Już dawno nie płakałem.

Przytuliłem dłoń Chihiro do ust i pozwoliłem sobie zawyć żałośnie. Ryczałem jak głupi, przerażony stanem, w jakim znalazła się moja żona. Zabijało mnie to. Wykańczało. Uwierało. Gniotło jak robaka. Czułem się niepotrzebny, niekochany, opuszczony. Nie mogłem jej w żaden sposób pomóc. Czuwałem, modliłem się i usypiałem przy jej boku. Od czasu do czasu zamieniałem się miejscem z jej rodzicami, idąc wtedy na fajkę, ale zawsze, gdy wracałem, tuliłem ją do siebie i na nowo błagałem Boga, by mi ją oddał. By zwrócił jej życie.

– Kocham cię, Chihiro – wyszeptałem, ocierając łzy. – Już nigdy nie pozwolę, żebyś cierpiała… A już na pewno nie przeze mnie. Przyznaję – umilkłem na chwilę i przeniosłem wzrok na jej twarz – byłem złym mężem. Dupkiem, który zamiast docenić żonę, zadowalał się jakimiś gołymi babami w komputerze. Kurwa – jęknąłem. – Byłem tak cholernie złym człowiekiem… Ale błagam, nie zostawiaj mnie… Nie opuszczaj mnie, nie poradzę sobie bez ciebie… Chihiro…

Przeciągły dźwięk wydobywający się z kardiomonitora sparaliżował całe moje ciało. Patrzyłem na żonę, która nawet nie drgnęła, która dalej leżała tak spokojnie i widziałem, jak powoli odchodzi w niebyt. Nie zdążyłem nawet powiedzieć do widzenia.

Nie wiem, jakim cudem znalazłem się nagle na korytarzu, ile dokładnie minęło czasu od rozpoczęcia reanimacji, ani kiedy nagle pojawił się przy mnie Yahiko. Natomiast doskonale pamiętam lekarza, który dwa dni wcześniej operował Chihiro, a teraz ją reanimował. Wyszedł z jej sali powoli, zatrzymał się tuż przed nami, przyjaciel wzmocnił uścisk na moim ramieniu, a medyk wypowiedział jedno słowo.

Załamałem się.

Upadłem.

Umarłem razem z nią.

***

Zerwałem się z łóżka jak wariat. Po policzkach spływały mi łzy rozpaczy, trząsłem się jak galareta i nie mogłem zapanować nad swoim ciałem. Ogarnięty rozpaczą i dojmującym bólem, zacisnąłem usta i zacząłem płakać. Tak bardzo bolała mnie jej strata, tak bardzo nie mogłem do tego przywyknąć i tak bardzo nie wiedziałem, jakim cudem znalazłem się nagle w łóżku. Nie byłem w stanie racjonalnie myśleć. Jedyne, czego chciałem, to naprawdę umrzeć.

– Itachi? – Zaspany głos Yahiko sprawił, że zamarłem. Otarłem szybko łzy i zerknąłem w jego stronę – spał na łóżku obok i zaspany przecierał oczy. – Odbiło ci, kurwa?

– Co? – wydyszałem i rozejrzałem się po pomieszczeniu. Zauważywszy wielką, policyjną odznakę, całkowicie straciłem rachubę. Co tu się, u licha, działo? Dlaczego byłem w pracy?

– Tobie serio odbiło – stwierdził i położył się na plecach. Naciągnął na siebie kołdrę i zamknął oczy. – Która godzina?

Zerknąłem odruchowo na zegarek, który wskazywał szóstą trzydzieści. Niczego nie rozumiałem.

– Chihiro… – wyszeptałem, przełykając dziwną gulę w gardle. – Ona…

– Znowu się pokłóciliście? – spytał Yahiko, nie otworzywszy nawet oczu. Za to ja swoje rozwarłem najszerzej, jak tylko mogłem. – O co wam tym razem poszło?

Te słowa odbiły się w mojej głowie echem. Zerwałem się z łóżka, naciągnąłem na siebie spodnie i z komórką w dłoni wybiegłem na korytarz. Nieporadnie wybrałem numer Chihiro i z sercem walącym jak oszalałe, czekałem. Jeden sygnał. Drugi. Trzeci. Czwarty…

– Słucham. – Jej oschły głos dotarł do moich uszu. Oparłem się o ścianę, po której zjechałem na ziemię. Nie wierzyłem, że to był tylko sen. Kurwa, ona żyje. ŻYJE!

Zacząłem śmiać się jak wariat, ignorując warczenie Chihiro. Nie zauważyłem nawet, kiedy rzuciła słuchawką. Pewnie myślała, że znów piliśmy na służbie, a tymczasem ja… Byłem po prostu szczęśliwy. Byłem tak kurwa szczęśliwy, że zacząłem wydzierać się jak pojebany i skakać po korytarzu.

Walić służbę. Zerwanie się z pracy pół godziny wcześniej nikomu nie zaszkodzi.

Wciąż śmiejąc się jak wariat, wsiadłem w samochód i ruszyłem do pobliskiej kwiaciarni. Kupiłem w nim piękny bukiet z pięćdziesięciu jeden róż, który z trudem zmieścił się w moim bagażniku, i pojechałem pod dom z nadzieją, że Chihiro nie wyszła jeszcze do pracy.

Wbiegłem do przedpokoju i wykrzyczałem jej imię. Kobieta, ubrana w szary, oficjalny strój, stanęła przede mną i zamarła na widok bukietu i mojej roześmianej gęby. Zmroziła mnie wzrokiem, choć udało mi się dostrzec, że prócz wrogości, kryje się w nim również zdziwienie i nutka wzruszenia.

– Chihiro – wychrypiałem i padłem na kolana. Oczy kobiety rozszerzyły się. Rozejrzała się niepewnie po pomieszczeniu, jakby chcąc upewnić się, że nie jest w ukrytej kamerze. – Przepraszam. Błagam, wybacz mi. Byłem chujowym mężem, wiem. Byłem najgorszym facetem na świecie, byłem dupkiem, kretynem, nie doceniałem cię… Ale kocham cię jak nikt. Kocham cię całym swoim sercem, ciałem, kocham cię jak wariat! Błagam, Chihiro, wybacz mi. Wyjdź za mnie ponownie, daj mi drugą szansę, wybacz mi… – Słowa same wypełzały z moich ust, a każde kolejne sprawiało, że serce Chihiro miękło. Widziałem to po jej spojrzeniu, po tym, jak próbowała ukryć wzruszenie, jak ocierała łzy.

– Co ci odbiło? – spytała, na co zaśmiałem się i podniosłem z klęczek. Pozwoliłem sobie otulić jej twarz dłonią i spojrzeć w jej piękne, zdziwione oczy.

– Nie chcę cię stracić przez własną głupotę – wyszeptałem. – Zmienię się. Obiecuję. Tylko daj mi jeszcze jedną szansę.

Chihiro przechwyciła bukiet i z uśmiechem powąchała kilka róż. Przeniosła wzrok na mnie, nie kryjąc już swoich łez. Zresztą po moich policzkach też płynął ich potok.

– Będziesz musiał – przyznała cicho. – Dla mnie i dla naszego dziecka.

TADAAAA! Kurka, ale się namęczyłam z tą partówką. :D

Jeśli ktoś oglądał Fireproof, początek może się z tym filmem bardzo skojarzyć. Chciałam napisać tę partówkę w stylu właśnie Fireproof, ale potem uznałam, że będzie za długa i że zwyczajnie mi się nie chce, więc zmieniłam zdanie. Mam nadzieję, że mimo wszystko Wam się podobała. :)

Z dedykacją dla Chihiro, bo wiem, że uwielbiasz Itachiego i pozwoliłam sobie zapożyczyć Twój nick. :D

Nie wiem, kiedy coś tu się znowu pojawi i czy w ogóle. Jak mnie najdzie, o. :D

A tymczasem życzę Wam szalonego sylwestra i wszystkiego co najlepsze w Nowym Roku!

Buziaki! :*